Jelle van Es BioShock opende in 2007 mijn ogen. De game liet zien wat voor prachtige beelden je uit de Xbox 360 kon halen. Het was vet om als speler de vrijheid te krijgen om de game te spelen zoals jij dat wilde. Ik genoot van de gesprekken die vervolgens na het eerste bakkie koffie op kantoor werden gevoerd en wat voor andere inzichten daarbij naar boven kwamen. BioShock 2 brengt dat oude gevoel naar boven.
Voor de tweede maal bevindt de speler zich in de stad Rapture. Deze keer niet als een gewone vent, maar als een Big Daddy, die al snel als ‘Subject Delta’ aan de speler wordt voorgesteld. Deze arme ziel is zijn Little Sister kwijtgeraakt en heeft er zijn levensdoel van gemaakt om haar zo snel mogelijk weer te vinden.
De eerste stapjes in Rapture zijn vertrouwd. De stad mag in tien jaar tijd compleet verloederd zijn, de prachtige art-deco omgevingen schitteren als vanouds. Elke nieuwe kamer verdient het om verkend te worden en doet je verbazen hoeveel details de ontwikkelaar in de game heeft weten te stoppen. Overal valt informatie te vinden en net als in het eerste deel is het broodnodig om op zoek te gaan naar dollars en andere handige attributen. Het geld kan gebruikt worden voor het aanschaffen van nieuwe munitie en EVE-hypo’s. Die laatste worden ingezet wanneer je gebruik maakt van één van jouw Plasmids. Het is dus zonde om de game met oogkleppen op te spelen en enkel achter je hoofddoel aan te gaan.
Multiplayer
Naast het singleplayerverhaal is er natuurlijk de mogelijkheid om je volledig te storten op de multiplayervariant. Je zou misschien denken dat de multiplayer echt zo’n verplicht nummertje is, maar dat valt erg mee. De multiplayer vertelt een eigen verhaal, biedt goede modi, geeft je de mogelijkheid om je eigen personage aan te maken en laat je voor eigen krachten kiezen. Na het weekend kom ik hier met een uitgebreid artikel op terug.
Je mist dan niet alleen visueel prachtige omgevingen, ook een deel van het boeiende verhaal gaat verloren. Net als in het origineel is een hoofdrol weggelegd voor de audio-dagboeken. Bewoners van Rapture vertellen in deze dagboeken hoe hun leven eruit ziet, wat zij van anderen vinden en ook is er een duidelijke roep om Rapture te verlaten. Na de strijd tussen Ryan en Fontaine uit het origineel, ligt nu de macht over Rapture bij ene Lamb. Zij is afgestapt van het idee dat het individu boven alles moet staan en probeert de bewoners te verenigen in één grote familie. Wie daar geen zin in heeft, wordt gelijk als buitenstaander gezien en daar is eigenlijk maar één oplossing voor: de doodstraf.
De dagboeken geven je niet alleen informatie over hoe de wereld in elkaar zit, het schept ook een bepaalde beeldvorming die je aan het denken zet. Er zijn meerdere keuzemomenten in de game, die nog meer dan in het eerste deel jouw verhaal vormen. Kijk bijvoorbeeld naar de Little Sisters die in dit deel terugkeren. Draai je de nekjes om van deze meisjes om zo in één keer Adam (het goedje waarmee je nieuwe vaardigheden kunt kopen) te verzamelen of red je ze en gok je erop dat je later een kado van ze krijgt?
Het is soms handiger om de kleine meisjes te redden, want dan kun je met hen op zoek gaan naar Splicers (de doorgedraaide vijanden uit de game). Je kunt de Little Sisters gebruiken om Adam te verzamelen uit gestorven Splicers. Dit is een leuk nieuw stukje gameplay. Op het moment dat je de Little Sister op de grond zet, komt er een grote groep Splicers op je afgestormd om die Little Sister af te maken, om zo zelf de Adam te gebruiken. Het is aan jou om dat te voorkomen. In plaats van de aanval kiest de speler op dit soort momenten dus de verdediging. Met jouw wapens, hackvaardigheden en Plasmids kun je verschillende vallen neerzetten om het (over)leven zo wat makkelijker te maken. Het zijn boeiende stukken, die de ervaring weten te verrijken.
Helaas krijg je na het verzamelen van een paar Little Sisters te maken met een nieuwe vijand: de Big Sister. Eerlijk is eerlijk, het eerste gevecht met deze dame is spectaculair, maar daarna slaat de irritatie toe. De Big Sister past eigenlijk niet bij de BioShock 2-gameplay. Ze is te snel, waardoor je niet goed kunt anticiperen op haar acties. Nu zou je denken dat ze dankzij haar snelheid inlevert op kracht, maar dat is niet het geval. Vooral in de latere levels heeft ze een krachtbalk om u tegen te zetten. Ik had zelfs het gevoel dat de Big Sister langer meeging dan een ‘gewone’ Big Daddy. Mijn gevechten met de Big Sister eindigden dan ook vaak met een bezoekje aan de Vita Chamber.
Het merendeel van de game is BioShock 2 een First-Person Shooter. Het actiegedeelte heeft een belangrijkere rol gekregen, wat helaas ten koste is gegaan van de puzzels. Waarschijnlijk heeft dat vooral te maken met het feit dat je nu tegelijkertijd Plasmids en wapens kunt gebruiken. Hierdoor zijn de gevechten een stuk makkelijker geworden (schieten en vijanden tegelijkertijd in de fik zetten gaat sneller) en is de keuze tussen het gebruik van de Plasmid en het wapen verdwenen. Je creëert al heel snel één techniek die werkt en daar blijf je dan bij. En dat terwijl het origineel je steeds nieuwe inzichten gaf.
Tegelijkertijd kun je op deze manier wel met volle teugen van de verschillende wapens genieten, die een absolute hoofdrol in de game spelen. Zo is het een genot om met de drilboor een vijand van zijn leven te ontdoen en kan ik geen genoeg krijgen van de Spear Gun. Simpele Splicers worden met een speer aan de muur gespiest, wat een prachtig plaatje oplevert. Helemaal fijn is de alternatieve kogel van dit wapen: de Rocket Spear. Als je daarmee op een vijand schiet, dan heeft hij nog een paar tellen te leven voordat de raket ontploft en de Splicer in duizenden stukjes rood vlees verandert. Yammie!