-joel- De hoogste bergen en de diepste dalen, ik heb ze allemaal gezien. In het holst van de nacht sluip ik met dieven door de steden, plan ik aanslagen met huurmoordenaars en onderzoek ik vreemde natuurverschijnselen met tovenaars. Er begint iets te gloeien binnen in mij. Het is lang geleden dat een game mij echt uren, dagen en maandenlang op kon slokken. Twee games die dit konden waren Oblivion en Fallout 3. Deze spellen hebben dezelfde ontwikkelaar als Skyrim. Mijn verwachtingen, van het nieuwste pareltje van de Bethesda, waren dan ook hoog. Torenhoog zelfs.
Kennismaking
Skyrim doet niet aan introfilmpjes en ingewikkelde handleidingen die je helemaal moet uitpluizen, voordat je fatsoenlijk aan de slag kan. Verre van dat. Je wordt in een grote en levendige wereld gegooid en je zoekt het verder zelf maar uit. Om het de beginnende speler niet al te moeilijk te maken zijn er wel instructies die je op kan volgen. Een mooi voorbeeld hiervan is mijn eerste kennismaking met het smeden. De smid in het eerste dorpje gaf mij stap voor stap kleine opdrachten, waardoor ik al spelende leerde.
Dit voorbeeld vind ik kenmerkend voor de game. Je moet kennismaken met de wereld. Mijn tip aan iedere beginnende Dragonborn is dan ook: Proef de wereld. Laat je vooral niet afschrikken door de grootsheid van de speelmap. Laat alle menu’s even voor wat het is. Ontdek alles stap voor stap. Je komt er vanzelf wel achter hoe alles precies werkt.
Hoofdverhaal
In mijn vorige alinea gebruikte ik het woord Dragonborn. Tijdens je aanwezigheid in Skyrim, is het een zooitje in de noordelijke provincie van het keizerrijk Tamriel. Naast een burgeroorlog zijn er tekenen dat er een oude legende is teruggekeerd naar Skyrim. De draken. Ik ga nu niet uitleggen hoe het hele verhaal precies in elkaar zit. Maar om een lang verhaal kort te maken, jij moet ze zien te stoppen.
Volgens de legende is er een krijger met drakenbloed. Deze held kan de taal van de draken, ook wel shouts genoemd, spreken. Een erg leuke toevoeging. Deze shouts moet je eigenlijk zien als magische aanvallen, die sterk van elkaar variëren. Om een paar voorbeelden te noemen: Het ontwapenen van een vijand, een grote mistbank laten verdwijnen, of iemand meters hoog de lucht in laten schieten. Geheel toevallig ben jij deze persoon. Jij bent de dragonborn.
De wereld
Tussen neus en lippen door, merkte ik al op dat de wereld van Skyrim groot is. Misschien is groot zelfs nog een understatement. De gebieden die je kunt doorkruisen zijn gigantisch. Bij Oblivion, de voorganger van deze game, was dit ook het geval. Alleen was er lang niet overal wat te beleven. Gelukkig heeft Bethesda geleerd van Oblivion. Want in Skyrim is eigenlijk overal wel wat te doen.
Vaak genoeg is het voorgekomen dat ik uren lang door het landschap wandelde. En elke keer wanneer ik verder wilde gaan met een quest, zag ik in de verte weer iets nieuws liggen. Waardoor de opdracht weer even moest wachten. De wereld slokt je echt op.
Hier blijft het niet bij. Wat te denken van huurmoordenaars of bountyhunters die op je af worden gestuurd. En dan hebben we het nog geeneens over de draken gehad, die uit het niets tevoorschijn kunnen komen. Het gevaar ligt altijd op de loer. Voor de mensen die nog aan dit spel moeten beginnen: Er ligt een hele wereld voor jullie open.
Ook de outpost zijn mooi gemaakt. Bethesda heeft er duidelijk voor gekozen om de steden levendig te maken. Vergeleken met haar voorganger, zijn de steden in Skyrim kleiner. Maar de npc’s die er rondlopen zijn ook echt wat aan het doen. Een voorbeeld: Een dief die betrapt wordt door wachters, waarna er een gevecht midden in de stad ontstaat.
