Benjamin Ben Iedere game ondergaat tijdens zijn ontwikkeling tal van veranderingen. Zo kreeg Zelda OOT een open wereld in plaats van een level-select systeem zoals in Mario 64, en besloot Dinossaur Planet op de Gamecube zich halverwege zijn ontwikkeling ineens Star Fox als hoofdpersonage aan te meten. Dit waren een paar behoorlijke aanpassingen die ervoor zorgden dat deze games een heel ander eindproduct zijn geworden dan oorspronkelijk de bedoeling was. Echter heeft geen enkel spel zo’n gigantische verandering ondergaan als de game genaamd ‘Conker’s Bad Fur Day’.
Toen deze game voor het eerst getoond werd was er eigenlijk weinig aan de hand. Conker’s Quest (zoals het toen nog heette) leek namelijk een zeer degelijke platformgame te worden, die zich afspeelde in een zoetsappig universum vol vreugde en blijheid. Dit soort kleurrijke werelden met dito personages waren voor ons niets nieuws, want ontwikkelaar ‘Rare’ had ons met zijn Banjo- en Donkey Kong-games al vaker ondergedompeld in deze droomparadijsjes. Het leek er dan ook sterk op dat Rare verder ging met wat het altijd al deed. Wat zou betekenen dat deze game, met in de hoofdrol een lieve eekhoorn, eigenlijk niets verbazingwekkends zou gaan doen. We hadden het mis, en behoorlijk ook…
“Dit was de op kinderen gerichte bagger die we oorspronkelijk zouden krijgen. Oordeelt u zelf…”
Want van de zoetsappige game die ons destijds getoond was, was helemaal niets meer over. Rare leek blijkbaar door te hebben dat dit een vrij standaard Rare-game zou gaan worden, ze besloten dan ook het project over een geheel andere boeg te gooien. Dit was het moment waarop Conker’s Bad Fur Day werd geboren : Een game vol grof taalgebruik en seksistische grappen, die zich enkel en alleen op de volwassen jeugd zou richten. Weg was de onschuldige game die we ooit hadden leren kennen. Niemand had deze transformatie aan zien komen, en niemand wist precies wat we nu van deze game konden verwachten. Het is een transformatie die ik echter van harte toejuich, want CBFD is met stipt de grappigste game die ik ooit heb gespeeld.
In de kern blijft CBFD eigenlijk wel wat het was, het is namelijk nog steeds een platvormgame in een vrolijke en kleurrijke wereld met Conker de eekhoorn in de hoofdrol. De game speelt en oogt eigenlijk praktisch als de Banjo–games waar Rare in het N64 tijdperk zoveel roem mee vergaarde. Alleen wat CBFD in mijn ogen sterker maakt dan de Banjo-games, is zijn universum. Deze is namelijk ronduit geniaal en uniek in zijn soort. De wereld van Conker zit volgepropt met de meest toffe omgevingen, hilarische personages en uitmuntende grappen. Niet alleen deze pluspunten maken de game de moeite waard om te spelen, want ook het hoofdpersonage Conker is een kerel waar je gelijk van begin af aan van zult houden. Je weet namelijk dat je met een brutale eekhoorn die gelijk bij de intro van de game al kotsend de kroeg uitstapt, wel goed zit.
“Well, here I am! Conker the King… king of all the land! Who’d a thought that? But how did I come to this, you say? And who are those strange fellows that surround my throne? That you also say!”
