Heer Mida In de late middeleeuwen waaide er een nieuwe wind door Europa. Wetenschap, filosofie en toenemende secularisering legde de fundamenten voor de moderne wereld. Het verdeelde Italië was het hart van deze Renaissance. En nu is dit het toneel van Ezio Auditore, wanneer hij in Assassin’s Creed 2 door het land trekt om zijn vijanden op te jagen en, uiteraard, naar de volgende wereld te helpen.
Learning never exhausts the mind
Nieuwe ronde, nieuwe kansen, dachten ze bij UbiSoft blijkbaar. Een van de grootste kritiekpunten van AC was de ongelooflijke repetitie in de game’s ontwerp. En UbiSoft heeft geluisterd. Hoewel de verschillende elementen van de gameplay in de kern zijn gebleven, volgt de game niet meer een vaste formule. Ezio moet nog wel steeds hoge torens opklimmen om missies te ontdekken, maar UbiSoft heeft voor een ervaring gekozen die de speler meer bij de hand neemt. Geen grote onderzoeken waar je een missie kan overslaan, maar een vaste route met verschillende onderdelen. De game introduceert langzaam alle mechanieken die de game rijk is. En omdat Ezio geen volleerd sluipmoordenaar is als Altaïr, is het leren van nieuwe vaardigheden veel logischer.
AC2 geeft je naast het hoofdverhaal genoeg te doen. Politieke vijanden moeten worden omgelegd, overspelige mannen moeten kennismaken met je vuist. Niemand is veilig voor Auditore. Daarnaast kan hij koerierswerk doen en racen over de daken van Italië. Ook zijn er grafkelders waarin het klimmen en rennen worden aangewend om schatten te zoeken. Helaas zijn deze grafkelders wat lineair en geven geen ruimte om zelf uit te zoeken hoe naar het eindstation te komen. Tenslotte zijn er optionele puzzels die het universum van de serie beduidende diepgang geven.
Met al deze activiteiten verdient Ezio geld dat hij op verschillende manieren kan spenderen. Met de wapens en wapenrusting die hij koopt vergroot hij zijn kans op succes in de strijd en kan hij extra hulp inhuren. Dieven, hoeren, huursoldaten. Voor de juiste prijs staan ze tot je beschikking. Zij houden wachters bezig opdat Ezio zijn handen niet vuil hoeft te maken. Het helpt echter niet dat je ze niet kan vinden op de kaart en tactisch kan plannen, maar deze groeperingen zijn meestal toch zodanig geplaatst dat je snel een beroep op ze kan doen wanneer dat nodig is. Tenslotte kan hij zijn geld investeren in zijn thuisbasis om extra geld binnen te krijgen. Naarmate de game vordert worden geldproblemen hierdoor geëlimineerd, waarbij je dus kan afvragen of dat goed ontworpen is. Tevens kunnen hier geavanceerde vechttechnieken worden geleerd.
Een ander nieuw concept in AC2 is het beruchtheidsysteem. Hoe beruchter, hoe eerder je de aandacht trekt. Je vermindert je beruchtheid door posters te verwijderen, herauten om te kopen en valse getuigen te doden. Helaas zitten er wat haken en ogen aan dit systeem. Je beruchtheid neemt onder andere toe wanneer je bepaalde technieken gebruikt om iemand te doden, zelfs al zijn er geen getuigen. Hierdoor lijkt de game spelers te straffen die voor inventieve tactieken kiezen. Daarnaast is het wat vreemd om posters van de muur af te rukken op plaatsen waar de gewone burger niet zou komen, laat staan zou kijken, namelijk tien meter boven de grond.
Before all else, be armed
Nieuwe tijden brengen nieuwe methodes. Ezio kan niet zoals Altaïr opgaan te midden van monniken, maar kan één worden met elke menigte. Als een schaduw kan hij zijn prooi bespringen en afmaken, of toeslaan vanuit een schuilplaats. Slachtoffers kan hij oppakken en ze tactisch plaatsen om wachters’ hun aandacht te trekken, of juist niet.
Gevechtsmechanieken zijn bijna identiek aan die van AC, maar hebben iets meer uitdaging door vijanden die niet met één knop omgelegd kunnen worden. Lansdragers en zwaar bepantserde wachters zorgen dat de veredelde whack-a-mole van het origineel enigszins wordt opengebroken. Het is nog steeds niet ideaal, maar de variatie in de opponenten maakt de gevechten interessant genoeg zonder dat deze te lang duren.
