My GTA: Vice City diaries

Voor het schrijven van deze column stelde ik mijzelf twee vragen: Hoe heb ik GTA ervaren? En waarom kijk ik er met zoveel plezier op terug? Ik zal bij het begin beginnen.

Mijn eerste GTA ervaringen waren met mijn broer samen. Samen speelden wij GTA2, hoewel: eigenlijk speelde alleen mijn broer en zat ik slechts toe te kijken. Destijds vond ik alleen kijken al een genot. Enkele jaren later had een vriendje net de nieuwste GTA voor zijn verjaardag gekregen: GTA Vice City. Met grote ogen aanschouwde ik voor het eerst deze parel van een game. Eenmaal thuis had ik al snel mijn ouders overtuigd dat ik dolgraag deze game wilde hebben, en dat je toch echt niet teveel waarde dient te hechten aan zo’n 18+ sticker op de cover. Mijn dagen van het toekijken waren geteld, nu zou ik zelf gaan spelen!

Eerste uurtjes

In het begin waren het de eindeloze mogelijkheden van hetfreeroamen in Vice City wat mij zo aansprak. De gedachte dat je in íedere auto, (bijna) élke boot en in helicopters kon gaan zitten en zo de stad kon gaan verkennen vind ik vandaag de dag nog steeds fantastisch. Deze verkenningstochten worden natuurlijk des te leuker wanneer de politie, FBI en het leger je op de hielen zitten. Op deze manier bracht ik mijn eerste uurtjes in het sfeervolle Vice City door.

Missies

Op het moment dat ik door kreeg dat je door middel van hetuitspelen van missies het grootste deel van de map nog zou gaan vrijspelen, begon ik aan de verhaallijn. Meteen vroeg ik me af waarom ik dat niet eerder gedaan had. Je als Tommy Vercetti omhoogwerken in het criminele circuit vond ik geweldig: meer geld, meer dure auto’s en meer vette wapens naarmate je verder kwam. Al gauw ging ik als een workaholic aan het werk om zo snel mogelijk mijn radar vrij te maken van al die gekke missie-icoontjes. Het gros van de missies vond ik zeer vermakelijk: met wellicht de laatste van de Malibu Club als hoogtepunt: The Job. Als Tommy Vercetti het intropraatje houdt en zegt “Haven’tyou ever seen a movie? We walk into the bank, we wave the gun around and leave very rich men” weet je al dat dit een gruwelijk vette missie zal worden. Ophet moment dat één van de aanwezigen mensen in de bank het alarm doet afgaan, wordt het een grote schietpartij tegen de SWAT. Als je eindelijk buiten bent komt je getaway-taxi aangereden, maar de bestuurder (een zeurderig dikkerdje met de naam Hilary) sneuvelt zodra deze dapper uit de auto stapt om Tommy en z’n crew rugdekking te geven. Om de missie af te ronden reed je met de taxi naar de Pay’n’Spray om de taxi van een nieuwe kleur geel te voorzien en zo de politie af te schudden. Vandaag de dag zal deze missie minder spectaculair aanvoelen als vroeger, hoewel dat misschien komt omdat ik destijds de missie een keer of 20 heb gespeeld.

But wait, there’s more!

Na alle ‘main-story’ missies tot een goed einde te hebbengebracht was de game gelukkig nog niet voorbij. Er resteerde nog enkele anderen opgaven. Na eerst alle huizen te hebben kocht en alle garages van mooie auto’s te hebben voorzien, ging ik mij richten op de hidden packages. Op een kaartje uit een gamemagazine was te zien waar al deze hidden packages zich bevonden en binnen de kortste keren had ik ze alle 100 gevonden. Daarnaast waren er nog de voertuig-missies van de politie, de ambulance, brandweer en het bezorgen van pizza’s! Vooral deze laatste was leuk, heerlijk op de scooter tegen het verkeer in of op de stoep Vice City doorkruisen om je pizza’s af te leveren.

Om toch nog een doel te hebben nadat het spel 100%uitgespeeld was, bedacht ik samen met een vriend onze eigen missies. De leukste en meest memorabele begon met het behalen van een ster of 3 door mensen aan te rijden of overhoop te knallen. Daarna was het de bedoeling je te verschansen in de Vercetti’s Estate of de Sunshine Garage, om je sterrentotaal tot 6 te verhogen. Dan begon het moeilijkste stuk: je moest naar de legerbasis om daar de Apache-helicopter te jatten. Hiermee ging je naar het strand om daar je achtervolgers kapot te knallen of het liefst: met de wieken van je helicopter mensen op bloederige wijze de lucht in de slingeren. Wanneer je dood was, mocht de ander spelen. Hilarische momenten, wanneer FBI auto’s elkaar het water in duwden wisselden af voor spannende momenten waarbij je echt nèt niet tegen een wolkenkrabber of palmboom aan vloog. Alhoewel het concept van deze zelfverzonnen ‘missie’ vrij simpel is, staat het garant voor uren speelplezier!

Topgame

Wat voor mij GTA: Vice City echt tot een topgame heeft gemaakt, is de nadrukkelijk aanwezige sfeer van de jaren ’80. Alles scheen te kloppen. Aan de ene kant van de stad de heerlijke stranden met palmbomen, waar mooie dames je al rolschaatsend om de oren vliegen. Aan de andere kant de verpauperde wijken waar bendes Cubanen en Haïtianen elkaar regelmatig in de haren vliegen. Wat in mijn opinie ook aan de sfeer bijdraagt, is de vele verwijzingen naar gangsterfilms. Zoals bij velen bekend: Tommy Vercetti lijkt op Ray Liotta uit Goodfellas die bovendien Tommy’s stem heeft ingesproken, het kantoortje in Vercetti’s Estate komt regelrecht uit Scarface, net als een bloederige badkamer waar een kettingzaag verstopt ligt. Maar ook minder bekende verwijzingen, zoals de chaotische advocaat Ken Rosenberg van wie ik later ontdekte dat hij gebaseerd is op een door Sean Penn gespeelde advocaat uit Carlito’s Way. Als filmliefhebber geniet ik des te meer van deze elementen. Tot slot de wat betreft meest belangrijke sfeermaker: deradio. Heerlijke 80’s muziek van 99 Luftballons tot aan Last Night a DJ Saved My Life, met onderbrekingen van heerlijk gezwetst door namen als Fernando Martinez en Maurice Chavez. Toen ik mijn eigen radiozender maakte, destijds met hits van Eminem en Linkin Park, besloot ik deze na korte tijd toch maar te vervangen door de topmuziek van Vice City’s eigen radiozenders. Gewoon omdat deze radiozenders de juiste sfeer gaven die je verwacht bij een stad als Vice City.

Na mijn korte uitstapje naar het verleden merk ik dat ik een echt jeugdsentiment heb overgehouden aan al die uren dat ik GTA: VC heb gespeeld. Wellicht dat ik straks m’n VC cd-rom onder het stof vandaan haal, om lekker terug te gaan naar die tijd.