Benjamin Ben Ik was 14 jaren jong en werkte iedere zaterdag bij een strenge hoogbejaarde in een tuin. Een gigantische tuin gelegen aan een villa van heb ik me jou daar, want deze oude vent had in zijn leven een winstgevend bedrijf gehad. Dit stak hij dan ook niet onder stoelen of banken. Het enige waaraan niet te merken viel dat hij stinkend rijk was, was aan mijn loon. Want door zijn tuin te onderhouden voor 1,60 in het uur, kon ik nu niet echt spreken van een vetpot. Maar toch bleef ik me met een schop in de hand en zweet op mijn voorhoofd begeven tussen de lelies en rododendrons, want met het geld dat ik verdiende was ik aan het sparen voor een bijzonder doel: Mijn eerste eigen game-console.
Nu ben ik even heel eerlijk: ik was een emulator jongen, een jong piraatje zullen we maar zeggen. Mijn bezit bestond namelijk alleen uit een Pentium 3 en ik had enkele Tiger handhelds(Alhoewel je dat gewoon geen games mocht noemen). Beste jeugd: ‘Het is niet juist om roms te downloaden’, goedpraten doe ik het dan ook niet. Maar op deze manier kwam ik dus wel mooi in aanraking met games die anders aan mijn neus voorbij gingen. En voor een jeugdige jongen met weinig centen, zag ik dan ook totaal geen kwaad in het af en toe downloaden van een spelletje. Pin me er dus niet op vast ik wist niet beter.
Uiteindelijk heeft deze piraterij Nintendo bijvoorbeeld wel weer geld opgeleverd, om maar een positieve uitkomst van mijn piraterij te noemen. Want al snel leerde ik de spellen van de N64 kennen. Zelda, Harvest Moon en Super Smash Brothers waren voor mij onbekende games die ik helemaal kapot heb gespeeld (voor zover dat kan met een illegaal gedownloade game, heb ik al gezegd dat de games illegaal gedownload waren?), eigenlijk meer dan menig pc-game die ik in de kast had staan. Toen ik hoorde dat Nintendo met een nieuwe console op de proppen kwam, was mijn keuze dan ook gemaakt: De Gamecube komt in het kastje onder mijn bolle beeldbuis te staan. In dat opzicht heeft Nintendo er via de illegale weg toch een fan bij gekregen, die vervolgens wel legaal zijn spulletjes begon te kopen. In your face, boze mensen die zeggen dat er niets goeds uit piraterij kan komen!
Na al het tuinwerk was de grote dag dan ook daar: Ik zou een Gamecube gaan kopen in die winkelketen die beweert ‘toch niet gek te zijn’. Eenmaal in de winkel koos ik voor een pack met daarin een Gamecube, 2 controllers, een memory card en de game Super Smash Brothers: Melee. Na een terugweg waarbij ik mijn moeder dwong zo hard mogelijk op het gaspedaal te drukken, kon de magie dan ook beginnen. Ik was gelijk verknocht aan mijn vierkante console. Het was namelijk gewoon een enorm compact en vet ding. Tig malen beter dan die videospelers waar ze nu mee op de proppen komen. Maar ook de controller is naar mijn mening de meest fijne controller ooit gemaakt. Alleen het lelijke blauwe z-knopje vond ik een eigenaardig dingetje, een lelijke afwijking op een verder prima design (jep, ook die lelijke kleine gele C-stick vond ik meer dan prima!). Ook was de console een prima stuk hardware dat bijzonder veel aankon, en zeer weinig kuren vertoonde. Daarnaast lagen er voor mij meer dan voldoende toffe games in het verschiet, en Starfox Adventures en Mario Sunshine (ook ondergewaardeerd) zouden snel in mijn bezit komen. Met al deze pluspunten in mijn achterhoofdwist ik het zeker: ‘Ik heb de goede keuze gemaakt’.
