Benjamin Ben Daar ligt ze dan, de liefde van je leven. Ruw uit je leven gerukt als een herfstblad van een uitgebloeide boom. Een levenloos en bleek lichaam is het enige dat van haar over is, alleen het aanzicht al doet je sterven van verdriet. Als er ook maar een mogelijkheid was om haar terug te krijgen, dan zou je deze met beide handen vast grijpen. Maar de doden breng je helaas niet terug…. Of toch wel?
Dit is het plot waar de game Shadow of the collossus om draait. De liefde van je leven is dood en het is aan jou om haar weer terug te brengen. Hoe? Door een groot aantal aan giganten te verslaan. Niet de meest makkelijke en meest voor de hand liggende taak. Maar wel een taak die jij vol goede moed zult moeten voltooien.
Misschien dat je door mijn intro het idee kreeg deel te nemen aan een episch en diepgaand verhaal. Helaas moet ik je daarbij teleurstellen, want zo diep gaat dit verhaal namelijk niet. De liefde van je leven is overleden en jij zult haar tot leven moeten wekken. Een tragisch verhaal dat in de game enkel door een paar cutscenes wordt verteld, maar jammer genoeg niet echt weet te boeien. Je liefde is namelijk al dood bij het begin van de game. Als speler ken je haar niet en het zal je daardoor ook een worst wezen of ze dood is of niet. De drang om haar tot leven te wekken is bij mij dan ook nooit opgekomen vanwege het verhaal.
SotC moet het namelijk echt hebben van haar gameplay. Als speler zwerf je namelijk in een onbekende wereld. Dit is een vrij grote wereld waarin je met je paard grote afstanden zult moeten afleggen. Games als Skyrim kennen dit principe, ze weten de speler door middel van verschillende impulsen uit te dagen het gebied te verkennen. In dit soort games wordt je vaak afgeleid door andere zaken waardoor je het hoofddoel uit het oog verliest. SotC kent dit echter niet, de wereld is vrij saai en er is niet veel te doen. Het enige doel dat er is, is het hoofddoel. De spelwereld heeft je voor de rest weinig te bieden.
Zowel het verhaal als de wereld weet de game dus niet echt goed over te brengen. Maar wat het wel goed doet is de gameplay. Het is namelijk jouw taak om een groot aantal giganten te verslaan. Zittend op je paard en gewapend met een pijl en boog en simpel zwaard, zul je deze grote jongens te lijf moeten gaan. En geloof me, deze game pakt echt uit als het gaat om deze giganten. Ze zijn zo groot als bergen en jij zult ze moeten beklimmen om ze uit te schakelen. Gelukkig hebben ze dit klimsysteem erg goed uitgewerkt. Je hebt namelijk een conditiemeter. Je kunt je zolang deze meter gevuld is, vasthouden aan dit grote beest. Is de meter leeg, dan verlies je al je spierkracht en zul je te pletter vallen. De frustratie is dan ook erg groot wanneer je na een lange klimtocht grip verliest en uit nood los moet laten. Je kunt dan namelijk weer helemaal vanaf het begin opnieuw beginnen.Tijdens het klimmen en klauteren, ben je bezig de zwakke plek van het grote beest te vinden. Heb je deze gevonden dan zul je er met grote kracht je zwaard in rammen. Doe dit meerdere malen en de gigant zal te pletter slaan en verslagen zijn. Iedere Gigant is een grote puzzel en ze kennen dan ook allemaal hun eigen uitdaging. Bij iedere verslagen gigant wordt je personage een stukje sterker, waardoor je uiteindelijk steeds meer uithoudingsvermogen zult krijgen. Iets dat zeker van pas zal komen en zorgt voor een goede balans. Zoals eerder genoemd zijn de giganten colossaal! Je zult je als speler dan ook een irritante vlieg voelen die ieder moment geplet kan worden.
In de meeste games maak je vijanden af, dit geeft je voldoening. Dit zijn namelijk vaak de lelijke, helse gedrochten die niets beters verdienen. In SotC is dit echter anders. De giganten zijn namelijk geen echte vijanden. Ze zijn niet van plan de wereld te vernietigen, ze beramen geen wreed plan tegen de mensheid en ze hebben verder totaal geen kwade bedoelingen. Jij zoekt ze op en valt ze aan, niet anders om. De reden dat ze je uit willen schakelen heb je geheel aan jezelf te danken. Ze zijn van nature niet kwaadaardig waardoor ze iedere keer weer sympathie bij je weten te wekken. Het bevechten van de monsters geeft dan ook een dubbel gevoel. Je moet ze verslaan door het doel dat de game je oplegt, maar eigenlijk doen de giganten niets verkeerds. Het uiteindelijk afslachten van een reus geeft je dan ook een soort gevoel van schuld. Ze hebben jou namelijk nooit iets gedaan of willen doen.
Grafisch kent de game twee kanten. De giganten zijn geweldig in elkaar gezet. Zowel hun uitstraling als animatie zijn hoogstaand. Ook de emotie die iedere gigant weet te tonen is fantastisch. Je hoofdpersonage heeft een keurig design en past perfect in de setting. De animaties van hem en zijn paard zijn goed gedaan en weten te overtuigen. De wereld oogt echter korrelig en flets. De eerste keer dat ik deze game speelde, vond ik het echt een teleurstelling hoe het eruit zag. Na een tijd spelen wen je eraan en weet je het te waarderen. Maar helaas wist de uitstraling en de sfeer van de wereld mij niet te bekoren. Ook de eerder genoemde diepgang in de wereld is ver te zoeken. Er is gewoon niets te doen. De soundtrack van de game is echter wel weer geweldig! Ze hebben een heel orkest ingezet om de meest epische klanken uit je speakers te laten knallen. Ze zitten prachtig in elkaar en maken de ervaring meer dan kompleet. Petje af voor de componist.
Ook heerlijk is de filmische sfeer die de makers jou als gamer willen laten ervaren. Door middel van de muziek en presentatie willen de makers je een ervaring bieden zoals je nog niet eerder hebt mogen beleven. Zo is het in de gewone wereld rustig en vredig, maar de muziek en sfeer zullen omslaan in een geweldige en unieke ervaring, wanneer je in aanraking met een van de giganten komt. Zo was een van de reuzen een gigantische vogel. In een korte reactie weet je op haar rug te klimmen. En vastklampend aan haar rugveren zul je samen met haar door de lucht scheren, zenuwachtig zoekend naar haar zwakke plek. Een moment dat ik meerdere malen heb herspeeld en nooit meer zal vergeten. En zo kent SotC tal van deze momenten. Dit is dan ook echt de kracht die deze game zo sterk maakt.