That Mr Awesome Rayman is nooit het personage geworden dat hij had kunnen zijn. Na begonnen te zijn als 2d-platformer was het driedemensionale tweede deel een van de betere games ooit gemaakt. Rayman had toen, behalve ledematen, alles in zich om een icoon in de gamewereld te zijn. Helaas had hij geen console waarop hij exclusief verscheen zoals Mario, Ratchet & Clank of Jak & Dexter hun spelcomputers droegen. Rayman en zijn knullige vriend Globox hadden best in hetzelfde rijtje van illustere namen kunnen komen. Toch is het nooit zover gekomen en de franchise is op zijn zachtst gezegd een aantal platformpjes omlaag gesprongen. Iets met BWAAAAH-roepende konijnen ofzo. Zonde. Voor Ubisoft reden om hem weer terug te brengen naar zijn Origins.
Het lijkt nooit eens vredig te zijn in de Glade of Dreams. De wereld van Rayman wordt in elke game bedreigd, maar in Rayman Origins zijn de rollen eens omgedraaid. Juist wanneer hij en zijn vrienden eindelijk even kunnen liggen en relaxen, kan het chagrijnige oude vrouwtje dat naast hem woont niet tegen het gesnurk dat ze produceren. En dus stuurt ze allerlei gespuis de wereld in en neemt ze vrienden van Rayman gevangen. Een flinterdun verhaaltje, maar genoeg om een excuus te hebben om door een flink aantal levels door te rennen. Maar nog voordat je aan de levels begint is in het openingsfilmpje de fraaie grafische stijl al opgevallen.
Rayman Origins is de eerste game die gebruik maakt van de UbiArt grafische engine. De engine kan zelf de meeste technische en interactieve aspecten berekenen, dus het team kon zich volledig op de artstyle richten. Dat hebben ze dan ook gedaan. Het grafische aspect is fantastisch. De kleuren zijn levendig en gevarieerd, de personages zijn geweldig geanimeerd en het algehele stijltje is om vrolijk van te worden. Niet alleen de handgetekende graphics zijn mooi en creatief, het leveldesign is dat ook. Vorken met citroenschijfjes erop die wegzakken als je erop landt waardoor je geprikt wordt door de vork en af bent, je moet er maar op komen. Rayman Origins zit vol met dit soort grappige, opvallende elementen.
Wanneer je dan aan de eerste levels begint, merk je hoe lekker de besturing werkt. De controle over Rayman, of een van de andere speelbare personages, voelt heel direct en soepel. Wanneer je naast een platform springt of een vijand je te pakken heeft, ligt het nooit aan de besturing. Je weet ten alle tijden dat je zelf de fout maakt, wat essentieel is voor een goede platformer.
De spelwerelden hebben grote invloed op de besturing. Elk gebied heeft zo zijn eigen platformelementjes. Zo kun je aan lianen slingeren in de jungle, moet je uitkijken voor ongedierte en zandstormen in de woestijn en slim gebruik maken van het gladde ijs. Deze verschillende werelden met hun eigen aspecten houden de actie fris en gevarieerd. Het ijs is precies glad genoeg en de wind draagt je zoals je zou willen, ook hier dus een uitstekend gevoel over de controls.
Qua snelheid vindt Origins de goede balans. De game speelt vlotter dan bijvoorbeeld Mario, maar Rayman zal Sonic niet bijhouden. Wat mij betreft de ideale mix. De soundtrack van de game ondersteunt dit heel goed. Zeker wanneer je op volle snelheid door een level rent lijkt de platform-actie perfect synchroon te lopen met de muziek en zit je helemaal in het ritme. Dit geeft een heel goede vibe mee aan de platformactie.
Spoiler Alert! Aan het eind van dit filmpje zit het gevecht met de laatste eindbaas!
Je bent niet zomaar door de levels heen, er zit absoluut genoeg content in Rayman Origins. De reguliere levels hebben allemaal verschillende challenges. Zoals in elke Rayman-platformer moeten er lums, de kleine vuurvliegjes, verzameld worden. Maar ook moeten er kooien gezocht en geopend worden en heeft elk level de mogelijkheid om de time-challenge aan te gaan. Normaal gesproken zijn de levels gewoon uitdagend, hoewel niet ondoenlijk. Om echter alle levels uit te spelen met alle lums, geheime gebieden en binnen de tijd is een ander verhaal. Hoewel het een hele klus is om dat te behalen, heeft Rayman Origins die appeal wel op mij gehad. Met als resultaat dat het tot voor kort de enige game was die ik 100% voltooid heb.
Minder uitdagend zijn de bossfights. Sterker nog, deze zijn opvallend makkelijk. Aan het eind van elke wereld wacht er een wezen om als kanonnenvoer te dienen voor Raymans vuisten. Meer dan kanonnenvoer zijn ze dan ook niet. Meestal is het een kwestie van ontwijken, zwakke plek spotten en slaan. Herhaal dit eventueel een aantal keer en de volgende wereld is beschikbaar. Dat is zeker een punt dat beter uitgewerkt had moeten worden.
Offline coöp maakt bijna elke game beter. En laat deze game nou een geweldig drop in- drop out optie kennen. Op elk moment kan een vriend een controller oppakken, op de knop drukken en hij of zij krijgt direct een personage onder de knoppen. Zo kun je met maximaal vier spelers door de levels heen rennen. Er zijn daarbij echter twee kleine minpuntjes. Allereerst: speler één en twee kunnen met Rayman en Globox spelen, wat twee hele toffe personages zijn. Speler drie en vier moeten het daarentegen doen met twee teensies. Deze grootneuzige magische wezentjes zijn een beetje nietszeggend als character en in de chaotische levels bovendien lastig uit elkaar te houden. Ubisoft heeft dit getracht op te lossen door voor zowel de teensies als voor Rayman en Globox een grote hoeveelheid (best leuke) skins te bieden, maar toch lost dit niet zo veel op.
Ten tweede zijn de levels ontworpen voor de singleplayer. Het direct kunnen meedoen van meerdere spelers is leuk, maar je hebt ze niet nodig om het level te halen. Dus in plaats van samenwerken loop je gewoon samen door het level met de daarbij horende ergernissen. Zo zijn er bijvoorbeeld platformen die wegvallen als je er op hebt gestaan, maar is er soms slechts een zo’n platform om een grote sprong te maken. De tweede speler heeft dus geen kans om die sprong te maken. Daarnaast kun je elkaar slaan en wanneer de ene speler te ver naar voren gaat verdwijnt de andere speler uit beeld. Wanneer je hier goed mee omgaat is de coöp-mogelijkheid natuurlijk een toegevoegde waarde, want met vrienden op de bank gamen is altijd goed, maar het kan wat irritatie veroorzaken.
Toch mag dat de pret absoluut niet drukken, want heel de game lang speel je met een smile van oor tot oor. Je wordt er gewoon vrolijk van. Rayman Origins heeft bewezen dat er betere 2d-platformers zijn dan Mario. Ja dat zei ik echt. Ubisoft levert met deze game de beste platformer van de afgelopen jaren.