DevilDwarv SPOILERS (DUH!!)
Eerlijk is eerlijk, ik verwachtte niet veel van Assassin’s Creed 4: Black Flag. Ik vond nummertje drie niet geweldig en had geen vertrouwen in een goed vierde deel. En eerlijk is eerlijk, Ubisoft heeft mij verrast met een geweldig nieuw Assassin’s Creed deel. Eenmaal uitgespeeld ben ik positief over vele dingen, maar ik wil het nu over het verhaal gaan hebben.
In de review van Insidegamer staat als minpunt “Verhaal mist historische grootheid”. Ook andere sites noemen het verhaal als minpunt. Wie echter dieper kijkt ontdekt een persoonlijk ingetogen verhaal dat op een heel ander niveau werkt dan het verhaal van de andere delen.
In alle vorige AC games is het karakter waarmee je speelt een Assassin, of wordt die er eentje ergens in het begin van de game. Daarna komt de training, je leert nieuwe trucjes en je lost een groots mysterie op. Ja, dat is vermakelijk en de Dan Brown-achtige manier van geschiedenis beleven kan erg leuk zijn. Maar echte diepgang mist, omdat het geheel maar van één kant belicht wordt (de kant van de Assassin’s dus). en omdat Altair, Ezio en Connor op en top sekteleden zijn die geen enkele twijfel aan de Creed stellen. Assassin’s Creed 3 leek even deze traditie te breken met een sterk begin, maar ook dat verhaal verdween na een tijdje in de diepten van voorspelbaarheid.
Maar dan is er Black Flag. Black Flag gaat niet over een Assassin, niet over een piraat, maar over Edward Kenway. In plaats van een goedgelovige jongeman die zonder vragen te stellen doet wat de Assassin’s van hem willen doet hij wat heel veel anderen zouden doen: hij maakt er het beste van voor zichzelf. Dat is niet altijd de meest nobele zet, maar het maakt hem identificeerbaar.
En toevallig komen de doelen van Edward overeen met andere piraten: vrijheid en onafankelijkheid. En met het streven naar een onafhankelijke piratenrepubliek wordt alle thematiek van Assassin’s Creed losgelaten over Edward en kornuiten. Het lijkt eerst goed te gaan, maar de losbandige levensstijl van de piraten leidt uiteindelijk tot hun val. Sommige piraten sluiten zich aan bij de Templars, anderen bij de Assassin’s, weer anderen gaan ten onder met hun schip. De hele wereld van Edward stort in om hem heen, terwijl hij met steeds grotere twijfels de rijkste man ooit probeert te worden.
En dat is waar Black Flag echt over gaat: het streven naar vrijheid en de realisatie dat vrijheid niet zo mooi is als het klinkt. Tegen het einde van de game, wanneer Edward compleet gevallen is en verraad en corruptie aan alle kanten heeft gezien, pas dan sluit hij zich aan bij de Assassin’s. Waarom? Omdat hij na alles dat hij gezien heeft gelooft dat het de beste koers is, niet omdat iemand hem dat eventjes influisterde. En als speler geloof je dan ook daadwerkelijk met Edward mee dat de weg van de Assassin’s misschien niet ideaal is, maar wel de beste keus.
Omdat Black Flag een prequel is op AC3 krijgt het verhaal een soort tragische lading mee. Zeker op het eind, wanneer Edward samen met zijn zoon Haytham te zien is, is het moeilijk om echt gelukkig te zijn. Jij als gamer weet al dat Edward’s gezin verscheurd wordt en dat Haytham een templar wordt, maar zij weten het nog niet.
Is het in al die context erg dat Black Flag historische grootsheid mist? Natuurlijk niet! In plaats daarvan is Ubisoft erin geslaagd een gelaagd persoonlijk verhaal te vertellen met meer overtuiging dan elk ander deel in de serie, waarin de templar vs. assassin thematiek op meesterlijke wijze naar voren komt. Een prachtige ingetogen ervaring, waar je meer aan het denken wordt gezet dan welke andere AC ook. Om maar af te sluiten met een treffende quote van Edward:
“Ik was de rijkste meest gevreesde piraat ooit, maar ik had eigenlijk niets”