Benjamin Ben Na het schrijven van de Conker ‘Retro – gem’ kreeg ik ineens een idee voor een nieuw top lijstje. Het is een tijd geleden dat ik er een geschreven of überhaupt geplaatst heb, en met deze lijst wil ik dan ook weer een poging wagen. Vergeet deze lijst niet aan te vullen met je eigen favoriete games binnen dit genre. Daar gaan we dan:
‘Vijf 3D platform games die ik je aanraad om eens te spelen’
5. Rayman 3 – Hoodlum havoc / Gamecube
Rayman is een figuur waar ik nooit echt veel mee gehad heb.Ik ben niet met hem opgegroeid en hij heeft voor mij dan ook geen emotionele waarde. Zijn design vond en vind ik alles behalve tof, en misschien dat dit dan ook de grote reden is dat ik pas zo laat kennis heb leren maken met dit armloze personage. Want zijn 3e driedimensionale platform game heeft mij enorm weten te overtuigen. Het sfeertje is heerlijk, de personages lekker maf en ook de gameplay is gewoon enorm tof en afwisselend. Rayman 3 biedt je namelijk erg veel variatie in zowel de gameplay als zijn omgevingen. Geen level is hetzelfde, en eigenlijk iedere nieuwe wereld heeft wel weer iets nieuws te bieden. Er zijn meer dan genoeg wapens, gadgets en upgrades beschikbaar om te ontdekken en te gebruiken. Juist deze wapens en gadgets zorgen ervoor dat de game interessant blijft. Want door hen blijft de game afwisselend en wil je doorspelen om te zien welke nieuwe hebbedingetjes en vaardigheden er voor jou in het verschiet liggen. Ook geven zij een diepere laag aan de gameplay die het anders nooit gehad zou hebben.
Verder zijn er meer dan genoeg verzamelobjecten, die er weer voor zorgen dat je nog meer content tot je beschikking krijgt. Bestaat dit niet uit artwork dan gooit de game wel weer een nieuwe mini-game jouw kant op.Daarnaast is het verhaal gewoon geinig om te volgen en steken de levels erg goed in elkaar. Daarbij zoekt (en vindt de game regelmatig) de perfecte balans tussen vechten en platformen. Helaas vervalt het soms wel iets te vaak in het bevechten van hordes vijanden waardoor de game zo af en toe wat als een schietfestijn aanvoelt. Maar voor de rest weet het je genoeg afwisseling en uitdaging te bieden om je lekker bezig te houden. Denk ik aan Rayman 3, dan denk ik aan humor, kleur en plezier. Drie belangrijke dingen die deze game tot een behoorlijk aangename en sfeervolle rit maken.
4. Super Mario Sunshine / Gamecube
Wat?! Geen Mario 64? Nee, dat zie je goed : Geen Mario 64. Super Mario Sunshine is in mijn ogen een van de meest ondergewaardeerde games van 2 generaties terug. Wat heb ik een lol gehad met deze game, meer lol dan met zijn 64-bit broertje. Wat deze Mario namelijk eindelijk eens deed, was het loslaten van dat eeuwige Mushroom Kingdom. Na lange tijd was dit eens een Mario-game die het anders aan durfde te pakken qua setting en gameplay. Want ook Fludd (die geweldige plantenspuit) vond ik een geniale en zeer leuke toevoeging.
Toch raar dat ik deze twee punten aan de game kon waarderen, terwijl deze eigenschappen juist als zijn twee grootste valkuilen werden gezien. Want ten eerste zou de game ‘niet genoeg Mario zijn’ door het ontbreken van het Paddenstoelenrijk, en ten tweede zou de game te makkelijk worden door Fludd. Deze redenatie kan ik snappen, maar de mening erachter deel ik zeker niet. Want de omgevingen en verschillende werelden vond ik juist wel tof. Deze game gaf mij het gevoel daadwerkelijk even op vakantie te zijn, met zijn zee, zonnige stranden en tropische oorden. En dat daar dan amper groene pijpen, glimlachende heuvels en paddenstoelen aan te pas kwamen maakte mij geen reet uit : Het was weer eens even wat anders.
Rondkloten met Fludd door bijvoorbeeld met een compressiepomp meters de lucht in geschoten te worden, of met een gigantische vaart over het water te scheren vond ik geniaal om te doen. Ook de gameplay-elementen die Nintendo erbij bedacht heeft staken prima in elkaar. Het spelen met Mario is in mijn ogen juist door Fludd nog nooit zo leuk geweest. Voor de mensen die dit waterpistool niet tof vonden, had Nintendo gelukkig wel een hele zooi extra levels toegevoegd die je zonder dit stuk gereedschap moest voltooien. Ze voelden dan wel wat aan als ‘goedkope fan-service’, toch staken ze vaak aardig uniek en goed in elkaar en waren ze behoorlijk uitdagend. Ik heb zeer goede herinneringen aan deze game, en speel hem nog regelmatig. Met de kritische mening dat dit de ‘slechtste’ 3D Mario zou zijn ben ik het dan ook totaal niet eens.
