Benjamin Ben Dit is een lijst met momenten die ik zelf als memorabel beschouw. Het kan zijn dat jij ze allemaal totaal niet boeiend of aangrijpend vindt, maar voor mij zijn deze momenten redenen om een game weer op te pakken. Sommigen van de onderstaande memorabele gebeurtenissen heb ik ervaren toen ik nog vrij jong was. Een flinke dosis nostalgie is dus soms een reden voor bepaalde keuzes. Laat mij horen wat jouw speciale game momenten zijn, welke ervaringen zijn jou nog steeds bijgebleven?
Let even op: Er zitten dikke vette spoilers in bepaalde momenten verwerkt. Bekijk dus eerst de titel van de game, en vervolgens het beschreven moment. Dan weet je meer dan genoeg, zonder dat ik echt iets verklap. Dat zou ik namelijk zonde vinden van jullie eigen toekomstige ervaringen met games uit deze lijst die je dus nog niet gespeeld hebt.
8. Warcraft 3
Arthas en het verraden van zijn huurlingen.
Warcraft 3 was voor mij de eerste strategiegame waarbij het verhaal in de campagne mij echt wist te boeien. Bij de meeste strategiegames ging mij het spelen van de campagnes voornamelijk om de extra content die het opleverde. WC3 wist echter een zeer tof verhaal neer te zetten, welke aan de hand van zowel in-game als CGI-tussenfilmpjes werd verteld. Een zeer memorabel moment was voor mij destijds dan ook het verraad van Arthas. En dan vooral het eerste moment waarbij we hem van een nobele prins in een verraderlijk stuk vreten zien veranderen. Dit gebeurd namelijk wanneer hij het bevel krijgt terug te keren naar zijn rijk, maar dit weigert. Vervolgens draagt hij enkele van zijn monsterlijke huurlingen op om alle schepen (de enige manier om terug te keren) te slopen. Wanneer de menselijke bemanning lucht krijgt van deze vernieling en bij Arthas verhaal komen halen, claimt deze stellig dat zijn huurlingen verraders zijn die de boten vernield zouden hebben. Hij geeft zijn eigen mannen dan ook de opdracht om deze trouwe huurlingen ,welke hij zelf opdracht heeft gegeven tot deze vernielingen, bruut van kant te maken. Destijds vond ik dit zo ontzettend oneerlijk, vooral omdat ik het niet zag aankomen. Arthas verloor bij mij dan ook alle respect, want ik had het oprecht te doen met de huurlingen die op een smerige manier om het leven gebracht werden. Deze ene misstap van Arthas was dan ook een kleine steen die uiteindelijk een lawine zou veroorzaken. Want iedereen die de game gespeeld heeft, weet uiteindelijk wat er van hem geworden is.
7. American Mcgee’s : Alice in wonderland.
Laatste scene met de Cheshire Cat
Alice in Wonderland, ik heb het zowel over het origineel als zijn vervolg meerdere malen gehad. Ik kan gewoon mijn bek niet houden over deze games. Ze voelen aan als Tim Burton films ; Qua verhaal niet veel bijzonders, maar toch weten ze je iedere keer weer mee te nemen naar een speciale wereld. De eerste game heeft dan ook mijn voorkeur door zijn sfeer en setting. Mijn favoriete personage was dan ook de Cheshire Cat. Dit personage had zoveel charisma en mysterie dat je wel van hem moest houden. Roger Jackson heeft deze kat met zijn stem op een fantastische manier tot leven gebracht, en ik drukte dan ook regelmatig tijdens het spelen op de C-knop om weer eens een vergezochte wijsheid van dit beest te krijgen. Veel van Alice’s vrienden gaan in deze game dood, en dat voelde voor het jochie van 10 dat ik toen was toch best als een verlies. Maar de dood van de Cheshire Cat kwam totaal onverwacht, en vond ik het ergst van allemaal. Het moment zelf is niet eens zo fantastisch neergezet. Er is niet een bepaalde opbouw of zeer dramatische scène waarin hij sterft. Eigenlijk is hij je gewoon weer een van zijn wijsheden aan het geven, en pats-boem; hij was dood. Juist door dit onverwachte moment, ben ik het nooit vergeten. Gelukkig zie je in het eindfilmpje dat hij weer tot leven gewekt werd. Jammer van het moment zou je zeggen, maar stiekem was ik er reuze blij mee.
6. Call of Cthulhu: dark corners of the earth
De overnachting in het vissershotel.
