Benjamin Ben Telltale is een ontwikkelaar die ik lang gemeden heb. Nou ja gemeden, ik heb ze gewoon geen blik waardig gegund. Sinds The Walking Dead echter, ben ik eens verder gaan kijken naar wat deze ontwikkelaar nog meer te bieden had. Jurassic Park werd kennelijk slecht ontvangen, en de Back to the Future franchise zegt mij niet bijzonder veel (toegegeven de films waren leuk, maar voor mij ook niet meer dan dat). Wat bleef er toen over? Inderdaad, dat sprookje genaamd The Wolf Among us.
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, en dit is allemaal de schuld van The Walking Dead. De game die mij zo wist te verrassen met zijn verhaal en fantastische keuze gameplay. De lat lag dus verrekte hoog en dat is eigenlijk niet echt eerlijk, maar omdat de games toch wel degelijk veel overeenkomsten hebben is het moeilijke de twee niet met elkaar te vergelijken. Toch kan ik met blijdschap vermelden dat The Wolf (laten we de game zo maar even noemen) wel echt op eigen poten staat. De gameplay mag dan praktisch hetzelfde zijn als die toffe game met die zombies ; de inhoud is dit echter niet. Veel mensen gaan The Wolf spelen omdat zij The Walking Dead zo geweldig vonden, dit was althans mijn persoonlijke reden. Daarom zul je in deze recensie best wel eens vergelijkingen tussen deze twee games aantreffen, zodat je weet wat je een beetje van The Wolf kunt verwachten.
Laat me kort even uitleggen waar deze game nu precies omdraait. Want mocht jij de ‘Fables’ comics waar deze game op gebaseerd is niet kennen, dan is het hele universum van The Wolf wat lastig te bevatten. Je speelt namelijk de sherrif van een stad die gevuld is met sprookjesfiguren genaamd Fables. Het is jouw taak orde te houden in deze stad en de Fables verborgen te houden voor de mensheid. De sprookjesfiguren zijn namelijk gevlucht uit hun eigen wereld, en hebben toevlucht gevonden in onze eigen reële menselijke wereld. Maar het valt natuurlijk op wanneer zij zomaar in hun sprookjesgedaanten over straat lopen, dus daarom is het wet en regel om Glamours te gebruiken. Deze kleine stukjes magie geven de sprookjesfiguren de kracht om tijdelijk een menselijke gedaante aan te nemen en dus hun ware identiteit verborgen te houden. Wie zich deze Glamours niet kan veroorloven gaat naar ‘the Farm’, een boerderij waar de Fables vrij en zonder angst kunnen leven in hun normale sprookjesgedaante. De prijs die hiervoor betaald wordt is echter wel eeuwige gevangenschap, een prijs die de meeste Fables liever niet uit hun portemonnee toveren. De Fables met een niet-menselijk gedaante kijken dan ook met een schuine blik naar hun menselijke mede sprookjesfiguren, die deze dure glamours niet nodig hebben om ongezien in onze wereld te leven.
Ik schrijf deze recensie echter niet om je uit te leggen hoede game werkt. Des te meer wil ik je mijn ervaringen delen die ik tijdens het spelen van dit spel heb opgedaan. Laat ik daarom beginnen bij het verhaal, want de vertelling is vaak de grootste kracht in Telltale games. Ik moet zeggen dat ik het aan het begin erg moeilijk inkomen vond. Het hele universum snapte ik niet helemaal en ook de personages zeiden mij eigenlijk weinig. De ene na de andere vage sprookjeswereld term wordt je naar het hoofd geslingerd en al snel was ik het allemaal een beetje kwijt. Gelukkig loont het om door te spelen, want de game legt je het universum haarfijn uit via het verhaal maar ook via een encyclopedie waarin enorm veel informatie gegeven wordt die je in de game zelf niet mee krijgt (mijn tip ; lezen dus!). Gaandeweg leerde ik deze nieuwe wereld steeds beter kennen en begrijpen, en kon ik de genialiteit van het hele concept erg waarderen.
Tijdens dit avontuur zul jij de controle hebben over Bigby,de sherrif van Fabletown (de stad waar de Fables leven). Je bent niemand anders dan de grote boze wolf, die wij vooral kennen uit sprookjes als de drie biggetjes, roodkapje en de zeven geitjes. Het toffe hieraan is dat zijn verleden (en ook de geschiedenis van alles andere Fables) meegenomen wordt naar onze wereld waar hij nu dus als verborgen boze wolf leeft. Andere personages nemen Bigby nog steeds kwalijk wat hij in de vorige wereld geflikt heeft, en hij wil dan ook proberen om bij hen in een goed blaadje te komen. Zelfs de jager uit Roodkapje is nog steeds een grote vijand van hem.
Deze verwijzingen naar de bekende sprookjes die wij allemaal kennen uit onze jeugd, maakt deze game erg tof. Want je hebt werkelijk geen idee welke bekende jeugdfiguren deze game allemaal voor je in petto heeft. Het is dan ook best interessant om te zien hoe deze figuren functioneren in onze harde wereld. Toch weet de game je wel te laten geloven dat de figuren in de game daadwerkelijk de welbekende personages uit onze geliefde sprookjes zijn. De subtiele verwijzingen als het luxe ingerichte appartement van Beauty and the Beast en de auto fetish van Mr. Toad versterken dit gevoel des te meer. En zo zijn er nog een ton aan verwijzingen naar andere sprookjes en volkslegenden. Zelfs een bepaald ‘bestaat het wel of niet wezen (alla Big foot)’ uit onze eigen leefwereld en media heeft een rolletje in dit avontuur, waarmee dit beest volgens de game dus eigenlijk een sprookjesfiguur is dat zich al meerdere keren aan de mensheid heeft laten zien : toffe verwijzing!
