Resistance: Burning Skies (Vita)

Vorige week moest ik mee op familieweekend, en je raadt het natuurlijk al… een absolute ramp! Al dat gezeur over de meest idiote zaken, bezorgde oma’s, veel te geinteresseerde ooms en de meest saaie tantes die je je maar kunt voorstellen. En had ik al gezegd dat het het doel was van mijn kleine neefjes om mij het leven zuur te maken? Gelukkig had ik een goede vriend mee: mijn trouwe PS Vita, vergezeld met Resistance: Burning Skies, waarmee ik mijn weekend toch nog een beetje heb gered…

In het begin van het spel ren je als brandweerman een brandend gebouw in om nog te redden wat er te redden valt. Maar niet veel later kom je erachter dat er veel meer achter de brand zit, je ziet namelijk voor het eerst de Chimera, een alien ras van ver uit de ruimte. Ze zijn niet op iets goeds uit, en willen eigenlijk alleen maar de vernietiging van de Aarde zien. En hier ga jij wat aan doen als simpele brandweerman. Je begint met je bijl maar naarmate je verder komt, krijg je steeds betere wapens.

Ondertussen is er ook nog een persoonlijk tintje in het verhaal, omdat je vrouw en kind ergens verloren zijn in de oorlog. Dus probeer je ze ondertussen te zoeken. Nou is dit niet zo makkelijk, aangezien heel de wereld aan het vergaan is. En de Chimera steeds sterker word.

Resistance: Burning Skies is een sciencefiction first person shooter. De besturing van deze game werkt zelfs nog beter als verwacht, met de twee analoge sticks kan je rondkijken en lopen tegelijk. Het werkt hetzelfde als bij een Playstation- of Xbox- controller. De besturing is dus ook één van de hoogtepunten van de game. Dit is de eerste keer dat ik een FPS op een handheld heb gespeeld met een zodanige goede besturing.

Deze game maakt ook gebruik van het touchscreen van de Vita. Zo kan je granaten gooien met een tik op het scherm of open je deuren met een simpele aanraking. Ieder wapen heeft ook een tweede manier van schieten, en daarvoor moet je ook touchscreen van je PS Vita gebruiken. Het touchscreen doet het zeer goed en is nog nooit blijven haken bij mij.

Aan het begin van een missie krijg je een filmpje te zien met een stuk van het verhaal, en word er verteld wat je moet doen. Nou wordt de gameplay op een gegeven moment aardig herhaald. Telkens ga je een kamer binnen, neem je cover, schiet je wat chimera over hoop, en ga je naar de volgende kamer. Zo krijg je het gevoel alsof je de hele tijd hetzelfde aan het spelen bent. Dit wordt wel wat verminderd door de wapens. Deze zijn namelijk allemaal zeer uniek en maken het spelen van dit spel een stuk leuker. Deze zijn nog te verbeteren met kubusjes die je over de hele singleplayer kan vinden.

Na de singleplayer van zo’n zes á zeven uur kan je nog beginnen aan de multiplayer van dit spel. Deze multiplayer is zeer frustrerend, omdat hij vaak tijdens het potje uitvalt. Bij de multiplayer kun je levels omhoog gaan en nieuwe uitbereidingen voor bijvoorbeeld je wapen verdienen. Zo word je steeds beter, en word de multiplayer steeds uitgebreider. Ook mist de optie om je vrienden uit te nodigen voor een gezellig potje multiplayer. Vermoedelijk ben je de multiplayer wel na zo’n twee uur zat.

Grafisch ziet deze game er zeer goed uit en kan hij zeker mee met de rest van de titels vandaag de dag. Ookal zien sommige dingen er niet altijd helemaal perfect uit, grafisch haalt deze game de playstation 2 en de xbox gemakkelijk. En dat is zeker goed voor een handheld! De game ziet er ook heel leuk uit door het sfeertje van de wereld die aan het vergaan is, met nog een paar overlevenden. Qua geluid is de game ook zeer goed, de explosies en schoten klinken gewoon goed. Net als de gesprekken tijdens cutscenes. Een aanrader is om oordoppen of een headset op te doen om het meer tot zijn recht te laten komen.