Barton Als de nood aan de man komt, zorgt een rechtschapen kapitein ervoor dat iedereen veilig van boord komt en gaat hijzelf ten onder met zijn schip – het scheepshoofd van de Costa Concordia daargelaten, maar die kon er immers ook niks aan doen dat hij per abuis over de leuning in een lege reddingsboot viel. Commander Shepard is zo’n man die echt eer doet aan het kapiteinsberoep. Wanneer zijn ruimteschip, de SSV Normandy, tegenover een nog onbekende vijand het onderspit delft, redt hij zijn bemanning en gaat hij zelf zowel letterlijk als figuurlijk naar de maan. Een mooiere dood is ondenkbaar, maar niets is wat het lijkt. Twee jaar later doet Shepard zijn ogen weer open en komt hij erachter dat het gedaan is met zijn eeuwige rust.
Een man vol illusies
Waar rook is, is vuur; aangezien er rondom de Illusive Man altijd rook kringelt – de man rookt als een ketter – smeult er tussen hem en Shepard een intens vuur. Cerberus heeft namelijk de neiging om het doel de middelen te doen heiligen en dat zint Shepard niet. Het feit dat Shepard en Cerberus een gemeenschappelijk belang delen, namelijk het overleven van de mensheid, scheelt echter een slok op een borrel – en laat de Illusive Man die nou net ook wel lusten.
Shepard, dezelfde held die het eerste Mass Effect-deel sierde, wordt in het jaar 2185 door de beruchte Cerberus-organisatie opgelapt. Met een duidelijke reden welteverstaan, want de mensheid heeft hem meer dan ooit nodig. De Reapers, een eeuwenoud ras dat uit is op de destructie van alle andere wezens in het universum, lijken het op menselijke kolonies te hebben gemunt. Shepard ziet Cerberus in eerste instantie niet echt zitten, maar hij beseft ook dat hij samen met deze organisatie de beste kansen heeft om zijn soortgenoten te beschermen. Het leidt tot een vreemd soort samenwerkingsverband. De Illusive Man, het excentrieke hoofd van Cerberus, gebruikt Shepard als een pion in zijn eigen geheimzinnige campagne en andersom ziet Shepard de Illusive Man als een sponsor om zijn oorlog te financieren. Dit alles biedt voldoende materie voor een indrukwekkend epos dat bol staat van ethiek, intrige en haat-liefdeverhoudingen.
De Illusive Man: “The strength of humanity is strength of every human. Cerberus is humanity!”
Uiteraard wordt daarin stevig gevochten, maar eens te meer blijkt de tong het sterkste wapen. De gesprekken die Shepard voert imponeren; de keuzes die hem worden voorgelegd doen dat zo mogelijk nog meer. De opties verschillen daarbij van “het braafste jongetje van de klas” tot “geen blad voor de mond” en een gouden middenweg. In een gewoon gesprek lijkt het kiezen tussen die alternatieven simpel, maar wanneer je dat in het heetst van de strijd en mogelijk zelfs met desastreuze gevolgen moet doen, piep je wel anders. Gelukkig zijn je tien teamgenoten allesbehalve monddood en geven ze je graag advies.
Er wordt wel eens gezegd dat je pas merkt wie je echte vrienden zijn als het even tegenzit en dat adagium gaat bij Mass Effect 2 zeker op. Als een ware herder leidt Shepard per missie telkens twee van zijn trouwe schaapjes door de vallei van de dodenschaduw en niemand van hen vreest het kwaad. Dat is maar goed ook, want het leger van de vijand is niet langer beperkt tot de synthetische Geth. Zo moet je het onder meer opnemen tegen allerhande huursoldaten, het nieuwe Collecter-ras en mysterieuze Scions. Zowel Shepard’s consorten als de diverse vijanden en andere rassen die Mass Effect 2 rijk is, worden uitstekend belicht en uitgediept.
Joker: “Another dangerous alien aboard, Commander. Thanks. Why can’t you collect coins or commemorative plates or something?”