3. Sheep dog ’n wolf / PC
Ja ik weet het; deze game noemen in dit lijstje is een klein beetje vals spelen. Want in hart en nieren is het eigenlijk een puzzelgame. Maar dit neemt niet weg dat de game ook redelijk wat platform onderdelen kent. Dit is echt zo’n ‘gekocht door een onwetende oma kerstgame’, toen ik deze game van haar ontving keek ik haar echt met een blik aan van : “Wat moet ik hiermee?!”. Ik ben geen Looney Tunes hater, maar groot fan van de gekleurde figuurtjes kun je mij nou ook niet echt noemen. Ik vind de franchise en alles dat er mee te maken heeft gewoon een beetje ‘mwoah’. Toch moet ik toegeven dat dit een zeer puike game is.
Je speelt namelijk Ralph wolf (niet te verwarren met Wil E. Coyote, waar ik eerst mee dacht te spelen) die meedoet aan een spelshow gehost door Daffy Duck. Ralph krijgt in deze show het doel om in verschillende levels schapen te jatten bij Sam Sheepdog. Dit klinkt allemaal leuk en aardig, maar ik heb me smerig vergist in deze game. Want waar ik dacht een game voor kleine kiddies in mijn bezit gekregen te hebben, bleek deze game een beste hersenkraker bomvol toffe shit te zijn. Het is gewoon echt een hele leuke en uitdagende game die dingen op een geheel eigen manier doet. Er is eigenlijk geen game in mijn collectie die te vergelijken is met deze verborgen parel, want een topper is het absoluut. Het zet het Looney Tune sfeertje perfect neer, en zelfs de humor wist ik te waarderen. Daarnaast zijn de omgevingen en te gebruiken voorwerpen geniaal en creatief bedacht. Bij het betreden van ieder nieuw level ben je oprecht nieuwsgierig naar wat er nu weer naar je toe geslingerd wordt.
Deze levels zijn goed doordacht in elkaar gezet en vragen van jou de nodige creativiteit, wil je überhaupt één schaap over de dam kunnen sleuren. Want ben je niet al blazende op een instrument bezig met het hypnotiseren van een opgefokte stier, dan sta je wel met een handventilator op een vlot wind in je eigen zeilen te blazen. Daarnaast zijn er nog enkele levels te vinden waarbij je moet racen tegen Road-runner en zult moeten vliegen met een (dé bekende) rode vuurpijl op je rug. Het mag dan geen rasechte platformer zijn ; het is er voor een deel wel één. En voor mij een mooie reden om hem lekker in dit artikel te proppen.
2. Banjo Kazooie / N64
Had ik in dit lijstje om ze heen gekund? Nee, dat dacht ik ook niet. Banjo Kazooie is een van de meest toffe platform games die ik ooit gespeeld heb. Banjo de beer en zijn vriendin kazooie de vogel hebben dan ook een speciaal plekje in mijn gamershart. Het hele sfeertje dat deze game op je over weet te brengen ademt ‘Rare’ uit. Die dijk van een ontwikkelaar die vandaag de dag helaas niet eens meer in zijn eigen schaduw mag staan. Banjo was dan ook een platform game die in hun gloriedagen geproduceerd is, en dat er een topteam achter gezeten heeft is aan alles te merken.
Banjo wist een zelfde opzet als Mario 64 te bieden als het ging om gameplay. Want ook Banjo werkte met een level-select systeem, waarbij levels uitgekozen konden worden via een overkoepelende wereld. Maar wat Banjo voor mij beter wist te doen dan de game van onze snorremans, was het neerzetten van een bijzonder leuk, maf, interessant en kleurrijk universum. Niet dat Mario dit niet neerzette, maar Banjo deed dit in mijn ogen net wat beter op een meer unieke manier. De werelden waren qua opzet gewoon een stuk interessanter gebouwd, ze leken wat voller en levendiger dan de levels in het Mushroom kingdom. Er viel naar mijn smaak een stukje meer te beleven dan in de grote 3D topper van Mario.
