Martinioz Omdat ik eerder deze maand mijn mening al gegeven had over Star Fox Adventures, leek het mij een goed idee om een game van Rare uit het Nintendo 64-tijdperk te recenseren. Ik was namelijk enigszins teleurgesteld over Star Fox, en ik wilde mijn goede herinneringen over het Britse bedrijf niet door één game laten beïnvloeden. Omdat Banjo Kazooie naar mijn mening kwalitatief gezien niet onder deed voor klassiekers als Super Mario 64, en omdat weinig mensen op de hoogte zijn van dit (opmerkelijke) feit, was mijn keuze snel gemaakt. Lees hier mijn positieve ervaringen met één van de beste games ooit gemaakt, RareWare’s Banjo Kazooie.
Het verhaal van dit platformavontuur zit leuk in elkaar. Tooty, het lieve zusje van Banjo, is ontvoerd door Gruntilda. Gruntilda is een gemene, lelijke heks, en uit jaloezie ontvoert ze het knappe zusje van onze bruine beer Banjo. Ze (Gruntilda) heeft een machine gemaakt waarmee ze de schoonheid van Tooty kan ‘stelen’, en waarmee Tooty kan worden opgescheept met de ‘schoonheid’ van de heks. Natuurlijk laat een beer met een hoge reputatie als Banjo dit niet gebeuren. Samen met de rode vogel Kazooie gaat hij op onderzoek uit, zonder enig idee van het gevaarlijke avontuur dat ze te wachten staat…
In-game screenshot van Banjo Kazooie. Let op de hilarische vijand!
Kazooie’s toevoegende waarde
Gelukkig speelt Kazooie in dit avontuur niet mee voor spek en bonen. Hoewel je de benen van Banjo bestuurt en Kazooie in de rugzak van hem meereist, kun je ‘de vogel’ ook verschillende acties laten uitvoeren. Denk hierbij aan de welbekende ‘kontstamp’ (in Banjo Kazooie snavelbeuker genoemd, maar het komt op hetzelfde neer) die we van Mario kennen, waarbij Kazooie zijn scherpe snavel gebruikt voor een versterkend effect. Of denk aan hoge sprongen maken en vliegen, allemaal dingen die voor een beer niet realiseerbaar zijn maar voor een vogel des te makkelijker. Kortom, ik vind het een zeer goede keuze van Rare om voor de combinatie beer en vogel te kiezen, omdat het een groot aantal nieuwe gameplay-mogelijkheden oplevert.
Puzzelen
Om bij Gruntilda en Toothy te komen zul je eerst puzzelstukjes moeten verzamelen. Je moet namelijk een aantal werelden doorlopen (die overigens goed in beeld worden gebracht door de camera), en voor het openen van deze werelden is een bepaald aantal puzzelstukjes noodzakelijk. Deze puzzelstukjes kun je bemachtigen door bijvoorbeeld opdrachten uit te voeren of een beest te verslaan, maar soms kom je ze ook gewoon tegen. Denk niet dat het dan gemakkelijk is om het puzzelstukje te bemachtigen, vaak zijn deze nog moeilijker dan de puzzelstukjes die je door middel van het uitvoeren van opdrachten bemachtigt. Doordat er voor sommige werelden een groot aantal puzzelstukjes nodig is, kan de game soms aardig moeilijk worden. Banjo Kazooie is dan ook een platformer zoals je die vroeger vaker tegen kwam, eentje waar je meer dan tien uurtjes mee bezig bent. Ik ben het verzamelen van puzzelstukjes in Banjo Kazooie langzamerhand als een hobby gaan beschouwen, zo leuk kan het zijn. En het is natuurlijk weer eens iets anders dan de ‘standaard shit’ die we tegenwoordig vaak voorgeschoteld krijgen. Ik word gek van die sterren…
Banjo met een puzzelstukje in zijn hand
Naast het verzamelen van puzzelstukjes is ook het grafische aspect van de game dik in orde. Banjo Kazooie is één van de mooiste, al dan niet de mooiste Nintendo 64-game die ooit verschenen is. Vooral de omgevingen zijn prachtig te noemen. De donkergroene bomen, het prachtig blauwe water en het heldergroene gras, geweldig gewoon. Of de met veel detail vormgegeven ijsomgevingen, waar je hier en daar een sneeuwpop tegenkomt. Het is duidelijk dat RareWare in de beginjaren van de Nintendo 64 echt heel veel uit de console heeft weten te halen, en dat is ongekend. Vergelijk het maar eens met de eerste generatie Xbox 360-games en de tweede generatie die op ons wacht. Een gigantisch verschil, als je het mij vraagt. Maar als je Banjo Kazooie vergelijkt met latere kunstwerken als Donkey Kong 64 en Jet Force Gemini, dan doet de eerstgenoemde daar bijna niet voor onder. Excuses voor mijn vergelijkingen, maar ik kan het niet laten. Rare heeft de werelden en personages met zoveel detail vormgegeven dat ik een beloning wel op zijn plaats vind.
Ook het geluid geniet van een torenhoge kwaliteit. Het geluid is niet te beschrijven, je moet het horen. Vandaar dat ik hier ook niet teveel woorden aan vuil maak. Pak die game gewoon weer eens uit de kast, en geniet van de prachtige themesong. En vergeet niet op de grappige geluiden te letten die de verschillende personages maken. Deze geniale ‘kreten’ zullen bij velen, waaronder ik, prachtige herinneringen ophalen.
Dit is hem dan, Mumbo Jumbo!
Mumbo Jumbooooo!
Een personage waar ik, vooral toen ik nog klein was, erg om heb kunnen lachen, is Mumbo Jumbo. Deze sjamaan bezit een aantal skeletvormige huizen, die je meerdere keren tijdens je avontuur tegen zult komen. Op de momenten dat ik dit rare figuur een bezoek gunde, deed ik dit meestal niet voor niets. M.J. kan namelijk toveren, en hij kan er met zijn toverkracht voor zorgen dat Banjo en Kazooie een gedaantewisseling ondergaan. In de game zul je deze transformaties nodig hebben om bijvoorbeeld een puzzelstukje te bemachtigen. Je zult M.J. echter, voor elke transformatie, Mumbo Tokens moeten schenken, die hij door zijn eigen onoplettendheid is kwijtgeraakt. De Mumbo Tokens liggen verspreid over de verschillende werelden, en je zult af en toe dan ook wel een tijdje moeten zoeken. Moraal van dit stukje: Mumbo Jumbo is een zeer geslaagd videogamepersonage en levert een boel nieuwe mogelijkheden op. Daarnaast is Mumbo Jumbo ook nog eens erg komisch. Ikzelf zou Mumbo Jumbo zelfs kunnen benoemen tot het vetste videogamepersonage ooit, maar of dat voor jullie ook het geval is moeten jullie zelf maar uitmaken.