In Call of Cthulu speel je een detective die een gruwelijk mysterie op zal moeten lossen in een onguur vissersdorp. Van begin af aan maakt de bevolking van dit vissersdorp duidelijke niet gediend te zijn van de aanwezigheid van deze detective. Het gevoel van het ‘niet welkom zijn’ wordt dan ook vrijwel direct en onophoudelijk op de speler overgedragen. Ik zal het moment dan ook nooit vergeten waarbij je overnacht in een hotel, en waar je uit voorzorg alle sloten van je hotelkamer alvast op slot draait. Een goede zet blijkt later, want het gevoel dat je niet welkom bent in dit dorp had niet veel juister kunnen zijn. Middenin de nacht wordt je namelijk wakker gemaakt door het geluid van een groep vissersmannen die de trap op sluipen. Uit het te harde gemompel tussen deze heren, kun je duidelijk opmaken dat deze mannen er zijn om je uit de weg te ruimen. Je personage flipt als een gek, en al snel hebben de vissersmannen door dat je wakker bent. Wat volgt is een achtervolging die mij iedere keer weer het hart in de keel drukt. Want onder het luid het gebrul van de vissers en het gehak van een bijl in je kamerdeur, zul je razendsnel te werk moeten gaan. Onder het panische gemompel en gehijg van de detective schuif je kasten voor deuren, en vlucht je zo snel als je kunt van de een naar de andere kamer. Zoveel paniek als ik op dit moment voelde, heb ik niet vaak in een game ervaren. Nadat je in veiligheid komt, zal de spelwereld dan ook veranderen een grote gevaarlijke zone vol met bloeddorstige vissersmannen. Helaas komt hierbij ook praktisch een einde aan de genialiteit die deze game je hiervoor heeft laten zien. Maar dat is informatie die ik ooit wel eens in een recensie bij deze game zal beschrijven.
5. Darksiders
De laatste scène.
Darksiders, je kunt er van vinden wat je wilt, maar ik heb er zeker van genoten. Het kon mij weinig boeien dat de game praktisch alles had gejat uit andere games. Want ik denk altijd ; ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’. Het idee dat je één van de vier ruiters van het einde der tijden mocht spelen, wist mij zeker aan te spreken. De game staat dan ook bol van de toffe momenten, welke zich vooral in de tussen-scènes afspelen. Daarbij wil ik gelijk de laatste scéne noemen waarvan ik echt kippenvel kreeg. Nadat War (de hoofdpersoon) namelijk de eindbaas verslagen heeft, wordt hem gevraagd hoe hij nu verder denkt te gaan. De hele wereld is namelijk tegen hem en hij zal alles alleen op moeten knappen. De eindvraag van een ander personage aan War luidt dan ook ; ‘You would wage this war alone?’ waarop hij koelbloedig antwoord ‘No… not alone’. Op dit moment ziet de speler in de achtergrond drie verschillend gekleurde kometen uit de hemel scheren : zijn broers (en één zus), de 3 overige ruiters. War is niet langer alleen. Een heerlijk filmisch kippenvel moment welke ik niet snel zal vergeten.
4. Resident Evil 4
De eerste grote confrontatie met de dorpelingen.
De trailer die ik keer op keer bekeek voor ik zelf aan dit meest toffe deel uit de serie begon, was de trailer met gameplay van Leon’s gevecht tegen de dorpelingen. Ik kon dan ook niet wachten om dit onderdeel in de game zelf te spelen, het leek mij namelijk zo ontzettend tof om te spelen. Toen het moment in-game aanbrak stelde het dan ook niet teleur. Je betreedt namelijk met Leon een klein dorpje, welke overspoeld is met gehersenspoelde dorpelingen die jou graag een kopje kleiner zouden willen maken. Zodra ze Leon in het oog krijgen, begint de zenuwslopende aanval. En het is aan jou om zelf te bepalen hoe jij je gaat verdedigen tegen deze boze boeren. Blijf je buiten en ren je al schietende van ze weg? Besluit je een huis in te gaan en de deuren te barricaderen? Klim je bovenin een kerktoren en beschiet jij je tegenstanders vanuit daar? Het is geheel aan jou, en dat is dan ook wat dit gamemoment zo tof maakt. Vooral omdat jij je constant bedreigt voelt. Er zijn namelijk zoveel verschillende elementen die je het gevoel van paniek geven: Het geschreeuw van Spaanse woorden, het gebonk op ramen en deuren zodra je ergens binnen zit, het horen van ladders die in een bovenverdieping ruiten doorbreken, en niet te vergeten het geluid van de kettingzaag; oh het geluid van die kettingzaag! Dit is een heerlijk moment welke ik niet vaak genoeg kan doorlopen. ‘Where is everybody going? Bingo?’
3. The legend of Zelda : The ocarina of time
De wenteltrap naar Ganons torenkamer.
