The Decider Het is heerlijk om je onder te dompelen in een prachtigewereld met zijn eigen historie en zijn eigen cultuur. Achter elke hoek bevindt zich een nieuw wezen of vind ik een boekenkast waar ik mij kan inlezen in een nieuw element uit de geschiedenis van deze wereld. Een wereld die geschapen is door creatieve breinen, simpelweg door het schrijven van regels code. Nu het steeds meer draait om grafische pracht, worden er gigantische dingen op mijn scherm getoverd. Het gevoel van op-vakantie-gaan groeit met de minuut zodra ik mijn console aanzet. Alhoewel, er zijn van die kleine stoorpunten die mij sterker doen terug verlangen naar de echte wereld dan nodig is. Één ervan, mijn hartenbreker, is het haast verplichte ongepaste ‘weirde’ personage. Zo’n personage wat totaal niet past bij de ‘feel’ en het doel van de game die je speelt.
Als voorbeeld neem ik je mee naar een wereld waar de Fal’Cie en de L’Cie al voor voldoende verwarring zorgen. Een wereld waar de tijd gemanipuleerd wordt om zo via alternatieve wegen de stroom van uren/dagen en jaren te keren. Een wereld waar je zus als dochter boven de tijd en ruimte staat maar ook een wereld waar diezelfde tijd zijn einde bereikt. Moet ik nog verder uitweiden? Ik heb het natuurlijk over de legende van het kristal. Final Fantasy XIII.
Deze legende begon wat lineairder dan de meeste fans gehoopt hadden. Zelfs de winkeltjes, die zo typerend zijn voor een JRPG werden vervangen door snelle koop/verkoop-schermen. In het tweede deel zijn er daarom ook behoorlijk wat aanpassingen gedaan die de immersie meer ten goede komen. Echter, ik begrijp tot op de dag van vandaag niet waarom ik mijn potions, equipment en infusions moet aanschaffen bij een gevederde gek met een ziekelijke obsessie voor Chocobo’s. Waarom herbergt zo’n mooie legende zo’n suf karakter als Chocolina.
Goed. Duidelijk toch? Nog een voorbeeld nodig?
Zelfs in een wereld waar vreemde karakters eerder regel dan uitzondering zijn, past het nog om buiten de boot te vallen. Ik neem je mee naar een wereld waar de laatste dagen geteld zijn. De koning van de nacht stort zich met een grijnzend gezicht op de klokkentoren van een weelderig dorpje. Iemand moet het tij keren, iemand moet ervoor zorgen dat er vier reuzen gewekt worden om de maan van zijn lotsbestemming te weerhouden. Elke Nintendo-liefhebber moet inmiddels weten dat ik het heb over Majora’s Mask.
Binnen deze wereld waar wederom manipulatie van tijdcentraal staat, is het een komen en gaan van karakters die keer op keer een glimlach (geen maangrijns) op mijn gezicht tekenen. Totdat er uit de licht, hangend en bungelend aan een rode ballon, een door feeën geobsedeerde volwassen vent naar beneden zakken om zijncartografische vaardigheden tegen flinke sommen geld te verkopen. Man, wat heb ik een hekel aan deze op geld beluste freak. Die zich slechts bedient met vreemde uitroepen en grote dollartekens in zijn ogen.
De lijst is pas net begonnen want vervelende karakters lijken, vooral in japanse producties, eerder regel dan uitzondering te zijn. Het zorg ervoor dat je constant weer wordt herinnerd aan het feit dat je thuis op de bank zit met een stukje technologisch vernuft in je handen. Je wordt herinnerd aan het feit dat je als zombie naar een groot scherm tuurt en onderworpen bent aan wat anderen voor jou gecreeërd hebben.Inclusief irritante personages.
Deel je deze argwaan? Of houd je juist wel van al deze cosplay-inspiratie?