Een jaartje en heel wat games later, was ik helaas niet meer zo zeker of ik wel de goede keuze had gemaakt. Want de consolemarkt kwam goed op gang en zo ook het aantal games voor de drie bestaande consoles. Maar hoe meer ik me begon te verdiepen in de onderlinge line-ups, hoe meer het mij op begon te vallen: De Gamecube werd qua gameaankondigingen vaak gepasseerd. De ondersteuning van andere ontwikkelaars was zelfs zo slecht, dat ik het Cube-schap in winkels langzaam smaller zag worden. Iedere maand leek het schap wel een rijtje te slinken, waardoor ik bang werd dat er straks geen rijtjes meer over zouden blijven. Hoeveel ik ook van mijn Cube hield, ik begon hier zwaar van te balen. Want eigenlijk bleven alleen de games van Nintendo interessant om naar uit te kijken. Ook Ubisoft en Capcom bleven Nintendo ondersteunen, maar voor de rest moest ik het doen met baggere film- en kindergames. En ik vind veel games leuk, maar de avonturen van Dora schaf ik wel aan wanneer ik zelf ooit zo’n kleine broekpoeper rond heb lopen.
Door het magere aanbod besloot ik er een console bij te kopen.De Xbox was nog te duur en had controllers die je vast moest houden alsof je een Big-Mac aan het vreten was, dus mijn keuze viel op de PS2. Deze console heeft mij hart echter nooit veroverd, want door de PS2 aan te schaffen, kwam ik erachter waarom de Cube eigenlijk zo’n sterke console was. De Ps2 had geweldige games als Jak and Daxter, GTA en Shadow of the Collossus. Dit zijn echt games die ik met veel plezier heb gespeeld, en waar ik goede herinneringen aan heb. Maar toch was er een reden waarom ik de Cube veel vaker aansloot dan de console van Sony: Het was een console die zich op een warme en vrolijke manier richtte op fun. Zowel via zijn exclusives als zijn multiplayer games. Het bood je niet tonnen aan shooters en racegames, maar durfde ook andere concepten een kans te geven. En die vreemde rare shit, dat trekt mijn aandacht.
Want qua exclusieve games had de Gamecube een veel grotere aantrekkingskracht op mij. Ik heb nu eenmaal wat meer met dikke loodgieters en riddertjes in korte maillots, dan dat ik aliens afknal in Killzone. Ook al had de PS2 veel meer spellen dan de Cube, er zat ook wel erg veel standaard shit tussen : Shootertje hier en racegamepje daar, boring. Nintendo daarentegen had bepaalde titels die op geen enkel andere console te vinden waren (In een later stadium verloren enkele van deze titels helaas wel hun exclusiviteit). Ik doel dan natuurlijk op Nintendo’s eigen games als SSB, Zelda , Mario en Starfox, maar ook op exclusieve games van andere ontwikkelaars. Mij staat namelijk nog goed bij hoe trots ik was dat Resident Evil 4 exclusief voor de Gamecube verscheen, dit is dan ook een (ex) exclusive die ik echt kapot heb gespeeld. Maar ook games als Billy Hatcher, Super Monkey Ball en Final Fantasy : Chrystal Chronicles zijn voor mij absoluut memorabel en pak ik nog geregeld op. Games die zowel voor de PS2 als voor de Cube werden ontwikkeld, kocht ik altijd voor de console van Nintendo. Dat ding was in mijn ogen gewoon de betere en fijnere console.
De andere reden was de multiplayer. En nu hoor ik sommigen van jullie al bleren : ‘Maar de Xbox en PS2 hadden fantastische online multiplayer!’ Precies! En dat is dan ook de multiplayer die ik totaal niet bedoel. Ik heb het namelijk over het samenspelen van een game, zittende op dezelfde bank en vretende uit dezelfde bak chips. Want doordat de Cube amper een online functie had, werden veel multiplayer onderdelen ontwikkeld met een splitscreen mogelijkheid. Wat in mijn ogen een dik vet pluspunt is. Ik had destijds namelijk met mijn maten een zuipkeet, zoals iedere boerengemeenschap er tientallen van heeft. Daar stond ook een tv, en die werd dan ook regelmatig gebruikt om op te gamen. Mijn maten waren totaal geen gamers, maar juist verzot op brommers en auto’s. Ondanks dat ik op mijn PS2 menig racegame had (waarvan enkelen ook in splitscreen waren te spelen), vroegen zij toch telkens naar die console met die maffe games. ‘Ja, dat spelletje met die apen in die ballen of dat vechten met Mario enzo, dat is lachen’ luidden de reacties. Vooral omdat de Gamecube ook voor vier spelerondersteuning bood. De Gamecube was dan ook een prima console voor mensen met de nodige pintertjes op. Die mensen willen geen serieuze shooters, nee, die willen dikke loodgieters in een bordspel en lelijke aapjes in plastic ballen. Klinkt allemaal vrij logisch.