In deze game verzamelen Banjo en zijn stuk gevogelte werkelijk alles wat los en vast zit. Dit is dan ook gelijk het allerbelangrijkste onderdeel in de game : verzamelen. Saai zou je zeggen, en dan ben ik ook nog wel zo reëel om deze reactie te snappen. Maar door al zijn kleurrijke personages, leuke gameplay, vloeiende besturing en strak ontworpen werelden weet Banjo je van begin tot eind te boeien. Je zult de platform werelden werkelijk van binnen en buiten gaan verkennen, simpelweg omdat het je daartoe uitnodigt ; je wilt juist alles verzamelen, het wordt tijdens het spelen haast een obsessie!
Naast de toffe werelden en gameplay is de soundtrack subliem en enorm pakkend, en zijn er een hoop ‘special-moves’ te vinden die de game naarmate je vordert alsmaar toffer maken. Denk aan het vliegen met Kazooie, het schieten of uitpoepen van eieren en het rennen op kippenpootjes terwijl je een dikke beer op je rug draagt. Een toffe game met ook nog eens een heel tof vervolg. Zelfs ‘Boutjes en moertjes’ (hoe debiel de titel ook klinkt) heeft mij heel wat uren weten te vermaken. Want ook al was het geen rasechte ‘Banjo-game’, het ademde de typerende sfeer en mafheid absoluut uit. Nu nog duimen voor een ‘echt’ vervolg!
1. Jak and Daxter 3 / Ps2
Waar ik Conkers Bad Fur Day beschreef als de meest grappige game die ik ooit gespeeld heb (hij staat ook bewust niet in deze lijst, ik ga niet nog eens schrijven waar ik pas over geschreven heb), staat de Jak and Daxter reeks absoluut op een dikke tweede. Want ook al is de gameplay niet altijd helemaal binnen mijn straatje, de cutscenes en personages zijn dit zeker. Dit is echt zo’n gameserie die je alleen al voor de cutscénes gespeeld moet hebben. Niet dat de games niet de moeite waard zijn om te spelen, absoluut niet! Het is alleen dat de 3 delen in deze reeks enorm op zichzelf staan. Zo was deel 1 pure kleurrijke platform-fun zoals we dit wel vaker in games gezien hebben. Gooide het tweede deel het over een hele duistere en volwassen boeg, en borduurde dit derde deel hier deels op voort. Velen zullen waarschijnlijk het 2e deel als beste jak and Daxter game beschouwen, dit is bij mij echter niet het geval. De futuristische setting vol krotten, metaal en vliegende auto’s wist mij niet zo erg te grijpen.
Ten eerste stuurde mij de voertuigen (die te vaak gebruikt moesten worden) te brak en lomp, en vond ik dat de game zich veel te veel richtte op het afknallen van vijanden. Daarnaast had het een vrij beroerde checkpoint-plaatsing, waardoor je meestal ver werd terug gezet en te vaak dezelfde stukken level opnieuw moest spelen. Sommigen noemen het uitdaging, maar na 10 keer dezelfde jumps en vijanden te overmeesteren ben ik toch echt geneigd het woord ‘saai’ in de mond te nemen. Niet dat ik deze game slecht vond, maar deel 3 was in mijn ogen gewoon de betere game. Het bood veel meer variatie qua omgeving en gameplay, en ook vond ik deze game dialoog technisch beter geschreven en een stukje grappiger dan zijn voorgangers. Daarnaast is de nieuwe woestijnwereld erg tof, en zijn ditmaal de voertuigen (die weer veelvuldig gebruikt moeten worden) wel erg leuk om mee te spelen.
Jak 3 wist de balans tussen verschillende gameplay onderdelen veel beter te vinden dan zijn voorgangers dit deden. In het 2e deel had ik vaak het idee veel dezelfde missies achter elkaar te voltooien, alleen in een andere omgeving en met andere doelstellingen. Bij dit derde deel had ik het gevoel dat de ontwikkelaar je zoveel mogelijk nieuwe dingen in de schoot probeerde te werpen. Dus niet eeuwig knallen of vluchten met brakke voertuigen, maar leuke haast mini-game achtige stukjes gameplay die zich snel achter elkaar opvolgden. Zonder daarbij iedere keer hetzelfde gameplay-element uit te melken tot de koe droog is (wat je wel eens ziet in andere games). Denk bij deze gameplay aan het vliegen met een deltavlieger, het rijden op de rug van kleine hagedissen en het najagen met je wagen van gigantische Metal-heads (de grote vijand binnen de Jak-franchise). Het is gewoon een prachtige afsluiter van een fantastische reeks platform spellen, een aanrader voor iedereen met een goed gevoel voor humor en een warm hart voor dit genre.
