jdd1nonly De simulatiegame is een uitstervende soort. Het genre spreekt maar een klein groepje mensen aan omdat het enorm veel opties biedt en daardoor een bepaalde intense vorm van geduld eist. Games als Sim City en Flight Simulator maken dit genre en ook Silent Hunter is daarin een gevestigde serie. Met Silent Hunter 5: Battle of the Atlantic wordt wederom bewezen waarom simulatiegames de dodo nog niet achterna hoeven gaan.
In Silent Hunter bestuur je een duikboot: een claustrofobisch koekblik waar je het gevoel bij krijgt dat het al tot zinken wordt gebracht als je er een speld in prikt. Zuurstof, waterdruk, langzame snelheid en wendbaarheid, een minimum aan torpedo’s; je vraagt je af waarom er überhaupt ooit mee gevaren wordt. Toch blijkt de onderzeeër een uitstekend wapen in de strijd. Jij bent die muisstille jager met die duikbril verstopt in het water en slaat toe op het juiste moment. Je bent sterk door het moment van verrassing. Daar zit je kracht, maar door de tekortkomingen van de boot moet je in elk gevecht succesvol presteren, anders houd je het hoofd niet boven water.
Silent Hunter 5 biedt daarom weinig ruimte voor fouten. Het is een simulatie en simulaties dienen de letterlijke wereld zo precies mogelijk na te bootsen. Realisme is het kernwoord en realistische oorlogvoering is rechtdoorzee: je raakt of mist, en mis je, dan ben je ten dode opgeschreven als je in een strijd bent verwikkeld met een slagschip. Dat is misschien ergerlijk voor de gamers die zich af en toe een foutje willen kunnen veroorloven, maar dit is geen arcadegame. Dit is diehard. Het is managen, het is timen, het is strategisch plaatsen, het is bikkelen. De voldoening na het neerhalen van een vijandelijke boot of vliegtuig is daardoor enorm groot.
Het tikken van de klok tussen het afvuren van een torpedo en de inslag op de vijandelijke boot maakt het nog een tikkeltje spannender. Meerdere malen tijdens mijn missies zat ik tegen het scherm te schreeuwen dat die waterraket vol in de vijand moest verdwijnen. Als het dan gebeurt, maakt het dat je graag door wil spelen, op zoek naar het volgende slachtoffer.
Slachtoffers zijn nu eens een keer niet de zondebokken van de Tweede Wereldoorlog. Nee, nu speel je juist als de Duitsers, wat op zich een grappige ervaring is. Overigens kun je naast de hoofdcampagne, die de geschiedschrijving trouw volgt, in de historische missies geschiedenis herschrijven. Cruciale gevechten kun je nu een wending geven in het voordeel van de Duitsers door een aanval van de Engelsen te laten falen. Soms wordt je in het midden van een groots slagveld ondergedompeld, een andere keer dien je een andere duikboot te beschermen tegen haar belagers.
Het is duidelijk dat ontwikkelaar Ubisoft Boekarest verwacht dat de grootste doelgroep de mensen zijn die deel vier hebben gespeeld, want de instapdrempel ligt behoorlijk hoog. Er is wel het één en ander veranderd aan de plaatsing van de icoontjes en de informatie wordt ook redelijk overzichtelijk getoond, beter dan in deel vier, maar nog steeds wordt je behoorlijk in het diepe gegooid. Het is dus verstandig om ook echt het boekje door te lezen dat met de game geleverd wordt. Zo ondervond ik dat ik ineens veel zekerder was in het raken van een vijandelijk schip door te letten op de cijfertjes die in de vuurlijn liggen van de torpedo, een hint die ik uit het boekje opviste.
DRM-beveiliging
Silent Hunter 5 is vooral in het nieuws gekomen vanwege het DRM-systeem, anti-piraterij software die je verplicht constant in verbinding te zijn met het internet. Ik heb zelf nog geen problemen ondervonden met dit systeem, maar mocht je internetconnectie nogal instabiel zijn, dan wordt deze game behoorlijk onspeelbaar. Zodra de connectie verbroken wordt, verlies je namelijk je data. Aangezien je zo een uurtje of drie kwijt bent aan één missie, is het behoorlijk zuur als de game tussendoor niet opgeslagen is.
In vergelijking tot Wolves of the Pacific (deel vier) is de game grafisch behoorlijk opgepoetst. Het is niet baanbrekend, maar met name het water zelf ziet er goed uit. De personages in de haven en de boot hebben wel last van gekartelde omlijning en ook de boot zelf ziet er van veraf niet altijd even scherp uit. De vijandelijke schepen zijn daarentegen wel behoorlijk gedetailleerd en de kenners zullen de schepen zeker herkennen. Het weersysteem is ook behoorlijk dynamisch. Zo is er verschil tussen dag, nacht, mist, bewolking en heldere lucht, wat de open zee net een tikkeltje meer sfeer meegeeft. Erg goed gedaan. Helaas ben ik geen neerslag tegengekomen.
Je vraagt je misschien af: waarom is neerslag belangrijk? Naast de tactische nauwkeurigheid van de gevechten is de sfeer bijzonder belangrijk voor deze game. Je bent namelijk niet constant zeeslagje aan het spelen. Je bent een jager, en een jager zoekt. En dat kan soms wel een half uurtje duren. Vooral als je net een missie begint, kan je een tijdje zoet zijn met het routeplannen. Dan is het dus wel fijn om tegen iets moois aan te kijken, zoals – je raadt het al – een mooi regengordijn. Gelukkig brengen de wel aanwezige weerseffecten ook een hoop leven in de brouwerij, waardoor het varen door de baren toch sfeervol is.
Het zou alleen wel behoorlijk saai zijn om dagenlang achter de PC te vertoeven zonder dat er iets te doen is. Er bestaat daarom de mogelijkheid de tijd te versnellen. Op de boot kun je zes keer zo snel reizen als in het echt en op de kaart nog velen malen sneller dan in real-time. De kaart wijst je op boten die zich in je omgeving bevinden en vertraagt de snelheid automatisch wanneer een object op de radar verschijnt. Eén keer ben ik toch tegen een boot aangevaren zonder dat ik daar wat aan kon doen, dus het systeem werkt niet altijd perfect. Het advies is daarom om niet altijd al te snel te willen gaan. Overigens had ik graag een ook tijdsversneller gezien bij de laden van de game, want soms duurt het wel anderhalve minuut voordat de missie geladen is.