Benjamin Ben 5 games die je misschien niet kent, maar die ik je toch aan wil raden om eens te proberen.
5. Return to Ravenhearst.
Een puzzelgame die weinig mensen lijken te kennen. Zelfs hier op IG heb ik er nog nooit een recensie of artikel over mogen lezen. Dat terwijl deze games (het is een saga) juist heerlijk zijn om te spelen. Het is een ‘point and click’ puzzelgame waarbij je naar een gruwelijke plek reist om een mysterie op te lossen. Daarbij zul je verschillende puzzels en obstakels moeten overwinnen om verder te komen in het verhaal. Deze game heeft mij met zijn sfeer en setting een geweldige ervaring geboden. Want ook het verhaal en de verschillende gebeurtenissen hebben echt indruk op mij gemaakt. De spelwereld zorgt ervoor dat je een ongemakkelijk gevoel van onbehagen en eenzaamheid krijgt. Want waar alles eerst nog relatief onschuldig oogt, kom je later tot de ontdekking dat er heel wat meer aan de hand is in huize Ravenhearst. De puzzels zijn van hoog niveau en zijn keer op keer origineel neergezet. Ze vragen soms echt om een andere manier van denken te gebruiken. Daarnaast zijn er nog verschillende andere gameplayonderdelen die zorgen voor wat extra variatie. Dit is eigenlijk een aanrader voor iedereen die niet bang is voor een unieke ervaring en om zijn hersenen te gebruiken.
4. Evil twin
Dit is een game waar ik een serieuze haat en liefdeverhouding mee heb. Ik haat namelijk de gebrekkige gameplay, maar ben gek op het heerlijke fantasie sfeertje. Je speelt in deze game een wees, die in een fantasiewereld zijn mede weesjes moet redden. Hij krijgt daarbij hulp van een olifantachtig wezentje en kan zelf gebruik maken van superkrachten. Het is een platvormer met veel pluspunten maar ook serieuze problemen. De grafische kant, de muziek en de sfeer zijn de ware pluspunten van deze game. Evil Twin geeft je het gevoel door een droom te lopen, en is dan ook vergelijkbaar met Americans Mcgee’s Alice. Alice was echter qua gameplay een degelijk tot goede game. Evil Twin heeft te kampen met grote problemen binnen de besturing en het camerawerk. Ik heb vaak verschillende platvormen gemist omdat de besturing niet deed wat ik wilde, of omdat de camera mij een verkeerd perspectief gaf. En dat zijn juist de problemen die een platvormgame echt weten te nekken. De problemen komen dan ook veelvuldig voor, waardoor je game soms maar wat graag weg wilt leggen. Maar het gekke is: Je komt er altijd weer naar terug. Iedere keer smeet ik deze game weg, om later het schijfje alsnog weer in mijn Playstation 2 te drukken. Ondanks al zijn problemen, wil ik je toch aanraden deze game eens te proberen. Simpelweg omdat het dus ook erg veel goeds weet te bieden. Wie weet kijk jij er na het spelen op een zelfde dubieuze manier op terug als ik nu doe.
3. Gothic 2
Hoewel de Gothic serie is niet eens zo heel erg onbekend, is de bekendheid die het heeft vooral negatief. Het derde en vierde deel werden (en terecht ook) matig ontvangen, en de serie heeft daardoor de laatste jaren weinig roem weten te vergaren. En dat is zonde, want het tweede deel was echt een geweldig spel. Het is namelijk een middeleeuwse fantasie rpg waarin keuze vrijheid centraal staat. Deze keuzevrijheid is een pluspunt die in het 3een 4e deel ontbraken. Het is typisch zo’n game die je meerdere keren opnieuw kunt spelen zonder daarbij hetzelfde verhaal te moeten doorlopen. Maar ook buiten het verhaal om staan keuzes centraal, welke gemaakt zullen moeten worden in de verschillende side-quests die de game je te bieden heeft. De afloop van deze quests is afhankelijk van de keuzes die jij zult maken. De wereld waarin je speelt leeft echt en is een van de meest overtuigende spelwerelden ooit in een rpg. Het is een magische plek vol geheimen die extra magisch wordt door de geweldige soundtrack. Wel speelt de game vrij houterig en heeft het spel verschillende kleine problemen. Maar dit neem je allemaal voor lief wanneer je eenmaal met de game bezig bent en de charme ervan leert begrijpen. Veel rpg’s van deze tijd kunnen nog veel leren van Gothic 2. De game combineert namelijk prachtige omgevingen, een boeiend verhaal en een lekkere soundtrack tot een zeer krachtig geheel.
