Kim Lannoo U kan me veel zaken verwijten, maar niet dat ik mijn klassiekers niet ken. Enfin, de meeste toch. We zijn immers geen geboren encyclopedieën. Al is ernaar streven wel een leuk tijdverdrijf. Wat hierbij enorm kan helpen, is het spelen van retrogames. Goede retrogames. Het is nostalgie van een ongekend kaliber, maar bij het jonge publiek nog o zo onbekend. Zo ook bij mij. Daarom begon ik enkele maanden geleden met het spelen van Super Mario World. Een 2D-platformer van een huizenhoog niveau. Perfectie heeft wel degelijk een naam.
Even ter verduidelijking: ik speelde de SNES-versie, de enige echte dus. Nostalgie hoort u te op te zoeken bij de wortels van een game, en al zeker bij een topper als deze. Eentje waar ik moeilijk een minpunt aan kan verbinden. En dan heb ik nog niet eens gezegd dat ik een muggenzifter ben van de zuiverste soort. Soit, Super Mario World is een ervaring die u als gameliefhebber moet hebben beleefd. Jonge snuiter of niet.
Dat ligt weliswaar niet aan de verhaallijn van het spel. Bowser heeft zoals gewoonlijk zijn kidnaptalent bovengehaald en Peach een thuis gegeven in zijn inmiddels wereldbekende kasteel. Aan Mario de taak om haar te redden. Punt. U kende het riedeltje waarschijnlijk al, maar het nogmaals herhalen leek me geen kwaad. Het is uiteraard geen plot dat een originaliteitsprijs in de wacht zal slepen, maar storen doet het evenmin. En dat kan u niet zeggen van elk spel op deze aardbol. BioWare weet maar al te goed waar ik naar doel.
Maar wat maakt Super Mario World dan zo’n topper? Welke uitschieters weet deze game te bieden? Wel, heel veel zaken. En eigenlijk moeten we stellen dat het totaalpakket van al dat moois Super Mario World tot een evergreen heeft geconstrueerd. Daarbij komt natuurlijk in de eerste plaats de gameplay bij kijken. Het springen naar platformen gaat als vanouds en weet nooit te vervelen. Net als het verslaan van vijanden overigens. Of u dat nu doet met een welgemikte fire ball op een Koopa of een schitterende sprong op een Goomba, het is sowieso een genot om te zien. Wie weet maakt u zelfs gebruik van Yoshi, want ja, ook de groene draak zit in het spel verwerkt. Hoe dan ook, mede dankzij het uitstekende level design valt er gameplaygewijs niks aan te merken. Al staat u daar na verloop van tijd niet bij stil. Concentratie is immers niet weg te denken in de latere levels. Om de haverklap doodgaan trouwens ook niet.
Dat is het punt waar velen van de jonge garde de handdoek durven te werpen. U kan er uw klok op gelijk zetten dat u ooit in een level zal terechtkomen waar uw progressie lager komt te liggen dan het libido van de doorsnee sterveling. Ook al is dat bij sommigen niet al te bijzonder. Hoe het ook zij, frustratie hoort bij Super Mario World. Of u dat nu wilt of niet. En er is maar één simpele uitweg: blijven doorgaan. Tot vermoeiens toe. Gooi desnoods uw controller tegen de grond van frustratie. Mits een grote wilskracht zijn de credits geen onbereikbaar gegeven. En oefening baart nu eenmaal kunst, knoop dat goed in uw oren. Dat spreekwoord is namelijk niet enkel van toepassing op videogames, maar ook op totaal andere zaken. Het woord ‘libido’ uit enkele zinnen geleden mag u gerust zien als een grote knipoog richting mijn denkbeeld.
Gameplay is één zaak, net als de hoge moeilijkheidsgraad. Maar ook audiovisueel zit de game zeer goed in elkaar. Vrolijke deuntjes weerklinken bij kleurrijke levels, de mysterieuze muziekstukken krijgen hun plaats bij de duistere levels. Iets goed presenteren kan soms erg logisch in elkaar zitten. Verder zijn ook de geluidseffecten tiptop in orde, net als de sfeer die Nintendo weet te scheppen. Het plaatje klopt volledig, in eender welk stadium van de game u zich ook mag bevinden. Beeld en geluid gaan immers hand in hand door het volledige spel. En hoewel de muziek vrij simplistisch is uitgewerkt, is en blijft het geniaal. Dat moet u Miyamoto en co in ieder geval nageven.
Hoelang Super Mario World u zal bezighouden, is een lastige schatting. Dat hangt voornamelijk af van uw doorzettingsvermogen. Hoe hoger die ligt, hoe langer u zich zal begeven in één van de beste games die ik ooit heb gespeeld. Zo niet de beste. Bovendien is de ene speler een sneller type dan de andere. Zelf durf ik soms te rushen door een level, al valt het me vaak op dat Mario op zo’n moment graag de afgrond opzoekt. Misschien toch geen goed idee, dat hardlopen. Zie het als een handig advies van uw leermeester Kimmyboy. Alleen is het jammer dat ikzelf daar nu pas achter kom. Ik moet me namelijk nog verantwoorden voor het verbranden van een honderdtal paar schoenen die Mario noodgedwongen in de lava moest dumpen. Hijzelf incluis.
Ach ja, uiteindelijk heeft hij zijn prinses alsnog kunnen redden uit de klauwen van Bowser. Eind goed, al goed. En mocht u na al dat platformen nog even willen doorgaan, dan zijn er nog altijd de extra levels die na het uitspelen beschikbaar zijn. Plus de vele geheimen die Super Mario World met zich meebrengt. Geloof me, het zijn er meer dan u denkt. Die zin geldt trouwens voor het gros aan content uit deze game. Een zoveelste aanwijzing om Super Mario World als meesterwerk te bestempelen.