De humor is zowel super plat als enorm geweldig. Veel games zoals Saints Row 3 (om maar een voorbeeld te noemen) doen ontzettend hun best om grappig te zijn, maar slaan de plank daardoor juist veel te vaak mis. CBFD probeert ook grappig te zijn, maar doet dit op een subtielere (nou ja, subtiel) en meer natuurlijke manier. Ik kan niet eens echt precies uitleggen wat de game nu eigenlijk precies zo goed doet. Het weet de grappen alleen op een manier op je over te brengen die er echt voor zal zorgen dat je af en toe de tranen in je ogen hebt van het lachen ( mits je van gort- en gortdroge humor houdt). De game is dan ook een grof stuk vreten dat niet uitwijkt voor onderwerpen als seks, zelfmoord en de welbekende poep-en-plas grappen. Je moet dus wel van deze kinderlijke grofheid houden (denk in de richting van South Park, dan zit je aardig goed) om deze game te kunnen waarderen. Ik lach zelden om een game, maar dit spel heeft het meer dan eens voor elkaar gekregen mij echt te laten schateren (al klinkt dit bij mij als een reiger met een vastzittende vis in zijn slokdarm).
De verhaallijn in CBFD slaat echt als een tang op een varken. Je loopt aan het begin van de game rond met Conker die een kater heeft van de vorige nacht, waar het behoorlijk op een zuipen heeft gezet. Net als iedere fatsoenlijke kerel na een flinke avond stappen wel eens gehad heeft, wordt de bezopen eekhoorn wakker op een plek die hij niet herkend. Het is aan jou om hem te begeleiden naar zijn huis. Naast deze idiote vertelling loopt er ook nog een andere verhaallijn over een boze koning (die wel wat weg heeft van Shere Khan uit Jungle Book) die een poot mist onder zijn bijzettafeltje. De enige oplossing lijkt het plaatsen van een eekhoorn op de plaats waar deze tafelpoot mist. Ik weet wat je denkt en dit klopt ook : Dit slaat werkelijk nergens op, maar op een rare manier weet het mij ook wel weer te boeien.
“I am the Great Mighty Poo. And I’m going to throw my shit at you! A huge supply of tish, comes from my chocolate starfish! How about some scat you little twat?”
CBFD is dan ook een game welke propvol zit met memorabele momenten. Dit komt vooral omdat je in deze game dingen moet doen en mee zult maken die je in geen enkel ander elektronisch spelletje tegen zult komen. Want het vechten tegen een opera zingende eindbaas gemaakt van stront (je weet wel ‘poep’) en het springen op de gigantische borsten van een vrouwelijke zonnebloem vergeet je gewoon niet snel. Wie zal na het spelen van deze game ooit nog de dronken vogelverschrikker ‘Birdie’ vergeten, die werkelijk in ieder dialoog wel iets hilarisch te melden heeft met zijn intens schorre stem? Of een hooivork die zichzelf probeert op te hangen maar erachter komt dat hij geen nek heeft is er eentje die je niet snel meer uit je geheugen wist. Daarnaast heeft CBFD ook nog eens tal van referenties naar bekende media in zijn repertoire zitten, welke gewoon wel zorgen voor leuke en herkenbare gamemomentjes. Vooral het intro dat qua setup een kopie is van de film ‘A clockwork orange’ is ronduit geniaal en geeft mij nog steeds een raar soort kippenvel.
Ben je dus iemand die echt van humor in games houdt, en kun je vrij groffe en seksistische grappen waarderen? Dan is dit absoluut een game die je eens gespeeld moet hebben. Want waar andere games het proberen maar meer dan eens keihard falen, is CBFD gewoon een enorm grappige game. Niet zozeer een game met baanbrekende of spectaculaire gameplay, want wat dat betreft doet het weinig nieuws. Maar wel een game die zowel via zijn verhaal als zijn universum enorm weet te overtuigen. Daarnaast kent het ook nog een geweldige multiplayer die mij en mijn vrienden menige maanden zoet heeft weten te houden.
“Duct-tape”? I’ll give him a fuckin’ “Duct-tape”! I come down with the fuckin’ duct-tape, and I’ll show him where to stuff it, up his fuckin’ ass! Stupid asshole!”
Ben je van plan deze game eens te gaan proberen, kies dan niet voor de Xbox remake. Want hoe mooi deze titel ook oogt vergeleken met het origineel, het is zeker niet de superieure van de twee. Moet je dus een keuze maken, kies dan voor de game zonder facelift, want het is serieus de betere titel.