2. Warrior kings: battles.
Een strategiegame waar ik nooit iemand over hoor. Het is mij dan ook echt een raadsel waarom niemand deze game kent, want het doet dingen die ik niet vaak in andere games tegenkom. Waar andere games je aan het begin van een game laten kiezen voor een ras, laat deze game de keuze aan jou tijdens het spelen. Door het plaatsen van bepaalde gebouwen kies je zelf voor de richting die je in wilt slaan. Wil jij pure menselijke kracht, dan bouw je stallen en smederijen. Maar ben je van plan een monsterlijk leger samen te stellen, dan zul je toch echt totaal andere gebouwen uit de grond moeten stampen. Het zorgt voor een extra diepgang en je zult je zelf een persoonlijke speelstijl aan gaan meten. Een ander pluspunt aan deze game is dat je immense legers kunt maken. Je kunt letterlijk honderden verschillende eenheden tegelijkertijd op je scherm laten vechten. Daarbij krijg je ook nog eens de mogelijkheid om met een ‘vrije camera’ de gevechten vanuit alle mogelijke perspectieven te bekijken. De eenheden zijn dan ook erg divers en zorgen voor een gevarieerd slagveld. Helaas is de spelwereld zelf erg kaal en mistig. Dit doet af aan de algemene sfeer die de game je probeert te bieden en dat is jammer. Ook beperkt de game zich qua eenheden alleen tot land. Water en lucht worden daarbij volledig overgeslagen.
1. Might and Magic 7
De Might and Magic serie is absoluut niet onbekend, vooralgamers die al wat langer meegaan zullen al eens van deze serie gehoord hebben. Maar toch zijn er maar weinig mensen die het zevende deel uit deze serie kennen. Het is een oude game die grafisch qua houdbaarheid gewoon totaal niet meer mee kan. De spelwereld is hoekig en mistig met uitgerekte textures. Ook zijn tegenstanders en inwoners van de wereld, 2D-geanimeerde afbeeldingen. Grafisch is het dus vooral in deze tijd even slikken. De gameplay aan de andere kant is op dit moment nog steeds goed te pruimen. Want hoe hoekig de wereld ook is, de diepgang is absoluut aanwezig. Er zijn genoeg quests en geheimen te ontdekken. Ook hier staat wederom de keuze vrijheid centraal, vooral in het verloop van het door jou gevolgde verhaal. De sfeer in de game is dankzij het verhaal, de muziek en toch ook zijn uitstraling erg tof. Je hebt dan ook echt het idee in de wereld van Heroes of Might and Magic 3 te verkeren. Juist omdat ik zo’n fan was van die titel, heb ik deze game een kans gegeven. De gevechten kennen een beurt systeem die niet superspannend is, maar wel zijn ding doet en enige tactiek van je vraagt. De game bouwt zijn tegenstanders niet op in niveau, je kunt daardoor van alles tegen het lijf lopen. Dit zorgt dat de game spannend blijft en je niet als een kip zonder kop door de wereld loopt. Helaas ontstaat er daardoor ook een trail-and-error effect, omdat je per ongeluk een ruimte in bent gelopen met veel te sterke vijanden. Het laden van je vorige savegames is dan ook iets wat je geregeld zult doen. Wel is de game op een bepaald moment erg moeilijk, op dit punt zullen veel gamers het bijltje er bij neer gaan leggen. Een heerlijke game maar dus niet zonder problemen. Er staat van deze game een soort remake in de planning, en nu is het hopen dat deze zich kan meten met zijn bronmateriaal.
