Onkel Had hoge verwachtingen van AoS na het spelen van SotN(PSOne). Gelukkig zijn deze verwachtingen (bijna) allemaal overtroffen. Heb nooit zo erg genoten van een GBA-spel tijdens de vakantie als met AoS! Goed verzorgd, goede graphics en gameplay waar ik gewoon verslaafd aan raakte. Nu had ik met SotN al een goeie Castlevania-ervaring, maar de gameplay was in AoS nou nét iets beter uitgewerkt dan in SotN. Enige nadeel was dat die goeie ervaring te snel voorbij was.
Verwachtingen
Had vroeger niets met Castlevania. Totdat Castlevania: Symphony of the Night voor de PSOne uitkwam. Helaas heb ik nooit de kans gehad om ‘t spel uit te spelen … maar ik beloofde mezelf; “Zodra er weer een Castlevania komt die enigszins in de buurt zou kunnen komen van SotN dan neem ik ’em meteen!” Helaas moest ik voor mijn gevoel héél lang wachten voordat ik weer enthousiast een Castlevania-spel in mijn handen zou houden. Spellen als de N64-delen maakte het er niet beter op. Heb trouwens “Circle of the Moon” en “Harmony …” pas na AoS gekocht. Hoe dan ook; toen ik het spel eenmaal had dacht ik: “Hiermee kom ik waarschijnlijk wel mijn vakantie door.” Ik had Aria of Sorrow behoorlijk onderschat. De vier á vijf weken dat ik in Italië was heb ik weinig gezien van Italië zelf. Nee, ik was in het jaar 2035 (als ik het me goed voor de geest kan halen) en was Soma Cruz.
Graphics
Het heeft mij persoonlijk nooit wat uitgemaakt of een spel nou 2d of 3d was. Maar bij sommige spellen heb ik nou eenmaal een sterke voorkeur voor de één of voor de ander. Castlevania is één van die spellen die wat mij betreft onder geen één voorwaarde de overstap naar 3d mag maken, maar dat (helaas) al een paar keer heeft geprobeerd. Ja, ik ben zo ‘n iemand die de komst van 3d graphics niet zag als een geschenk. Het moment dat ik 3d-graphics zag had ik al meteen zoiets van, “En dit gaat het einde worden van 2d platform-spellen.” Nu zat ik er toen enigszins naast. Er kwamen nog wel platformspellen uit. Sommige zelfs heel goed, maar weinige die echt bewezen dat 2d graphics niet iets was voor alleen maar nostalgie-gevoelige mensen. Wat ik hiermee probeer te zeggen? Eerlijk gezegd ben ik het punt op moment van schrijven (2.48 uur ‘s nachts) een beetje bijster. Mijn punt? Castlevania: Aria of Sorrow bewijst maar eens dat een 2d-spel op een handheld als de GBA een net-zo-grote-impact kan hebben op een gamer als bijvoorbeeld het zoveelste next-gen spel. Of overheersen de nostalgie-gevoelens bij mij?
Gameplay
Vernieuwend is voor sommige genres wel goed en voor andere niet naar mijn mening. Voor Castlevania zijn kleine veranderingen juist goed i.p.v grote veranderingen. Castlevania heeft zijn eigen sfeer. Verander het teveel (qua graphics of qua gameplay) dan raak je naar mijn mening ook het Castlevania-gevoel kwijt. Dan ís het geen Castlevania meer! Om even in mijn geheugen te spitten; je kon van verslagen vijanden die je onderweg tegenkwam souls krijgen nadat je ze had afgeslacht. Deed mij denken aan Legacy of Kain: Soul Reaver, maar da ‘s nu niet belangrijk. Het speelde voor AoS lekker en het was als het ware een beloning voor de zoveelste keer dat je een skelet opnieuw naar het rijk der doden verwees. Het systeem zelf dat wordt gebruikt om Soma Cruz te voorzien van de nodige wapens, gadgets enz. is overzichtelijk gedaan. In SotN had ik nog weleens het idee dat ik verdronk in de menu ‘s, maar bij AoS had ik dat véél minder. Zal ook wel komen door het schermformaat van de GBA. Het houdt alles wel lekker simpel en overzichtelijk zodat ik me i.i.g kon concentreren op het avontuur zelf.
Conclusie
Dat allemaal samen opgeteld (d.w.z: aan verwachtingen voldaan + goeie graphics + lekkere gameplay) kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat Castlevania: Aria of Sorrow voor mij een topgame is en de naam Castlevania -waardig. Waarom dan toch een minpunt? Omdat ik persoonlijk had gehoopt dat het spel wat langer zou zijn qua speeltijd en hierdoor het wachten op Dawn of Sorrow nog lastiger wordt.