Zomaar wat random game irritaties

Ze zijn stom, ze zijn standaard en ik ben er gewoon helemaal klaar mee. Wat is er zo leuk aan zombies, kan iemand mij dat vertellen? In de eerste Resident Evil vond ik ze tof, want daar waren ze interessant en eng door hun uiterlijk en jouw gebrek aan ammo om ze neer te knallen. Ook in Dead Rising kon ik erg om deze muiters lachen, en heb ik ze op de meest domme manieren  op de foto voor lul gezet. Maar waarom moet nu ineens iedere game over zombies gaan of een zombie-uitbreiding krijgen? COD, RDR, Borderlands, Saints Row, The walking dead, Prototype, Dead Island, State of Decay, Plants VS Zombies en ga zo maar door. Zombies zijn prima, maar de markt raakt nu wel erg verzadigd met games waarin zij als (hoofd)vijand voorkomen. Er zijn zoveel andere toffe monsters om uit te kiezen. Sterker nog, er is een hele mythologie aan beesten die gebruikt kunnen worden. Maar nee, de zombie is blijkbaar het enige gedrocht dat ook de mainstream lijkt te kunnen waarderen. Gelukkig zag ik in de trailer van de next-gen game ‘The Order’ een soort weerwolfachtige tegenstander, dus ik hoop maar dat het met meer games die kant op gaat. Maar voor nu, beste vrienden, ga ik op een epische quest naar de apotheek.  Kijken of ze er een pilletjetegen zombie-moeheid hebben. Wish me luck.

7. Geld te veel.

Games als Skyrim, Harvest Moon: A wonderful life, Gta IV hebben allemaal te lijden onder ditzelfde probleem. In de game is geld namelijk zo makkelijk te verkrijgen, dat het op een gegeven moment geen waarde meer heeft. Waar je in het echte leven soms denkt nooit genoeg van dit betaalmiddel te hebben, is je portemonnee in veel games gewoon te vol. En dat vind ik echt knettertje zonde van dit digitale speelgoed. Ik ben iemand die wil werken voor weinig geld (in een game dan hè, als je me snapt), die niet in korte tijd alles moet kunnen kopen. Daar zit voor mij gewoonweg geen uitdaging in. Door te snel geld verdienen wordt gamecontent veel te snel unlocked. Waardoor je dus ook in korte tijd je interesse voor een game snel verliest. Het weet je niets meer te bieden, want je hebt namelijk alles al! Nu zijn er ook games die precies het tegenovergestelde doen, en dat is ook niet altijd even geweldig. Maar dat is altijd nog beter dan bergen goud en niets om het aan uit te geven.

6. Geen splitscreen.

Hoe vaak heb je het wel niet gehad dat je in de winkel naar een gamehoesje van een vette shooter of racegame loopt te gapen, en denkt : Yeah bitches, deze game is mine! Om het hoesje vervolgens om te draaien en tot een gruwelijke ontdekking te komen. Ja mensen, we hebben er weer één; een geweldige game waarbij de off-line multiplayer weer schittert van afwezigheid. Terwijl het juist een game was die hier praktisch voor in het leven geroepen zou moeten zijn. Dit heb ik deze laatste generatie zo ontzettend vaak gehad. Er was vaak in geen velden of wegen een fatsoenlijke opdebankzuipenenvretenmetjematen-multiplayer game meer te bekennen, alles is sinds kort on-line. Vrienden kunnen tegenwoordig alleen lekker meekijken met jouw singleplayer, om te zien hoe bad-ass jij bent in het spelen van computerspelletjes. De grote vraag die bij mij blijft hangen is dan ook: WAAROM? Waarom laten ontwikkelaars het geweldige splitscreen zo links liggen? Of is dit weer zo’n marketing strategie, waarbij mensen allemaal hun eigen exemplaar aanschaffen om de games toch maar on-line met elkaar te kunnen spelen? Nou, als we dan toch die kant op gaan, waarom dan niet gewoon een console met maar één controller? Zijn we ook gelijk van dat gezeik af.   

5. Laadtijden.

Natuurlijk snap ik dat sommige games zo complex zijn qua omgeving en zooi, dat laadtijden onvermijdelijk zijn. Daar heb ik dan ook vrede mee. Maar dat doet niet af aan het feit dat veel games gewoon gigantisch onder deze periodes van ultieme saaiheid te lijden hebben. Fable 2 was bijvoorbeeld zo’n game. Tof om te spelen, maar de laadtijden waren afschuwelijk. Ook binnen de tijd van het laden van een race in Colin Mcrea: Dirt heb ik een klein gezinnetje kunnen stichten. Maar de koning van spelbederf door laadtijden is in mijn ogen altijd nog de TES serie. Skyrim is daarbij het ultieme voorbeeld. Want ook al kun je leuk rondjes draaien met 3d objecten, het wachten blijft zo saai en langdradig als een kerkmis op een brakke zondagochtend. Bij Skyrim laad je namelijk eerst je save-game. BAM! Laadscherm. Dan gebruik je fast-travel naar een bepaalde missie. BAM! Laadscherm. Vervolgens ben je aangekomen bij deze missie, maar zul je eerst een huis in moeten om daar iemand te spreken. BAM! LAADSCHERM! Nu heb ik dus 3 rete lange laadschermen voorbij zien komen, om een simpele missie te kunnen beginnen. En dan ben ik nog niet eens het huis uitgegaan om vervolgens te fast-travelen naar een plek in de buurt van de missie. Het enige waar laadschermen dan ook goed voor zijn, is dat je tijd hebt om nieuw bier te halen.

