The Legend of Zelda: Spirit Tracks

Zou het een steek onder water zijn, een stiekeme streek van de creatieve breinen bij Nintendo? Terwijl de wereldleiders zich op een klimaattop druk maken over de stijgende zeespiegel op onze planeet, laat Nintendo ons kennis maken met een omgekeerde werkelijkheid: een algehele drooglegging. Terwijl wij al bouwtekeningen voor een reddingsark aan het bestuderen zijn, ruilt Nintendo de stoomboot in voor een stoomtrein. In Hyrule hebben ze geen last van een stijgende zeespiegel; het is honderd jaar na Phantom Hourglass en in de tussentijd is er juist flink wat land drooggelegd.

De bepoldering van Hyrule zorgt ervoor dat we onze zeemanspraat achterwege kunnen laten voor The Legend of Zelda: Spirit Tracks. Nu stond hoofdrolspeler Link nooit bekend om zijn spraakzaamheid, laat staan om zijn sterke verhalen. Sterker nog, de jonge held heeft nog nooit een zinnig woord gezegd. Ook in dit avontuur beperkt hij zich tot kreten, maar toch wordt er flink wat afgekletst gedurende het avontuur. De verantwoordelijke voor deze vermakelijke dialogen is niemand minder dan Prinses Zelda, die in Spirit Tracks meereist met Link. Althans, haar ziel houdt Link gezelschap. Zelda zelf legt namelijk al direct aan het begin van het spel het loodje nadat ze verraden is door haar kanselier Cole, die een duivels plot heeft gesmeed om de demonenkoning Malladus terug te laten keren op de wereld.

Gelukkig kan Zelda zelfs als geest haar steentje bijdragen aan het stoppen van de duivelse plannen, want naast een gezellige reispartner is ze ook een zeer nuttig hulpje. Zelda voorziet zaken van commentaar, ze komt af en toe grappig uit de hoek en is erg bruikbaar tijdens sommige puzzels. Als geest kan ze de controle nemen over de uit Phantom Hourglass bekende Phantoms. Deze geharnaste spoken kom je ook in Spirit Tracks regelmatig tegen, want de Tower of Spirits bulkt van deze schier onverslaanbare vijanden. Als jij een Phantom hebt weten te verzwakken, kan Zelda hem overnemen en de vijand in een vriend omtoveren. Door met de stylus een lijn te trekken op de touchscreen, kun je deze krachtpatsers vervolgens aansturen. Sommige puzzels dwingen je op heel creatieve wijze van deze handlanger gebruik te maken, waarbij je soms zelfs Link als lokaas moet inzetten om met Zelda tot de oplossing te komen.

Voor paal met je panfluit

Om de dienstregeling weer in goede banen te leiden, moet Link alle Spirit Tracks herstellen. Hiervoor gebruikt hij de Spirit Pipes, een magische panfluit die je bespeelt door in de microfoon van de DS te blazen. Om bij elke kerker te komen, moet je met behulp van dit instrument een liedje spelen om nieuwe treinrails vrij te spelen. Jammer genoeg werkt dit niet helemaal vlekkeloos, waardoor je nog wel eens meerdere pogingen nodig hebt om het liedje juist te spelen. Zo kun je aardig voor paal staan als je een paar minuten lang aan het blazen bent terwijl je in de trein aan het spelen bent…

Net als de Temple of the Ocean King uit Phantom Hourglass, bezoek je ook de Tower of Spirits meerdere malen tijdens je avontuur. Deze toren dient als een soort rode draad door het verhaal, want telkens na het voltooien van een van de andere kerkers zet je met jouw stoomtrein over vers aangelegde rails koers naar de toren. Omdat het backtracken door de Tower of Spirits overgeslagen kan worden, wekt de toren geen moment een gevoel van sleur op. In tegendeel, het is elke keer een feest om terug te keren naar de Tower of Spirits, doordat je hier enkele fantastische puzzels tegenkomt. Het is een uitdagende toren die de mogelijkheden van de DS en het samenwerkingsverband met Zelda volledig uitbuit.

Natuurlijk zijn er ook de ‘gewone’ kerkers, die net als in Phantom Hourglass niet al te lastig zijn opgezet. De nieuw toegevoegde zweep zorgt nog wel voor enkele leuke puzzels, maar meestal is de oplossing van raadsels vrij duidelijk. Waar dit niet het geval is, zorgt een subtiele hint er wel voor dat je grijze massa zich niet hoeft in te spannen. Nergens is de ietwat lage moeilijkheidsgraad hinderlijk, maar dat komt ook doordat je weet dat er na elk van de vier tempels weer een stel interessante puzzels op je wacht in de Tower of Spirits. Deze centraal gelegen toren is het grootste pluspunt van de game.

Maar Spirit Tracks heeft nog enorm veel meer te bieden. De game zit tjokvol sidequests, kent vele grappige momenten en is een feest van herkenning voor fans van Phantom Hourglass. Zo maakt de arrogante lafaard Linebeck opnieuw zijn opwachting. Linebeck III heeft een ruilpost opgezet en toont aan dat de (rotte) appel binnen de Linebeck-familie niet ver van de boom valt. Een ander leuk gastoptreden is dat van piraat Niko, die de voorbije eeuw wonderwel overleefd heeft. Als oude bok kan hij echter niet meer op reis en daarom vraagt hij jou om zijn stempelboekje vol te maken. Dit is een perfect excuus om op zoek te gaan naar stempelplaatsen, die over de hele wereld erg goed verstopt zijn.

Jouw wereldreis brengt je ook in contact met allerlei bijzondere figuren die jouw hulp goed kunnen gebruiken. Ga bijvoorbeeld op konijntjesjacht en breng de gevangen pluisbeestjes naar een opvangtehuis. Of help iemand aan een nieuwe vaas, een brok ijs en/of een goed humeur. Vaak word je rijkelijk beloond voor je vrijwilligerswerk, want dankbare mensen geven je dingen als een nieuw levenshartje of een Force Gem. Die laatste beloning opent een nieuw pad op de wereldkaart, waardoor je jouw stoomlocomotief naar nieuwe oorden kunt dirigeren. Hierdoor kun je zelfs na het einde van het verhaal nog uren zoet zijn met het aannemen van allerlei klusjes.

Het is daarom ook jammer dat Links oude stoomtrein een extra versnelling mist, waardoor het reizen nét wat te langzaam gaat. Ook moet je opletten voor vijanden die zich op en langs het spoor bevinden, zoals wilde zwijnen, gevaarlijke spinnen en gewelddadige sneeuwpoppen. Hier valt nog wel mee om te gaan, want een bommetje of twee legt deze monsters vaak wel het zwijgen op. De suïcidale boem(el)treinen zijn in dat opzicht veel hinderlijker, omdat je bij aanraking met deze explosieve voertuigen direct het ‘game over’-scherm te zien krijgt. Doordat je constant moet opletten voor deze gevaren, kun je niet even genieten van het uitzicht. Dat is zonde, want tijdens het treinen wil je het liefst rustig genieten van de omgevingen en probleemloos van A naar B rijden, terwijl je af en toe je hoorn luidt.