Misschien bestempelen jullie dit wel als een zeer stom en niet eens zo’n memorabel moment. Maar die lange trap naar Ganon’s torenkamer is voor mij iedere keer weer iets speciaals. Eigenlijk is het gewoon een flink hoge wenteltrap met een rode loper, waar je niets anders doet dan naar boven klimmen. Het gaat dan ook niet zozeer om wat er gebeurd, maar vooral om de perfecte timing en uitvoering die Nintendo verzorgt bij het plaatsen van deze trap. Je moet je namelijk voorstellen dat je een hele game achter je hebt liggen om tot dit punt te komen; de grote confrontatie met Ganon. De mysterieuze man die je slechts enkele keren hebt gezien, maar waarvan je voldoende op de hoogte bent om te weten dat dit niet zomaar een vijand is. Deze kerel heeft Hyrule gehuld in een duister deken van kwaad en vernietiging. En diezelfde kerel, waar je de gehele game al naar toe werkt, bevindt zich nu achter de deur aan het einde van deze trap. De eerste keer dat ik deze lange trap op rende, ondersteund door het bekende Ganon-deuntje was voor mij dan ook een zeer spannend moment. Tijdens het oprennen van deze trap reflecteerde ik dan ook op de game die ik zojuist gespeeld had, maar keek ik ook met verlangen uit naar de confrontatie. Hoe zal het gevecht verlopen, en de game tot zijn einde komen? Ik denk dat Nintendo daarmee bewust een heel mooi moment gecreëerd heeft. Dit geeft wel weer aan dat je met weinig middelen veel kunt doen.
2. Shadow of the Colossus.
Het gevecht met de eerste Colossus.
Naast Jak and Daxter en God of War, is er eigenlijk maar één game waar ik mijn ps2 voor aansluit. Dit is de klassieke topper Shadow of the Colossus. Een game vol memorabele gevechten tegen immense giganten. Maar als ik een moment moet kiezen, dan is dit toch eigenlijk het gevecht tegen de eerste Colossus. Dit is speciaal, intimiderend, episch maar ook verdrietig tegelijk. Een kippenvel moment is het om voor het eerst een groot beest met gigantische stappen voorbij te zien lopen. Het is een grote kracht van de natuur waar jij je met je iele personage gelijk nietig bij voelt. Gek genoeg wil je het beest in eerste instantie niet eens aanvallen; hij doet je namelijk helemaal niets, hij is er gewoon. Uiteindelijk zul je toch je eerste pijl afvuren op die gigantische naar jou toegekeerde rug. Het moment dat deze gigant zich omdraait en je recht in de ogen kijkt, is dan ook een echt ‘oh shit’ moment. Het gevoel van echte victorie heb je dan ook niet echt, wanneer je dit beest omlegt. Het idee dat je iets hebt gedood dat eigenlijk geen reden tot sterven had is toch iets dat aan je knaagt. Het is immers geen etterbak van een Fontaine (Bioshock) of een klootzak van een Ganon (Zelda) die de dood gewoon verdienen. Een prachtig moment, gevuld met filmische sensatie en emotie.
1.Red Dead Redemption
De laatste missie voor de aftiteling.
Wat een einde was dit zeg! Ik had verwacht dat ik na het vermoorden van mijn oude ‘partners in crime’ de aftiteling over mijn scherm zou zien lopen. Maar niets bleek minder waar, het verhaal liep na het volbrengen van je hoofdtaak namelijk gewoon door! Je kreeg te zien hoe John Marston (het hoofdpersonage) zijn familie weer in de armen kon sluiten, en vervolgens zijn leven weer oppakte zoals hij deze destijds achterliet. Dit boerenleven was dan ook werkelijk een hemel op aarde voor John, en deze hemel had hij in mijn ogen dan ook gewoon verdiend. Als speler wist je dat hij een foute kerel was geweest met het nodige op zijn kerfstok, maar ook wist je via zijn avonturen dat John erg zijn best heeft gedaan om zijn verleden ten goede uit te wissen. Hij heeft gedaan wat er door de hoge heren van hem gevraagd werd, en daarmee zijn ziel schoongewassen. Daarom was de allerlaatste missie met John ook zo aangrijpend, ik ben tijdens het spelen echt van dit personage gaan houden en voelde enorme verontwaardiging bij het eindigen van deze missie. Want op het einde van deze laatste opdracht druk je met een grote zwaai twee schuurdeuren open, en ziet vervolgens een heel leger aan agenten tegenover je staan met hun geladen geweren gericht op jou. Als speler zet je nog snel even je bullet-time in, maar je weet tijdens deze periode van slow motion niet op wie je moet schieten. Het zijn er simpelweg te veel. John wordt vervolgens dan ook doorzeefd met kogels. Ik stond letterlijk met een open bek te kijken. Deze laatste missie heb ik zelfs nog opnieuw gespeeld, omdat ik bang was dat ik zelf iets verkeerds had gedaan. Ik voelde me verontwaardigd om het feit dat John alles had gedaan wat van hem gevraagd werd, maar dat deze klootzakken hem volledig tegen hun beloftes in alsnog van kant hebben gemaakt. Echt petje af voor Rockstar voor dit geniale moment. Ik zal het niet snel vergeten.
