Zevenberge Af en toe moet je door de zure appel heen bijten, om andermaal maar eens een recensie met een cliché te beginnen. Zonder pijniging zijn vele doelen in het leven onbereikbaar. Daarmee praat ik vindingrijke initiatieven als Cut for Bieber niet goed. Het is echter een gegeven dat je moet leren om diepgaande kennis te vergaren en je over lichamelijke beperkingen heen moet zetten om topsporter te kunnen worden. Zo ook met Super Mario 3D Land: je dient je Mario-moeheid opzij te zetten teneinde te kunnen ervaren hoe subliem het eerste volwaardige ruimtelijke Mario-avontuur op een handheld is.
Super Mario 3D Land is het beste te omschrijven als een driedimensionale New Mario met de frisheid van de Galaxy-serie. Hoewel de originaliteit er bij vlagen vanaf spat, behoudt het ook het oude vertrouwde van de klassiekers. Zo is er geen waslijst aan geforceerde power-ups, zoals in New Super Mario Bros. Wii, maar een klein arsenaal aan alom geaccepteerde krachtobjecten. Naast de vuurbloem maakt, voor het eerst sinds Super Mario Bros. 3, het wasbeerblad weer zijn opwachting. Ook het nieuwe boemerangpak is door de NES-klassieker geïnspireerd; het is slechts een cosplay van een andere koopa dan Hammer Bros.
Dat is niet de enige fanservice die het spel rijk is. De boten maken wederom het luchtruim onveilig, de kosmische kloon achtervolgt Mario bijtijds weer en menigmaal verwijst Nintendo naar de originele Mario Bros. Jammerlijk beginnen de meeste verwijzingen, en daarmee het plezier voor Mario-veteranen, pas nadat de oorspronkelijke acht werelden zijn doorlopen. Het is even doorbijten, maar dan krijg je ook acht speciale werelden die het spelen meer dan waard zijn, mede dankzij de opgelopen moeilijkheidsgraad. Niet alle levels zijn dan meer uniek; sommige zijn namelijk een bewerking op eerdere platformepisodes. Doordat de invulling van de omgeving echter telkens voldoende verandert, heb je nooit het gevoel tweemaal hetzelfde level te spelen.
Een punt dat sinds de New Mario-games ter discussie staat is de wereldkaart. Degenen die een levendige kaart verwachten a la Super Mario World, krijgen het deksel op de neus gedrukt. De landkaart bestaat namelijk uit niets meer dan een rechte lijn, waarop de bolletjes de verschillende parcours markeren. Op zich is er weinig mis mee, ware het niet dat er hierdoor geen ruimte is voor geheime levels.
Dan rest nog de vraag hoelang de speelduur is op te rekken. Kennelijk heeft men bij Nintendo zich dat ook afgevraagd, aangezien alle levels met zowel Mario als Luigi (later in het spel vrij te spelen) voltooid dienen te worden om de slotact te unlocken. Aangezien de fysica van beide personages niet is te onderscheiden zonder de hulp van het alwetende forum van InsideGamer, voelt het nogal geforceerd en bovenal plichtmatig aan. De mogelijkheid om jouw snelste tijden uit te wisselen met die van een ander door middel van StreetPass is echter wel een schot in de roos. De door testosteron gedreven drang de beste te zijn, maakt dat je alle levels in een korte tijd wil voltooien dan de willekeurige voorbijganger die net vijf seconden sneller is. Hierdoor pak ik het spel na elke StreetPass-ontmoeting weer op om te kijken of ik nog steeds ongeslagen ben. Het zijn geen online leaderboards qua schaal. Misschien wel daardoor zijn de geleidelijke aanscherpingen van de tijd alleen maar motiverender.
