Ben3576 Het is nacht. Ik dwaal alleen over de lange, geplaveide weg. De koude noordelijke wind is tot op het bot te voelen. Ik kijk links en zie in de verte het noorderlicht, de vele kleuren flikkeren kalm neer op het nabijgelegen dorpje. Tesamen dansen ze op de horizon. Een fenomeen dat alleen kan voorkomen in het koude Skyrim. Terwijl ik mijn blik weer werp op de weg, zie ik een man verder op. Met mijn hand op het gevest van mijn zwaard loop ik door.”Je geld of je leven!” luidt de kreet van de man. Ik bijt op mijn lip, dit gaat niet mooi aflopen. Ik trek mijn zwaard, klaar om mijn tegenstander het hoofd te bieden. Opeens , is de spanning gebroken door een luide, aardschokkende dreun. De bandiet trekt wit weg en zet het op een lopen. Mijn hart klopt met de seconde harder. Ik draai me om en daar staat het. Een draak. Met volle moed luid ik mijn strijd kreet en ren op het beest af. Dit, dames en heren. Kan alleen in Skyrim.
Het is inmiddels alweer vijf jaar geleden sinds het vierde deel van de befaamde Elder Scrolls series uitkwam. Ook ik heb deze gespeeld en jongens, wat was dat een avontuur. De grote wereld, de vele mensen (en beesten!) waarmee je een gesprek mee kan voeren, de spannende quests waarmee je de meest verbasingwekkende plaatsen tegenkwam. Je zult er dan ook niet van staan te kijken dat mijn gespeelde uren met drie cijfertjes genoteerd waren. Ik keek dan ook met smart uit naar het vervolg op het vierde deel, The Elder Scrolls V: Skyrim. 11 November 2011 was het dan eindelijk zover. Skyrim is gearriveerd en de hele wereld heeft zich er op voorbereidt om dit prachtstuk van Bethesda te spelen. Maar zijn al de gemaakte beloftes nou ook waargekomen?
Mijn eerste stappen in Skyrim, nadat ik uit gevangenschap kwam, zijn onvergetelijk. Ik ben helemaal opgegaan in de majestueuse natuur van Skyrim. Ik werd dan ook al gauw afgeleidt door wat er allemaal om me heen was. Dat is dan ook echt iets wat voor mij een RPG goed maakt. Een wereld waar ik uren in kan verdwalen en nieuwe dingen kan ontdekken. Skyrim heeft zo’n wereld en hij voelt geweldig aan.
Terwijl ik vrolijk door Skyrim heen huppel, erger ik me wel constant steeds aan één specifiek ding. Het menu. Deze voelt aan alsof die alleen voor console is gemaakt en er daarna ook gewoon ingeplakt is voor de PC versie. Zonde. Dat is dan toch een teken geweest van luiheid bij de developer. Vaak als ik een van mijn items wil equippen gebeurt er niks en vervolgens moet ik weer heel dat menu openzetten en dat item weer opzoeken om hem vervolgens dan wel fatsoenlijk in mijn klauwen te zetten. Ik hoop dat ze dat in een toekomstige patch fixen, want ik stoor me er ontzettend aan.
Radiant Story. Een feature waar heel veel nadruk op wegelegd werd. Hoe heeft dat zich nou uitgepakt? Is het echt steeds aan het veranderen op jou spelwijze? Ja en nee. Het spel erkent je vorige besluiten afentoe. Een bewoner van een dorpje kan je herkennen als die ene schurk en zal je naam dan ook vervloeken. Maar er zijn ook dingen, grote dingen, waar helemaal niet naar wordt omgekeken. Ik ga niks spoilen, maar ik heb toch een vrij grote stap gezet in een van de questlines en bijna niemand die ik een steden rond zie lopen zegt er iets van of kijkt er naar om. Wederom zonde, Radiant Story was iets dat groter had kunnen uitpakken, het is goed gedaan op papier. Maar het heeft in mijn ogen niet de beloofde impact op je verhaal.
Ik heb inmiddels alle ‘grote’ quest lines afgemaakt. Ik heb van de helft genoten en de andere helft was een tikkeltje minder. Ik neem bijvoorbeeld de quest line van de Imperial Legion. Ik heb deze volledig afgerondt en hij voelde totaal niet goed aan. Er werden heel veel elementen herhaald en ik was konstant hetzelfde aan het doen. Het voelde inspiratieloos aan, hoeveel ik me ook er probeerde toe te zetten om het leuk te vinden, het lukte gewoon niet. Dezelfde klacht heb ik met de Companions quest line. Het mist iets wat de Guilds in Oblivion wel hadden en dat is die beloning die je krijgt na het afmaken van een taak. Het voelt anders, je hebt niet echt een duidelijke ‘rank’ die omhoog gaat. Het voelt allemaal zo ineens. Ineens ben je officier in het leger, ineens word je vertrouwd bij de Companions waar je nog nauwelijks voor wat gedaan hebt. Het ging allemaal te snel, er was geen duidelijke opbouw en dat mis je echt.
Maar er waren ook quest lines waarbij ik met een grote glimlach op mijn gezicht doorheen ging. Een daarvan was de Dark Brotherhood, de groep assasins. Deze was heel goed in elkaar gezet en voelde heerlijk aan net als bij Skyrim’s voorganger Oblivion. Vrees niet, ook buiten deze gilde van duistere types zijn er nog vele quests die je voor een hele lange tijd zoet kunnen houden. Bethesda heeft met Skyrim top werk afgeleverd en het spel is dan ook voor mij een persoonlijke Game of the Year.