TheRomeoPapa Dit is een recensie van The Stanley Parable. Dit is geen recensie van The Stanley Parable.
Ik wil je informeren over deze game. Ik wil dat je zo weinig mogelijk van de game begrijpt.
Dit is een poging het spel uit te leggen. Dit is een poging het spel ondefinieerbaar te laten zijn.
Jij denkt dat je nu kunt stoppen met het lezen van de recensie. Ik zeg dat je verder gaat lezen.
Normaal gesproken is dit het moment waarop ik wat vertel over de hoofdpersoon van de game en het verhaal kort introduceer. Echter, in dit geval gaat dat buitengewoon lastig worden. The Stanley Parable heeft namelijk geen verhaal. Tenminste, niet echt. Of eigenlijk wel. Denk ik. Klinkt dit wat vaag? Geloof me, in werkelijkheid is het nog veel vager.
Goed dan, ik zal het proberen. In deze first-person indiegame draait alles (of eigenlijk: niks) om Stanley, een doodnormale kantoorklerk die eigenlijk best tevreden is met zijn werk. Hij zit de hele dag achter de computer, volgt de aanwijzingen van het scherm op en drukt regelmatig wat knopjes in. Alles is rustig, totdat plotseling blijkt dat alle andere werknemers in het kantoor verdwenen zijn. Stanley verlaat zijn vertrouwde kantoor en gaat op onderzoek uit.
Of niet, natuurlijk. In The Stanley Parable draait alles namelijk om het maken van keuzes. De hele game door ben je alleen maar bezig met kiezen. Ga je naar boven of naar beneden? Neem je de deur links of toch liever de deur rechts? Druk op rode knop of ga je voor de groene? Het zijn deze basale keuzes die in dit spel enorm ingewikkeld blijken te zijn. En dat komt zeker niet in de laatste plaats door de Verteller.
Want vanaf het begin van de game is er sprake van een voice-over. Deze stem, die zichzelf de Verteller noemt, begeleidt Stanley tijdens zijn hele zoektocht en becommentarieert al zijn acties. Als je bijvoorbeeld niet doorloopt, zal de Verteller je daar op aanspreken. Bovendien beïnvloedt deze mysterieuze stem je keuzes in de game. Zo zal hij je aanmoedigen bepaalde deuren te openen of sommige routes te vermijden. En wanneer jij zijn wijze raad in de wind slaat, zal hij boos worden en proberen je terug te krijgen op het juiste pad.
Op deze lichtelijk stereotyperende wijze bekritiseert The Stanley Parable het gemiddelde spel met keuzevrijheid. Ook op andere manieren levert de game grappige kritiek. Het feit dat het onmogelijk is je benen te zien in first-personspellen wordt moeiteloos in één van de vele verschillende verhaallijnen geïmplementeerd en ook andere toffe verwijzingen zullen je gegarandeerd een glimlach bezorgen wanneer je deze game speelt.
Dus is het enorm fijn dat het spel geen einde kent. Al zou je ook kunnen zeggen dat het verhaal maar 20 minuutjes duurt. Vaag, nietwaar? Het zit als volgt: wanneer je het (beter gezegd: ‘een’) verhaal voltooid hebt, begin je gewoon opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Net zo lang tot je denkt dat je alle verschillende keuzes hebt gemaakt en alle verschillende eindes hebt gezien. Hoe lang dat duurt? Geen idee, maar ga er maar vanuit dat je hier makkelijk 5 uur aan kwijt bent.
En in die tijd zal je bovendien ontdekken dat het spel ook een filosofische laag heeft. Thema’s als vrijheid, geluk en het nemen van verantwoordelijkheid vormen de kern van de game. Ieder verhaal eindigt dan ook op één of andere manier met een soort boodschap of iets om over na te denken. Deze diepere laag zal je zelf moeten zoeken, maar het is de zoektocht meer dan waard.
