The Decider Het meisje dat zijn schulden zou vereffenen zit opgesloten in een land dat tot ieders verbeelding spreekt. Een zwevend utopia waar de kleur van je huid nog telt en de stem van de profeet nog dagelijks door de straten klinkt. Het meisje wat hij zoekt bevindt zich in een grote toren en haar ontsnapping met hem leidt tot een zoektocht naar realiteit en identiteit maar ook naar het fundament van de BioShock-serie en misschien wel naar de toekomst van games als narratief medium. Ik ben zelden zo enthousiast geweest over een game en geef hieronder graag de reden aan waarom ik games speel (lees hier: wat BioShock Infinite zo goed maakt). Houd je vast en maak je klaar voor een reis naar onze identiteit als gamer, een reis naar Columbia!
BioShock Infinite creëert, net als de eerste BioShock, een geloofwaardige wereld op een plek waar geloofwaardigheid normaal gesproken ver te zoeken is. Achter de wolken bevindt zich een gouden stad waarvan tijdens je entree al wordt gezegd dat de mens tot de dag des oordeels niet dichter bij de hemel zal komen. Als speler voelde ik me hier gelijk thuis, ik geloofde de wereld, de mensen en de cultuur die heerste. Veel trailers waren mijn ogen al gepasseerd en toch had ik het gevoel alles voor het eerst en exclusief te beleven.
Het spel doet er alles aan om de kennismaking in de eerste uren vol te stoppen met bruisend leven in de straten. Posters en propaganda op elke hoek en aan elke muur en een gemeenschap waarin mensen vervuld zijn van de liefde voor Columbia en haar leider, de machtige vader Comstock.
BioShock Infinite is een game die alles in dienst stelt van de verhaalvertelling. Een verhaal wat begint op een roeiboot met in de verte een vuurtoren. Jij bent Booker de Witt, een man die getekend door zijn schulden op pad wordt gestuurd om een meisje te vinden in de luchtstad Columbia. Een stad die via diezelfde vuurtoren te bereiken is. Eenmaal daar aangekomen krijg je direct door dat het verhaal grote thema’s durft aan te pakken. Racisme, religie, rebellie en wetenschap worden allemaal verwerkt in een 14 uur-durende campagne die ik niet naast me neer kon leggen.
Ook kom je steeds meer te weten over de diverse personages die het Infinite-universum kent. Middels diverse audio-recordings wordt de achtergrond van al deze excentrieke figuren uit de doeken gedaan. Je komt zelfs opnames tegen die je wat meer vertellen over jouw achtergrond, waardoor de binding met het hoofdpersonage eveneens een heel bijzondere gaat worden. Naast al deze figuren speelt het meisje wat je dient te halen, Elizabeth, een heel bijzondere rol. Qua AI is er nog nooit een personage geweest wat zich zo goed naast jou, als hoofdspeler, weet te gedragen. Iets verklappen zal al teveel weggeven maar loop vooral door de wereld heen en sta eens ergens een poosje stil. Elizabeth weet zichzelf prima te redden en vermaakt zich met alle indrukken die ze opdoet.
Omdat het spel zo gedreven wordt door zijn verhaal verwacht je wellicht veel onderbrekingen van de actie door middel van cutscenes of andere narratieve elementen. Dit valt, net als bij het eerste deel, heel erg mee. Eigenlijk maak je het verhaal ook zelf mee en wordt de vertelling gestuurd door wat er om je heen gebeurt. Soms merk je dat je even weinig kan doen omdat er iets gebeuren moet maar veelal ben je tijdens de vertelling vrij om te gaan en staan waar je wilt. Verwacht echter geen grote open wereld want BioShock Infinite is wellicht minder claustrofobisch dan het eerste deel maar biedt nog steeds een behoorlijk lineaire ervaring, iets wat overigens nergens heel storend werkt.
Toch hebben we te maken met een shooter en dat impliceert dat er veel vijanden van het leven berooft dienen te worden. Net als in het eerste deel heb je hierbij de beschikking over wapens en krachten die viggors worden genoemd. Denk bij de wapens dan vooral maar aan het conventionele shooter-arsenaal en de viggors hebben redelijk wat raakvlakken met de plasmids uit het eerste deel. Denk hierbij aan vuurballen, stroomstoten maar ook aan een zwerm hongerige kraaien die je op het willoze slachtoffer kan afsturen. Zowel de wapens als de viggors hebben slots waarmee je ze krachtiger kan maken of verder uit kan breiden. Deze opties zijn beschikbaar in de diverse vending-machines die verspreid staan door de levels heen.
Het combatgedeelte stimuleerde mij nergens om echt gebruik te maken van de mogelijkheden die het spel bood. Met een viggor zond ik elke vijand de lucht in waarna ik ze met een shotgun weer naar beneden haalde. In 80% van de situaties was dit voldoende en hoefde ik mijn tactieken niet te wijzigen. Ondanks dat het heerlijk en realistisch wegknalt mistte ik hierdoor toch een beetje de diepgang in de gameplay dat het eerste deel mij wel bood. Overigens wil ik hier wel naast zetten dat de toevoeging van skylines, het transportsysteem van Columbia, een leuke toevoeging is op de gevechten. Middels deze ijzeren lijnen in de lucht kan je jezelf razendsnel verplaatsen over het slagveld. Vooral bij de wat grotere gevechten richting het einde wordt het steeds belangrijker om deze te gebruiken.
Richting het einde van de game liggen er zoveel vragen op het bord van de speler en heb je totaal geen idee meer hoe dit allemaal naar tevredenheid afgewikkeld kan worden. Het allergrootste pluspunt aan heel BioShock Infinite is dan toch ook de wijze waarop dit gebeurt. Je wordt als speler geholpen om bijna alle gaten die je nog had met betrekking tot het verhaal in te vullen en toch wordt met het definitieve einde genoeg voer meegegeven om na te denken en wellicht nogmaals de veertien uur te doorlopen.