Lauran Beers Van Pokémon word ik altijd vrolijk. Zelfs na tig games en de belachelijk lange tekenfilmserie die nog steeds doorloopt blijft het een spannend gevoel om weer op een hele nieuwe reis te gaan. Om nieuwe trainers te ontmoeten, om alle Pokémon te vangen, om alle Gym-leaders te verslaan, om de wereld voor verder verval te beh… nou ja, je begrijpt het wel. Ook al heb ik Pokémon Diamond en Pearl bijna twee jaar geleden al uitgespeeld, er wachten mij genoeg nieuwe uitdagingen te wachten in Pokémon Platinum: de ‘director’s cut’ van eerstgenoemden.
De game valt gestaag in het rijtje van Pokémon Yellow, Crystal en Emerald op het gebied van nieuwe content. Dat betekent een handjevol nieuwe Pokémon, wat verbeterde functies, visueel hier en daar wat verbeteringen en een aantal nieuwe omgevingen. In het begin kunnen spelers uit drie basis Pokémon kiezen van Professor Rowan, om uiteindelijk op hun Pokémon-reis te gaan in Sinnoh, alle acht Gym-leaders te verslaan en het vervolgens op te nemen tegen de ultieme Pokémon-meesters: de Elite Four. Tussendoor moet je ook de plannen dwarsbomen van Team Galactica. Let maar niet op het verhaal verder, want de kracht van Pokémon is dat je jezelf identificeert met het personage (hij houdt niet voor niets z’n mond dicht) en dat is de voornaamste drijfveer tot het spelen van de game: je eigen team samenstellen, je eigen beslissingen nemen tijdens intense Pokémon-gevechten en je eigen route bepalen in deze onbekende wereld.
De game doet weer zijn best om je zo goed mogelijk aan je DS gekluisterd te houden. De wereld van Sinnoh is groot; er zijn veel geheime plaatsen en natuurlijk ontelbaar veel Pokémon om te vangen. In tegenstelling tot de GBA-avonturen zit bijna elke Pokémon (461 in totaal) van de vorige games in het spel, minus die paar die je uit Pokémon Diamond of Pearl moet ruilen om in je bezit te krijgen. Met de Pokémon zelf moet er misschien maar eens geminderd worden, want je komt wezens tegen die God vermoedelijk alleen had kunnen maken als hij dronken was geweest. Er was een tijd waar je nog vrij goed aan iedere Pokémon kon zien wat voor type ze waren, maar sommige Pokémon ogen dermate vreemd dat ik denk dat de inspiratie hiervoor op was.
De grootste vernieuwing is ongetwijfeld, zoals traditioneel gezien, de ‘Battle Frontier’. Dit is de ‘opvolger’ van de Battle Towers in de vorige games. Hier kun je, na het verslaan van de Elite Four, naar afreizen om het op te nemen tegen de sterkste trainers. Niet alleen is dit goed om je Pokémon te trainen, maar ook kun je er hele zeldzame voorwerpen mee winnen die in de Pokémon Community, zowel online als offline, gewild zijn. Bepaalde gevechten in deze toren brengen enkele regels met zich mee, zo mag je bijvoorbeeld bij sommige gevechten bepaalde Pokémon niet gebruiken. Via de Pokémon Wi-Fi Club kun je ook met een kameraad coöperatief knokken in de Battle Frontier. Een functie die waarschijnlijk ook zeer intensief gebruikt gaat worden, is het opnemen van gevechten en het uploaden van deze ‘filmpjes’. Iedereen is natuurlijk trots op een spectaculair gewonnen gevecht, en nu is dat te delen met de hele wereld. Het maakt de game allemaal nóg uitgebreider en langer houdbaar. Fantastisch voer voor de Pokémon-fans.
Iets waar ik zelf erg over te spreken ben is de nieuwe ‘Distortion World’, een parallelle dimensie die je pas kunt bezoeken nadat je een bepaalde Pokémon hebt gevangen. In deze wereld gelden de wetten van de zwaartekracht niet, en dus moet je in 3D puzzelen wat een beetje doet denken aan de puzzels in Prey. Het zijn van die kleine breinbrekertjes, waarbij de oplossing eigenlijk ontzettend simpel is maar je er niet zo 1, 2, 3 op kunt komen. Enthousiaste Pokémon-trainers kunnen zich hier ongetwijfeld uren vermaken.