Nog steeds is mijn Gamecube een werkend apparaat en een absolute bron van vermaak. Als mijn maten of de maten van mijn broertje langskomen, dan wordt er eerst vaak gegamed op mijn 360. Maar het duurt meestal niet lang of de kubus wordt aangesloten om eens een lekker potje Mario Party of Sega Soccer Slam (vervolg graag?)te spelen. Waar er eerst serieus en competitief gegamed werd op de 360, werd er nu vooral gelachen en plezier gemaakt. En dat is dan ook de kracht die Nintendo in haar consoles stopt: Ze zijn echt gemaakt voor het plezier. Het mooie is dat iedereen aan dit plezier mee kan doen,omdat praktisch voor iedereen leuk is. Mits jij je over domme figuurtjes en vrolijke kleurtjes heen kunt zetten. Dit miste ik echt bij de meer serieuze Playstation, dat ding loopt bij mij dan ook echt zwaar stof te happen. De kracht van Nintendo zit in het ‘fun voor iedereen’ en de Gamecube is hier een prima voorbeeld van.
Dit artikel heb ik dan ook geschreven, omdat ik vind dat deGamecube gewoon een zwaar onderschatte console is. Want ook al mistte het een goede ondersteuning, de games die het had waren gewoon tof. Het is in mijn ogen een ijzersterke console en een zeer mooi en prettig stuk hardware. Dit is natuurlijk wel een persoonlijke mening. Want hou je enkel en alleen van realistische games en ben je niet van het ‘happy,happy,joy,joy’ gehalte, dan kan ik heel goed snappen dat jij de Xbox of Playstation een warmer hart toedraagt. En dat is prima , be my guest. Maar ik ben iemand die houd van aparte games waar veel plezier aan te beleven valt, en ik ben ook niet vies van een leuke en hilarische multiplayer. Kijkende naar die eigenschappen is de Cube in mijn ogen een zeer geslaagde console.
Dit plaatje heeft niks te maken met de alinea hierboven. Maar hij heeft zo’n lekker koppie, vandaar.
De Wii heb ik echter overgeslagen, want ik wilde eerlijk gezegd een powerhouse console en dat wist de opvolger van de Cube gewoon niet te bieden. Van motion-control krijg ik ook vrijwel direct acne, dus ook dat was nu niet echt een pluspunt. Daarnaast zag ik hoe Nintendo een geheel ander publiek begon te benaderen, bedankt voor het in de steek laten van je ‘echte’ fans trouwens. Maar achteraf moet ik wel zeggen dat ik Nintendo’s magie deze generatie wel een beetje gemist heb. De 360 is in mijn ogen een prima console, maar het richt zich toch wel veel op de ‘serieuze’ games. Ik mis het Mushroom Kingdom, ik mis Hyrule en ik mis de dikke fun van splitscreen multiplayer in maffe games. Ook al komt Nintendo iedere keer weer met dezelfde franchises en dezelfde games, ze proberen daarbinnen wel vernieuwend bezig te blijven. Het gebeurd dan ook maar zelden dat Nintendo echt een baggerspel uitbrengt. Ze gaan namelijk wel altijd voor kwaliteit, maar ook voor klantvriendelijkheid. Dus wellicht dat ik in de toekomst toch nog een goedkoop Wii’tje met een paar toppers op de kop tik. De Wii-U lijkt tot nu toe een zinkend schip, maar mocht de console ooit populair worden dan ben ik de eerste die er een koopt.
Ohja, nog even voor de mensen die lacherig hebben gedaan over het ‘handvat’ aan de cube: ‘Is het een damestasje ofzo? hahaha….’. Je liep destijds met je eigen domheid te koop, want dat handvat is de meest geniale uitvinding voor een console design tot nu toe. Je console vervoeren alsof je een damestasje in je hand hebt, is het meest praktische dat je ooit mee zult maken. Ik heb gezegd.
Laat me trouwens (als je wilt natuurlijk) in de reacties even weten wat jouw eerste ‘eigen’ console was, en welke ervaringen je ermee gehad hebt. Want ik was erg tevreden, maar er bestaat ook zoiets als een miskoop.