Ezio heeft meer mogelijkheden om zijn doodswerk te doen. Van messen tot tweehandige bijlen tot bezemstelen, Ezio kan ermee vechten. Daarnaast kan hij onopvallend zijn doelwit doden door middel van gif, wat voor hilarische taferelen zorgt. Een geavanceerd pistool in zijn polsband doet zijn opponenten de moed in hun schoenen zakken. Daarnaast kan hij ook zijn vijanden ontwapenen en hun wapens gebruiken.
Freerunning in AC2 voelt vloeiender en sneller aan, hoewel de game wel op een zeldzaam moment de speler nodig heeft om een nieuw aanknopingspunt te vinden. En Ezio kan iets wat zijn verre voorvader niet kon: zwemmen. Het geeft de speler meer ruimte om te spelen in de wereld.
De problemen met de AI zijn voor een deel opgelost met het beruchtheidsysteem, maar heeft nog wel wat problemen. Bij missies waar je niet ontdekt mag worden trapt de AI te snel op de rem om je vervolgens terug naar je startpunt te sturen, en lopen ingehuurde dieven elkaar soms in de weg op de verkeerde plekken, waardoor ze per ongeluk sterven.
I am still learning
Graphics hebben een kleine facelift ondergaan maar hebben nog steeds de bekende esthetiek van het vorige deel. Kleuren zijn echter wat fletser geworden en ontbreken aan contrast. Iets dat wel het vermelden waard is hoe gemakkelijk de engine gebouwen kan doen veranderen wanneer je je thuisbasis renoveert, en hoe het uiteindelijk van een krottenwijk naar welvarende nederzetting kan veranderen. Bovendien heeft AC2 een dag- en nachtcyclus die de sfeer versterkt.
Als Israel tijdens de kruistochten al een omgeving is die wij gamers zelden zien, is Italië tijdens de Rennaisance het al helemaal. Ezio’s reizen brengen hem naar vele steden in Italië. Firenze(Florence voor non-Italianen), Monterigioni, Venetië en het Toscaanse landschap zijn allen niet veilig voor hem. Venetië springt er bovenuit met haar iconische kanalen en gemaskerde carnaval. Monumentale gebouwen, zoals de Duomo in Firenze en de houten Rialto-brug in Venetië, zorgen ervoor dat niet elke steegje hetzelfde lijkt. De steden zijn veel opener waardoor spelers die ervan genoten om over de daken te rennen zich wat meer bewust moeten zijn van hun omgeving om brede straten, grote pleinen en kanalen over te steken.
Historische figuren en gebeurtenissen spelen ook weer een rol. De dynastie van De’ Medici of Barbarigo zal velen waarschijnlijk niet veel zeggen, maar deze families hadden meer dan één vinger in de pap in de tijd dat Italië een verzameling stadstaten was. Ook de hoofdpersonen van de Pazzi-samenzwering spelen een prominente rol. En natuurlijk is er Leonarda da Vinci, een van de grootste denkers aller tijden. Als voorloper van James Bond’s Q voorziet hij Ezio van de gereedschappen om dood en verderf te zaaien.
Stemacteerwerk is over het algemeen degelijk met een uitzondering. De stemacteur van Ezio, Roger Craig Smith, verdient een pluim voor zijn werk. Hij slaagde erin om Ezio zowel als puber als man op middelbare leeftijd overtuigend te laten klinken.
De operagetinte muziek versterkt de sfeer van Renaissance Italië, maar is niet per se bijzonder. Interessant is wel dat de componist er op een zeldzaam moment wat moderne rockgitaar overheen gooit.
Requiescat in pace
Desmond ontsnapt uit Abstergo, de dekmantel van de moderne tempeliers, en wordt door de moderne sluipmoordenaars tot één van hen opgeleid. Dit doen ze door hem het leven te laten ervaren van een voorouder van tijdens de Renaissance. Het goede leven van rokkenjagende puber Ezio Auditore da Firenze wordt bruut verstoord wanneer het geheime leven van zijn vader hem inhaalt. Voor zijn ogen worden Ezio’s vader en twee broers opgehangen en Ezio’s queeste voor vergelding begint. Het verhaalt groeit uit tot een machtspel tussen de sluipmoordenaars en hun rivalen de tempeliers.
Ezio’s plot is solide genoeg, maar heeft wat haken en ogen. Af en toe legt de game niet goed uit hoeveel tijd er is verstreken tussen bepaalde gebeurtenissen, waardoor de sprong in tijd onnodig lijkt. Ook laat Ezio een grote kans onbenut om zijn vijanden in één klap uit de weg te ruimen.