Datzelfde geldt voor de locaties waarop de game zich afspeelt. De vele planeten die je gedurende dit circa 35 uur vergende avontuur aandoet, zijn interessant en bieden een gevarieerde omgeving. Dacht jij dat de mens er op aarde een zootje van maakt, dan sta je ervan te kijken waar andere volken mee te kampen hebben. Er is een planeet waarvan de bijbehorende ster dwars door je bepantsering heen brandt, een bepaald ras heeft zijn thuiswereld zo mishandeld dat er nauwelijks leven mogelijk is en in weer een ander gebied hebben er dubieuze proeven op mensen plaatsgevonden. Je bereikt al deze missiebevattende planeten via de Galaxy Map, alwaar je ook wereldbollen kunt scannen op vier soorten grondstoffen die uiteindelijk een betere wapenuitrusting mogelijk maken. Het scannen is een ware crime, want er zijn ontzettend veel delfstoffen nodig, terwijl je er per hemellichaam maar relatief weinig vindt. Bovendien is het simpelweg een saaie bezigheid.
Het spelen van de missies is daarentegen totaal geen saaie bedoening, hoewel een enkele zijmissie soms van weinig fantasie getuigt. Aan het begin van Mass Effect 2 kies je voor één van de zes klassen. Eigenlijk wordt er daarbij tussen verschillende wapenuitrustingen, bepaalde sterktes en zwaktes en voor een vijftal krachten gekozen. Denk bij die laatste onder meer aan de gave om opponenten te bevriezen of omver te gooien. Maar om het scala aan diverse vijanden te verslaan, heb je eigenlijk alle krachten uit de zes klassen nodig. Daarom is het zo verdraaid handig dat je kunt kiezen uit tien teamgenoten – elk met een eigen set van krachten – wiens vaardigheden jij eveneens naar eigen believen kunt inzetten en upgraden. Dit geeft een extra dimensie aan het vechtsysteem, waardoor het spel niet simpelweg in de voetsporen treedt van andere third person-shooters.
Joker: “I’m glad Garrus finally worked that stick out of his ass… But now he’s trying to beat people to death with it.”
Lachen als een boer met kies-pijn
De Mass Effect-reeks legt Shepard ontzettend veel vraagstukken voor. De hamvraag is nu natuurlijk: “maken al die keuzes nog wat uit voor het verhaal?”. Het antwoord daarop is ja en nee. Enerzijds krijg je namelijk het gevoel dat je een persoonlijk verhaal beleeft, waardoor de game meer impact op je maakt. Anderzijds verschillen de mogelijke verhaallijnen maar mondjesmaat.
Voor de mensen die ’s ochtends al in paniek raken omdat ze tussen een boterham en een cracker moeten kiezen, is er overigens ook de optie om een keuzevrij standaardverhaal voorgeschoteld te krijgen – dan moeten ze die optie alleen nog wel even durven kiezen.
Om als game in de voetsporen van Mass Effect 2 te treden, moet het overigens verdraaid grote voeten hebben, want deze game biedt zoveel vermaak, beleving en waar voor zijn geld dat het een haast onmogelijke opgave is om een soortgelijk avontuur te vinden. Toch zijn er ook wel wat kleine foutjes. De artificiële intelligentie van je handlangers is bijvoorbeeld niet altijd optimaal. Dat je teamgenoten na een lichamelijke inspanning wat rust willen nemen, is begrijpelijk. Maar om dat nu midden in een regen van kogels te doen, waardoor ze voor dood neervallen, is minder voor rede vatbaar. Daarnaast komen er een aantal, vaak relatief onbelangrijke personages uit het vorige deel terug zonder dat ze worden geherintroduceerd. Dit kan vooral voor nieuwe spelers erg verwarrend werken, maar ook de echte Mass Effect-veteraan zal het internet er soms op na moeten slaan. Tot slot ziet het spel er visueel fantastisch uit, maar enkele cutscenes en gesprekken lopen wel heel erg met horten en stoten.
Weliswaar alweer het zoveelste stomme alineabruggetje, maar de voice-overs lopen juist allesbehalve met horten en stoten. Martin Sheen blinkt uit als de Illusive Man, Mark Meer en Jennifer Hale zetten respectievelijk een gedegen mannelijke en sublieme vrouwelijke Shepard neer en de goedlachse Seth Green brengt een glimlach op je gezicht met zijn vertolking van Normandy-piloot Joker. De andere personages zijn eveneens goed ingesproken. Mochten de stemmen je oren nog niet genoeg strelen, dan is er altijd nog de briljante soundtrack. Vooral de toch al epische missies aan het einde van het spel profiteren echt van een bijzonder sfeervol en krachtig melodietje. Het maakt Mass Effect 2 een solide geheel!