Dante’s Inferno

Ontwikkelaar Visceral Games mag van geluk spreken dat geen van de negen ringen in de hel bestemd is voor schaamteloos jatwerk. Dante’s Inferno is namelijk op werkelijk alle fronten een regelrechte kopie van de zo succesvolle God of War-reeks. En dat is stiekem helemaal niet zo erg.

Het verhaal

Dante’s Inferno is gebaseerd op het eerste deel van de Goddelijke Komedie, het klassieke werk van dichter Dante Alighieri. Dante’s chick, Beatrice, wordt vermoord en als straf voor alle wandaden die Dante heeft gepleegd wordt Beatrice rechtstreeks de hel ingezogen. Dante ziet in dat hij een ongelofelijke klootzak is en zet alles op alles om Beatrice terug te krijgen. Hiervoor moet hij wel even de negen ringen van de hel – met thema’s als vraatzucht, woede en lust – doorkruisen en Lucifer himself zien te verslaan.

Aan de ene kant valt Visceral luiheid te verwijten. Het kon tijdens de ontwikkeling van Dante’s Inferno bogen op bestaande gameplaymechanieken en zonder blikken of blozen werden ook de controls van God of War letterlijk overgenomen. Daarnaast werd een wereldberoemd gedicht als basis voor het verhaal gebruikt, waardoor de ontwikkelaar eigenlijk enkel de aankleding van het geheel hoefde te verzorgen. Aan de andere kant is dit een verschrikkelijk slimme zet geweest. Tijdens de ontwikkeling kon alle aandacht enkel in het artistieke gedeelte gestoken worden; de gameplay stond toch al als een huis.

Gevolg is dat Dante’s Inferno vanaf het prille begin heel vertrouwd aanvoelt. Hoofdpersoon Dante Alighieri vliegt met dezelfde souplesse en op hetzelfde moordende tempo als collega Kratos door het beeld. Net als de kale Griek valt Dante aan met zwakke en sterke aanvallen, dat doet hij met een zeis die hij Magere Hein hoogstpersoonlijk afhandig heeft gemaakt. Grotere tegenstanders en enorme eindbazen versla je vaak door een Quick Time Event tot een goed einde te brengen, het is allemaal bekende kost.

Naast fysiek geweld kan Dante gebruik maken van magische aanvallen. Deze aanvallen zijn te ‘kopen’ met de zielen die je verzamelt – de déjà vu-tour blijft maar doorgaan – en daarna verder uit te bouwen voor extra kracht, meer bereik, et cetera. Toegang tot deze upgrades krijg je door Dante verdwaalde zielen of tegenstanders te straffen of vergeven. Door veel zielen te vergeven kun je ‘heilige’ magie gebruiken, straffen levert meer ‘kwade’ magie op. Het is een keuzemogelijkheid die geen enkele invloed op het verloop van het verhaal heeft overigens.

Dante?

Dante is in de game maar een saaie hoofdrolspeler. Misschien moet Visceral in het vervolg wat beter kijken naar zijn naamgenoten. De Dante uit Devil May Cry is bijvoorbeeld oneindig veel stoerder dan meneer Alighieri in Dante’s Inferno. Of wat te denken van Dante Hicks, hoofdrolspeler in de briljante film Clerks. Ik zie het al voor me, Dante’s eerste reactie wanneer hij de hel betreedt: “I’m not even supposed to be here today!”

Een groot verschil tussen God of War en Dante’s Inferno is uiteraard de setting. Waar God of War zijn inspiratie put uit de Griekse mythologie, baseert Dante’s Inferno zich op de Goddelijke Komedie (zie kader) en hoe de hel daarin wordt beschreven. Hoewel Dante’s Inferno grafisch niet helemaal up-to-date is, weet het het idee van de hel aardig over te brengen. Denk aan enorme muren van zondaars die kermen van eeuwige pijn, ongedoopte baby’s met messen in plaats van armen, vadsige rondwandelende vethompen met drie monden en reusachtige tieten met tepels waar monsters uitkomen. Elke ring heeft zo zijn eigen wansmakelijke kenmerken en allemaal geven ze je een goed idee van hoe kut het wel niet moet zijn om daar tot in de eeuwigheid te verblijven.

Minder geslaagd is hoofdpersonage Dante zelf. De beste man betreedt dan wel de hel, verslaat de Dood en de Duivel, maar telkens wanneer hij zijn bek opentrekt komt er niets meer uit dan een vertwijfeld “Beatrice… Beatrice! BEATRICE!!!”. Dante helaas een kleurloze huilebalk in plaats van een ongelofelijk stoere kerel. Sowieso is het verhaal waarin Dante zich voortbeweegt een onsamenhangend geheel van in-game cutscenes, schaarse CGI-filmpjes en stukjes tekenfilm die van de hak op te tak springen. Mede door deze wirwar van ongedoseerde plotmechanieken wist Dante’s Inferno mij nergens op te zuigen, mee te sleuren en pas uren later los te laten. Het is een gemiste kans, want een game baseren op één van de bekendste gedichten uit de geschiedenis brengt juist veel mogelijkheden qua storytelling met zich mee.

Los daarvan is Dante’s Inferno een nobel project van Electronic Arts. Nobel, omdat gamers zonder PlayStation eindelijk ook kunnen ruiken aan de vloeiende gameplay van God of War. Verder is Dante’s Inferno gewoon prima vermaak, niets meer en niets minder. Na zo’n acht uur singleplayer kan de game uitgespeeld en wel weer de kast in, waarna enkel doorzetters hem wellicht nog eens op een hogere moeilijkheidsgraad uitspelen.