disar Het jaar is 1985 en ik ben 6 jaar oud. Twee van mijn vriendjes op de basisschool hebben computers thuis, en het woord console bestaat nog niet in de Nederlandse volksmond. De één heeft een Commodore 64 thuis staan, met games op cassette tapes, die terug gespoeld moeten worden, en laden duurt eeuwig, maar het maakt allemaal niet uit. Het is het wachten meer dan waard. De ander heeft een Atari 2600 met grote cartridges en een ouderwetse joystick met een grote rode knop. Ik ben direct verkocht!
Nu ik er zo over nadenk, ben ik al 28 jaar games aan het spelen. Ik ben nu bijna 34 en voel me regelmatig een ouwe zak binnen het gamers wereldje. Als ik een keer lekker aan het trollen ben met vrienden in Battlefield 3 krijg ik een voice bericht met de mededeling dat ik een n00b ben, van een jochie dat klinkt alsof mama hem net in bad gedaan heeft en nu nog even een half uurtje mag spelen voor het slapen gaan. Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af: word ik niet te oud voor die shit?
Het antwoord is vrij simpel en duidelijk: NEE! Ik ben een gamer in hart en nieren, en ik geniet er bijna elke dag nog van. Sterker nog, omdat ik zo’n beetje de gehele console evolutie vanaf het begin heb meegemaakt, denk ik soms dat ik het meer waardeer dan mensen die 10-15 jaar later dan mij geboren zijn. Als je erover nadenkt is het eigenlijk idioot hoeveel er in de afgelopen 25 jaar bereikt is op het gebied van games. En we staan alweer op de drempel van een nieuwe generatie, iets waar ik toch elke keer weer met onverminderd enthousiasme naar uitkijk.
Voor mij zelf begon het pas echt met de NES. Ik heb vanaf mijn zesde mijn moeders hoofd kapot gezeurd om er één te krijgen, maar in plaats daarvan kreeg ik een Atari 2600 voor Sinterklaas, ook niet erg. Ze heeft later een jaar lang al het statiegeld van flessen in een grote pot bewaard, en hiervan hebben we een NES gekocht. Dit was waarschijnlijk het langste jaar van mijn leven, maar de dag dat de NES met Super Mario en Duck Hunt in huis kwam was dat alles vergeven en vergeten. Ook hadden we op een gegeven moment een 286 en later een 386 thuis staan, zo’n PC die je 3 blokken verder hoort ratelen als je ze opstart. Geweldig voor games als California Games en Rampage.
Later heb ik van mijn eigen zakgeld een SNES bij elkaar gespaard, met mijn krantenwijkje een Nintendo 64 bij elkaar verdiend en nog later met mijn zuur verdiende loon van bijbaantjes respectievelijk een PSX en een PS2 gekocht. Ook had ik vrienden met de Sega Genesis en zelfs de Neo Geo, en in die tijd was de leukste manier om te spelen naast elkaar op de bank met twee joysticks, dus ook op deze consoles zijn genoeg uurtjes gespendeerd. Nog weer een paar jaar later was ik een hardwerkende man in een games winkel en moest de next-gen in huis natuurlijk, dus ook maar een Xbox 360 gescoord.
Ik heb dus de hele rit wel meegemaakt, en ook nu komt de volgende generatie spelcomputers zeker weer in huis. Inmiddels ben ik (zogenaamd) een volwassen kerel en heb ik een goede baan bij een sportgigant, dus een jaar sparen hoeft gelukkig niet meer. Maar nu ik er zo ever nadenk, vermoed ik dat ik nooit zal stoppen met gamen. Sterker nog, ik zie me al zitten met mijn vrienden in het bejaardentehuis, lange grijze baard in een schommelstoel en een controller in mijn trillende handen. In plaats van te roepen dat er een vijand achter mijn maatje aanzit, hoor je alleen maar kreunende en zuchtende geluiden de kamer ingeslingerd worden, en verschijnt er een beetje kwijl in de mondhoek.
Één ding is zeker: Ik mag me soms een ouwe lul voelen in dit wereldje, maar ik ben GAMER FOR LIFE! Jij ook?