TheRomeoPapa Hij houdt van mooie vrouwen -net als ik-, van snelle auto’s -net als ik-, van wodka-martini’s -net als ik- en hij zou het liefst -net als ik- voor ieder probleem zijn pistool gebruiken. Eigenlijk hebben James en ik dus best wel veel met elkaar gemeen. Helaas heb ik (nog!) geen 00-status en is mijn naam ook lang niet zo cool als die van hem. Want zijn naam is Bond. James Bond.
Gelukkig kan ik aan de slag met Blood Stone, waarin mijn oudere, snellere, slimmere en knappere tweelingbroer uiteraard de wereld moet redden. Qua verhaal biedt de game het bekende mixje van Russen, gekidnapte onderzoekers, internationale bedreigingen en biochemische wapens. Het gaafste zijn nog wel de vele mooie locaties. Zo zal onze favoriete vrouwenversierder onder andere bezoekjes brengen aan het prachtige Athene, het ijzige Siberië en het tropische Birma. Je kunt het nog net geen wereldreis noemen, maar ondanks dat is het verhaal kort: 5 uur, op z’n langst.
Helaas is dit niet het enige, want Bonds avontuur is ook kwalitatief niet je-van-het. De grote schurk en andere randpersonages zijn nauwelijks interessant te noemen, wat mede komt doordat ze figuren zijn in een alles behalve sterk plot – eerder een onsamenhangende gebeurtenissen-brei. Het lijkt allemaal een beetje afgeraffeld, vooral aan het einde. De game laat je zitten met een aantal gaten in het verhaalverloop en exact op het moment dat er zich enige intrige ontwikkelt, wordt bruut aan alles een einde gemaakt met de “geweldige” zin: “James Bond will return…”. Maar aangezien Bizarre Creations helaas is opgeheven, is dat laatste maar zeer de vraag.
Gelukkig komen de kogel-fans beter aan hun trekken dan de verhaal-fanatici, want als third-person-shooter is de game oerdegelijk. Schieten gaat soepel, de verscheidenheid aan wapens is ruim genoeg en het cover-systeem werkt simpel en vloeiend. Uitstekend is de bevredigende Auto Focus-toevoeging, waarmee je in slow-motion automatisch mikt op het hoofd van een vijand, om hem vervolgens heerlijk af te knallen. Je moet deze optie echter wel verdienen, door eerst iemand met de blote vuisten uit te schakelen. Ja, het doet ontzettend veel denken aan Splinter Cell: Conviction, maar onder het motto “beter goed gestolen, dan slecht bedacht” is het de maker gelijk vergeven.
Maar hoe graag James Bond ook schiet, hij draait zijn hand ook niet om voor een lekkere achtervolging. De ontwikkelaar van onder andere Blur en Project Gotham Racing heeft natuurlijk buitengewoon veel ervaring met racegames, wat je in dit spel onmiddellijk terugziet. De achtbaanrit-achtige achtervolgingen -die zowel op het water als op de weg plaatsvinden- zijn de absolute hoogtepunten van het spel: ze zijn heerlijk arcade, de besturing van de voertuigen is eenvoudig (maar goed!) en altijd zijn ze ongelooflijk spectaculair en indrukwekkend. Dit is echt precies wat je wilt zien in een Bond-game.
Maar wat is er nog meer Bond aan deze game? Er is natuurlijk een heuse titelsong die z’n werk zeer goed doet, uiteraard hoor je regelmatig het bekende motiefje terug en vanzelfsprekend is de beste Britse spion het hoofdpersonage… maar verder? Waar zijn bijvoorbeeld de gadgets? In de game heb je enkel de beschikking over een smartphone, waarmee je vijanden kunt lokaliseren en die je ook nog de mogelijkheid geeft af en toe bepaalde zaken te scannen (in het spel uiterst realistisch verwerkt door een knop ingedrukt te houden) of te hacken (door een ongeïnspireerd timingsspelletje te spelen). De letter ‘Q’ wordt gewoon niet genoemd en dat is buitengewoon spijtig.
M zit gelukkig wel in de game en is -net zoals James Bond door Daniel Craig- ingesproken door Judi Dench. Beide acteurs leveren een goede prestatie, wat wel weer bijdraagt aan het Bond-gevoel. De graphics doen hier helaas weer wat afbreuk aan: Blood Stone is simpelweg niet moeders mooiste. Uiteraard is dat logisch bij een oudere game, maar ook toen het spel uitkwam (november 2010) was het geen lust voor het oog. Een drama is het zeker niet; een gemiste kans eigenlijk wel.
Ook de multiplayer-modus is een gemiste kans, maar wel eentje die nooit te maken leek te zijn. Eerlijk gezegd vraag je je af waarom er is besloten deze erbij te stoppen, want veel inspiratie had de ontwikkelaar duidelijk niet. Het lijkt een beetje op een verplicht nummer, waarin je de keuze hebt uit het astronomische aantal van drie verschillende modi, die allemaal even standaard zijn. Het is wel even leuk om met 16 spelers elkaar neer te schieten, maar het is niet waar je game om zou kopen.