Sidequest
Het hoofdverhaal houdt je de nodige uren bezig. Maar naast het redden van de wereld, zijn er nog veel meer quest beschikbaar. Het is mogelijk om lid te worden bepaalde gildes. Elke partij heeft een eigen verhaallijn. Ik ga hier niets over verklappen. Alleen zeg ik dat ze allemaal zeer de moeite waard zijn om te volgen.
Naast deze questlines zijn er ook nog opdrachten die los staan van elke verhaallijn. Ik ga ze opdelen in drie groepen: Simpele opdrachten, grotere sidequest en deadra-quest. De eerste twee hebben eigenlijk geen uitleg nodig. Het idee van breng item A naar plek B is bekend uit andere games. De grote sidequest zien we ook terug in andere games. Op zichzelf staande opdrachten waar je wel een tijdje zoet mee bent.
Voor de derde categorie is voor nieuwkomers enige uitleg nodig. Deadra zijn wezens uit Oblivion (de zogenoemde hel in het spel). Ze worden door de een gevreesd en door de ander aanbeden. In Skyrim is het mogelijk om quest van deze wezens te accepteren. Maar let op. Als je de nobele held wilt uithangen kan je deze opdrachten beter overslaan. Deadra hebben namelijk zelden iets goed in gedachte.
Vechtsysteem
Naast het ontdekken van het landschap moet er ook nog aardig wat afgeknokt worden in Skyrim. Voordat je begint met het spel moet je eerst een ras kiezen. Elk ras heeft zijn eigen specialiteit. Vervolgens kom je voor de keuze te staan hoe je precies gaat vechten.
De keuze hierin is wederom groot. Het ouderwetse zwaard, magie en pijl en boog zijn zwaar uitgebreid. Zo is het mogelijk met twee zwaarden te vechten, of met een hakbijl in de ene hand en een vuurbal in de andere hand je vijanden te bewerken. Is dit nog niet genoeg? Dan pak je toch gewoon lekker een gigantisch hamer om je tegenstanders een enkele reis naar Oblivion te bezorgen. Je vecht vanuit de eerste persoon. Iets wat veel mensen weerhoudt deze game te halen. Het enige wat ik hierover kan zeggen is dat het heerlijk werkt. Niet alleen shooters hoeven vanuit de eerste persoon gespeeld te worden.
Naarmate je beter wordt, kan je gebruik maken van perks. Dit moet je zien als een soort van bonussen die je beter maken. Gebruik je bijvoorbeeld veel magie, dan is het verstandig om hierin te investeren.
Minpunten
Niet alles in Skyrim is rozengeur en maneschijn. Er zitten, zoals we van Bethesda gewend zijn, aardig wat bugs in de game. Zelf heb ik bijvoorbeeld wel eens een mammoet meerdere malen dertig meter de lucht in zien springen. Of heb ik gezwommen op plekken waar helemaal geen water is. Het zijn allemaal kleine dingen die ik niet als heel vervelend beschouw.
Maar er zijn ook enkele dingen die ik niet met de mantel der liefde wil bedekken. Sommige gebieden zien er niet mooi uit. Het is vaker dan eens voorgekomen dat ik over een landschap uitkeek dat er gewoon niet uitzag. Hiermee wil ik niet zeggen dat het hele spel lelijk is, integendeel. Maar ik had er gewoon wat meer van verwacht.
Daarnaast vallen ook de gevechten met draken mij tegen. Ik had gehoopt op epische gevechten waarin steden en bossen vol zouden zijn van vuur en vernietiging. Dit is niet het geval. Vaak komt het voor dat ik een draak in een paar klappen dood heb. Ook heb ik wel een draak afgeslacht zien worden door een beer. Naarmate je verder komt in de game, kom je wel sterkere draken tegen. De eindbaas mag er ook zijn. Maar toch had het van mij een tikkeltje moeilijker gemogen.
Dan mijn grootste ergernis: De guards. Het zijn zo ongeveer de domste personen die in het hele spel rondlopen. Opmerkingen als: “I Used To Be An Adventurer Like You, Then I Took An Arrow In The Knee”, wil ik nog wel vergeven. Al heb ik vaak de neiging gehad zijn andere been ook nog te bewerken. Maar als ik in gevecht ben met een draak, word ik er liever niet op gewezen dat ik nog een prijs van honderd coins op mijn hoofd heb staan.