4. Nederlandse vertalingen bij games.

Wij Nederlanders zijn simpelweg gewoon niet zo goed in het vertalen van games op een niet tenenkrommende manier. Ik ken werkelijk maar een game die een goede vertaling neer wist te zetten, en dat was Beyond Good & Evil. De rest is werkelijk waar allemaal kut! Evert ten Napel en Youri Mulder zijn wat dat betreft de grootste voorbeelden van hoe het dus niet moet. Zo opgelezen als het maar van een papiertje kan, produceren deze twee buikspreekpoppen de ene pijnlijke uitspraak na de andere. Het zinnetje; ‘Hij zet een tackle in’ schalt sinds de laatste FIFA nog steeds door mijn hoofd. Maar ook ben ik ‘spiegeltje krak’ uit Burnout 3 nog niet vergeten. Een racegame welke ook nog eens een vreselijke introductie had, waarin een vrouwenstem op een zo’n ‘cool’ mogelijke manier probeerde te vertellen hoe je ‘vette crashes’ met je auto kon maken. Om zo de maximale score te behalen en een ultieme ‘race-dude’ te worden.  En kennen we nog ‘Banjo-kazooie:Boutjes en moertjes’?  Precies, de titelzegt al genoeg. Jullie snappen mijn punt nu geloof ik wel.

3. Escort-missies ugh….

Escort-missies, opdrachten waarbij je een ander persoon van het begin tot het einde van een level of game zult moeten beschermen. Ik zal je wat vertellen over deze missies, ze zijn namelijk afschuwelijk. Altijd verlies ik mijn interesse in een game, wanneer ik als een baby-sitter op een ander personage moet passen. Ik als talentloze gamer heb het vaak al moeilijk genoeg om mijn eigen personage in leven te houden, laat staan dat ik ook nog op iemand anders moet letten. Hoe vaak heb je wel niet bij deze missies, dat je bijna aan het einde van het level bent. Maar dat die saladekop die je moet beschermen er weer een potje van maakt door regelrecht op de vijand af te lopen. Waardoor je dit tergende level dus niet haalt en weer hélemaal opnieuw kunt gaan spelen? Want erg slim zijn de figuren die je moet escorteren vaak niet. Wat de reden waarom jij ze moet begeleiden eigenlijk ook wel weer behoorlijk logisch maakt. De enige game waarbij ik een ander persoon moest verplaatsen van A naar B die ik niet klote vond, was Bioshock Infinite. Maar dat was omdat Elisabeth zich prima zelf kon redden. Het nadeel aan die game was echter dat het voor de rest een saai stuk vreten was. Ik wil gewoon een game spelen waarbij ik me alleen zorgen hoef te maken om mezelf, zonder te hoeven letten op een geestelijk beperkt blok beton aan mijn been.

2. Verplichte tutorials.

Sommige ontwikkelaars snappen er soms echt de ballen van.Want waarom zouden ze anders games ontwikkelen met verplichte tutorials? Waarom moet ik als gamer een game leren spelen die ik al snap. Als ik een nieuw koffiezetapparaat koop die precies hetzelfde is als mijn oude, dan hoef ik toch niet weer opnieuw te horen hoe dat ding werkt? Dat weet ik namelijk al. Verplichte tutorials zijn al irritant wanneer je een game voor de eerste keer speelt, maar dat je door je game-ervaring al grotendeels snapt hoe het in zijn werk gaat. Maar het is nog veel irritanter wanneer je een game opnieuw wilt spelen, en opnieuw die hele tyfus sessie van de tutorial weer moet spelen. Ik heb echt games in de kast staan die ik niet opnieuw speel, omdat ik eerst nog een uur aan een interactieve handleiding vast zit. Daar heb ik gewoon geen zin aan. Black and White is bijvoorbeeld zo’n rotgame die dat heeft. Maar ook de oude man die je perse wil laten zien hoe je Pokemon vangt in Red en Blue is een irritant stuk vreten. Zijn er tegenwoordig nog mensenkinderen die NIET weten hoe je een Pokemon vangt?  Sorry, maardat zit geloof ik al in het standaard lessenpakket van de gemiddelde kleuter. Daarnaast vinden veel games het nodig om ieder dingetjes aan je uit te leggen, alsof je helemaal niets zelf kunt. ‘Oh, zijn de pijl en boog om mee te schieten? Je meent het. Nou bedankt voor de tip hoor, hier was ik zelf nooit achter gekomen.’

1. verplichte dialogen tussen een checkpoint en een moeilijke eindbaas.

Dit is vaak wel een beetje een RPG dingetje. Want daar sta je dan, bij de laatste checkpoint voor een grote eindbaas. Je stapt de ingang van de baaskamer binnen, en er volgt een lang maar geweldig dialoog. Uiteindelijk kan dan het grote gevecht beginnen: je slaat, je hakt, je verdedigt en je ontwijkt. Maar ondanks al je inzet faal je, en weet de baas je te doden voordat je zijn levensbalk maar voor de helft hebt kunnen legen. Daar sta je weer, op een bekend punt: het checkpoint voor het baasgevecht. Opnieuw betreed je de grote kamer om je weer in het strijdgeweld te mengen. Het eerder aanschouwde dialoog begint weer af te draaien, je drukt op de wegdruk-knop. Maar dan kom je tot een vreselijke ontdekking: Deze knop werkt niet, en je zult de gehele dialoog weer opnieuw moeten aanhoren. Je weet deze baas na 15 keer eindelijk te verslaan. Het was een zware klus, maar niet zo zwaar als het 15 maal aanhoren van dezelfde onvermijdelijke geweldige dialoog. Een dialoog die na 15 keer, niet meer zo geweldig is. Zo, Daar wilde ik het even bij laten.