De thema’s die het vorige deel zo goed maakten, religie en ideologie en dergelijke, worden aan de zijkant geschoven. De tempeliers in AC2 zijn over het algemeen geen idealisten die simpelweg een andere methode erop nahouden ten opzichte van hun rivalen, maar egoïsten die macht nastreven voor de macht zelf. Hierdoor is het moeilijk sympathie te hebben voor hun daden en doeleinden en heeft het ook weinig diepte. Het maakt Ezio’s verhaal simpel en populistisch, met het moraal van dat de adel en machthebbers slecht zijn en de dieven, hoeren en ander aan lager wal geraakt volk goed zijn. De thema’s van het vorige deel zijn er wel in de optionele puzzels, maar aan het eind van het verhaal komen de thema’s pas echt terug. Dit is ook het beste deel. Het bouwt de spanning goed op tot op het laatste moment en zet het verhaal van de serie op scherp, maar het is zeker niet zonder fouten. Ezio maakt een keuze waar serieuze vraagtekens bij gezet kunnen worden. De grotere fout zit hem in dat toekomstige sluipmoordenaars de uiterst belangrijke informatie die gegeven wordt, vergeten.
Het echte zwakke punt in het schrijfwerk zit hem echter in het hedendaagse deel. Op de ontsnapping na doet Desmond niks van waarde, hoewel er zoveel meer in zat. Zijn ontsnapping komt te vroeg. Zijn relatie met Vidic had verder ontwikkeld kunnen worden en ik kan me alleen maar afvragen wat Desmond had kunnen doen binnen Abstergo met zijn nieuwe vaardigheden. In plaats daarvan krijgen we sluipmoordenaars in de vorm van de cynische hacktivist Shaun en de optimistische technicus Rebecca, geen boeiende karakters. De dialogen zijn merendeels pijnlijk cliché en bijna alle sluipmoordenaars, waaronder Desmond, ogen te rustig voor de laatste hoop voor de mensheid’s vrije wil. Geen stress, geen ruzies, niks. Ook is er een expositiescene waarbij je kan afvragen waarom hij in de game zit. Kortom, kansen gemist.
In AC2 zien we een jongen veranderen in een man. Ezio is als puber luidruchtig, eerzuchtig en een rokkenjager. Niet verassend gezien zijn leeftijd en status. Wanneer hij het wraakzuchtige pad betreedt, heeft hij geen interesse in de twist tussen sluipmoordenaar en tempelier. Zijn eerste doelwit doodt hij niet met de zakelijke efficiëntie van zijn voorvader Altaïr, maar met pure woede. Door het verhaal af te spelen in een tijd van enkele decennia, zien we een meer natuurlijke groei van onze protagonist naar een geduldige en wijze man met een oog op het geheel.
Men zegt dat iemands ware aard naar boven komt wanneer deze oog in oog staat met gevaar. Als dat waar is, moet UbiSoft Desmond snel weer in het diepe gooien om hem interessant te houden. In AC2 komt hij gevaarlijk dichtbij het niveau van wat in het Engels een douchebag wordt genoemd. Hij gedraagt zich regelmatig onterecht als de ridder op het witte paard die iedereen zal gaan redden. Bijvoorbeeld wanneer Desmond tegen Lucy, de enige moderne sluipmoordenaar die zich realistisch gedraagt naar omstandigheden, zegt dat hij haar zal beschermen, terwijl tijdens de ontsnapping het vrij duidelijk is dat zij eerder hem moet beschermen. Het is soms zo slecht dat je zou denken dat de schrijvers hem opzettelijk zo hebben geschreven. Terwijl, net als bij zijn plot, de schrijvers een enorme kans laten liggen. Desmond kan beschouwd worden als een avatar van ons, de speler. Hij ervaart een verhaal van buitenaf, zoals wij gamers dat doen. Maar er is absoluut geen emotionele reactie van hem op wat hij ziet in de Animus. Als wij moeten reageren op de dood van Ezio’s halve familie, waarom dan niet Desmond?
UbiSoft is erin geslaagd om AC2 een betere game te maken dat voor spelers van het origineel makkelijk te herkennen is en voor nieuwelingen makkelijk op te pikken is. Het heeft helaas wel steekjes en kansen laten vallen en liggen bij het verhaal. Het algehele pakket is echter zeer vermakelijk.