Mitchell Burger Gehersenspoeld door de televisie
Er was eens een tijd waarin kinderen niet zaten te kwijlen wanneer ze naar de televisie keken. Een tijd waarin kinderen gestimuleerd werden om na het kijken van een tv-programma naar buiten te gaan om met buurtgenoten dat programma na te spelen. Iedereen zou doen alsof hij een personage uit het programma was en gingen dan met elkaar de strijd aan. De fantasie van kinderen was oneindig. Dit klinkt allemaal als een clichématig sprookje, en eigenlijk is het ook te mooi om waar te zijn. Maar deze tijd heeft ooit bestaan. En dit is zelfs nog niet eens zo lang geleden; namelijk in mijn eigen kinderjaren. Een tijd waarin programma’s voor kinderen nog de moeite waard waren om te bekijken.
Iedere middag begin ik me er meer aan te ergeren. Je komt ’s middags thuis om een welverdiende pauze te houden, om je tegelijk weer voor te bereiden op nog een lange middag school. Vervolgens verdrinkt mijn jongere broertje, die gewoon een uur langer pauze heeft dan mijzelf, bijna in zijn eigen speeksel. Met open mond en glazige ogen staart hij naar een beeld die zelfs ik al eens eerder heb gezien. Een aflevering waarvan een programma waar ik spontaan de neiging krijg de afstand bediening van mijn broertje af te pakken en de zender te veranderen. Desnoods zet ik een teleshoppingsprogramma aan, zolang dat mislukte comedy-programma dat al te vaak uitgezonden is maar uit het beeld is.
Terwijl ik verwoede pogingen doe mijzelf te bedwingen mijn broertje niet aan te vliegen, denk ik vaak terug aan de tijd waar in de kinderprogramma’s nog leuk waren. De tijd waarin ik ’s morgens bereid was eerder van bed te komen om die nieuwe aflevering van Pokémon te zien. Dat waren nog eens tijden.
Tegenwoordig voeren de televisiezenders een nieuw beleid. Ze hebben de oorlog verklaard aan ieder programma dat een vinger legt op het woord ‘geweld’. Het is tegenwoordig niet meer gepast als kinderen naar programma’s kijken waar dingen in gebeuren die spannend en vermakelijk zijn. In plaats daarvan proberen ze de kinderen te vermaken met programma’s die ze zelf hebben gemaakt, iets waar de zender Disney XD een gewoonte van heeft gemaakt. Hierbij leggen ze de nadruk op het komedie-genre. Programma’s die oorspronkelijk in het Engels zijn gesproken, worden ingesproken met Nederlandse stemmen en voorgekauwd aan de kinderen.
Het probleem is dat deze stemmen niet overeenkomen met de monden van de acteurs, en vaak ook helemaal niet passen bij de situatie of de personages. Hierdoor komen de grappige momenten een stuk minder grappig over, als ze zelfs al grappig waren.
Kinderen worden dus geforceerd naar programma’s te kijken waar eigenlijk helemaal niets interessants in gebeurd. Ze kijken zonder ook maar enige hersenactiviteit naar dit soort programma’s, simpelweg omdat er niets anders is om naar te kijken. Maar is het nou wel zoveel beter om kinderen naar dit soort programma’s te laten kijken, in ruil voor de programma’s uit de gouden tijden van de televisie waarbij zogenaamd ‘geweld’ in te vinden is?
Niemand zal ontkennen dat de televisie een niet te missen aspect is uit de groei van een kind. Kinderen zullen nou eenmaal na schooltijd naar de televisie kijken, of de ouders het nou leuk vinden of niet. Het zal een van hun meest voorkomende activiteiten zijn. Wanneer er programma’s zijn die vormen van spanning en creativiteit bevatten, zal dit overslaan op de kinderen. Zij zullen deze creativiteit en ideeën met zich meedragen voor de rest van hun leven. Hun hersenen zullen al geactiveerd zijn na het kijken van deze programma’s, het zal al een aantal grote stappen hebben gemaakt in zijn ontwikkeling. Maar wanneer kinderen als een stel hersendoden voor de televisie zitten te kijken naar een paar mislukte acteurs die grappig proberen te zijn, zal deze ontwikkeling sterk verminderd worden. De hersenen zullen dan de creativiteitsimpuls missen die ze van de vroegere programma’s wel zouden hebben gekregen.
Het is een simpel feit dat de kwaliteit van de hedendaagse kinderprogramma’s sterk verminderd is. Kinderen worden niet meer gestimuleerd na het televisie kijken af te spreken met vrienden van de buurt om buiten actieve dingen te doen. De programma’s die dit wel stimuleerden zijn vervangen voor mislukte komedie series. Kinderen zitten hersenloos naar programma’s te kijken die helemaal niet interessant genoeg zijn om überhaupt naar te kijken, maar dit word toch gedaan omdat er simpelweg geen alternatieven zijn om naar te kijken. De creativiteitsimpulsen die de vroegere spannendere series boden zijn, net als de series zelf, vervangen met een impuls die de activiteit in de hersenen uitschakelt. Kinderen worden eigenlijk gehersenspoeld door de televisie. Of dit nou het doel was dat de uitzenders voor ogen hadden is nog maar de vraag. De goede bedoelingen die ze hadden zijn helemaal verkeerd uitgepakt. In plaats van de kinderen te beschermen tegen geweld, hebben ze hen nu gehersenspoeld door ze te laten kijken naar mislukte komedies. Of dit nou wel zo’n verbetering is, is nog maar de vraag.