Bigby zelf is een vrij lompe persoonlijkheid die vaak ruweren gewelddadiger is dan hij zelf doorheeft. Hij is echter geen hersenloze bruut zonder inhoud, want hij denkt weldegelijk na over zijn acties. Het is dan ook een personage waar ik aan het begin best aan moest wennen, maar die ik later toch enorm kon waarderen. Want je merkt wel dat hij zijn best probeert te doen om zijn werk zo goed mogelijk uit te voeren. Hij haalt echter het niet bij Lee uit The Walking Dead want met hem had ik een wat meer persoonlijke band, toch staat hij absoluut zijn mannetje en is het gewoon een zeer tof personage. Hoe tof hij in jouw ogen is ligt trouwens ook voor een groot deel aan jou, want jij bent degene die verantwoordelijk is voor zijn daden. Daarbij krijg je vaak de keuze tussen drie opties: meelevend, nuchter of bruut en onverantwoordelijk. Het is aan jou dus de keuze of jij een klootzak van hem maakt, of een man die zijn verleden wil herstellen door zich zo gewenst mogelijk te gedragen. De beschrijving van het personage wil dan ook dat dit laatste gebeurt, maar jij kiest lekker zelf of je hier in meegaat.
Ook de chemie tussen Bigby en de vele andere personages is goed gedaan. Je partner Snow (je kunt wel raden wie dit is) is gewoon een tof wijf maar ook een zeer pittige tante die meer dan eens de rem op Bigby zet. Maar ook de eeuwige gesprekken met Mr.Toad over het kopen van een glamour (de drommel loopt gewoon rond als een pad en heeft hier schijt aan) bleven mij constant een lach op mijn gezicht toveren. Wat mij ook opviel is dat deze game ook een aardige dosis humor bevat. Wel een type humor die soms zo donker is als de nacht, maar toch geeft het de game en zijn verhaal een leuke extra charme.
Het verhaal zelf is een detective waarin een gruwelijke zaakmoet worden opgelost. Zelf had ik dan ook niet echt een idee waar het verhaal naartoe ging (dit is een goed teken). Want waar het in eerste instantie om een simpele zaak leek te gaan, weet het later misschien toch meer te omvatten dan eerst gedacht. Het is interessant om te volgen en zit vol spannende gebeurtenissen die ervoor zorgen dat je de game niet snel weg legt.
Wel moet ik zeggen dat het verhaal wel erg traag opgang komt en aan het begin wat rommelig aanvoelt. Dit komt vooral omdat je te veel informatie in één keer in je schoot geworpen krijgt. Het heeft wat tijd nodig om dit allemaal te verwerken. Pas later krijgt het meer vastigheid en begrijp je zelf ook beter waar het allemaal om draait en welke rollen de personages precies binnen deze gebeurtenissen vervullen. Het verhaal is alleen niet zo aangrijpend als ik had gehoopt. Begrijp me niet verkeerd, het is een bovengemiddeld game-verhaal, maar toch miste ik de emotionele band die ik wel met The Walking Dead had. Daar zaten echt momenten in waarbij ik een brok in mijn keel had, soms echt geschokt was of op het puntje van mijn stoel zat tijdens spannende momenten. Deze momenten miste ik in The Wolf een beetje, ik was niet zo verzonken in het verhaal als ik van te voren gehoopt had dat ik zou zijn.
Daarbij kent de game heel veel personages die je maar in enkele scenes ziet en waarmee je niet echt een band hebt. Je gevoel bij bepaalde gebeurtenissen omtrent deze personages is daardoor niet zo sterk. Toch weet ook deze game het weer voor elkaar te krijgen om een hele serie toffe personages neer te zetten die verre van generiek zijn. Ze hebben praktisch allemaal een eigen gezicht, stem en persoonlijkheid die onderling erg verschillen.
De gameplay in The Wolf stelt eigenlijk geen reet voor. Waar The Walking Dead best wat puzzel elementen had, daar ontbreekt dit in The Wolf. De enige gameplay die jij voorgeschoteld krijgt is het maken van keuzes in acties en dialoog, het onderzoeken van omgevingen naar bewijsmateriaal en het reageren op die verdomde Quicktime-events. Ik vind het oprecht jammer dat hier niet wat meer mee gedaan is, want The Wolf lijkt zelfs nog meer dialoog en minder gameplay te bevatten dan The Walking Dead. En die game bestond voor het grootste gedeelte alleen maar uit verhaal en kreeg her en der al als kritiekpunt te weinig gameplay te bevatten.
Toch was er voor The Wolf wel potentie als het ging om het opzoek gaan naar bewijs materiaal. In een van de eerste episodes zul je namelijk een huiszoeking doen bij een personage, je onderzoekt dan daadwerkelijk het hele huis en confronteert de inwonende met wat je gevonden hebt. Dit vond ik interessant en hier had ik graag meer van gezien! Het komt ook nog wel vaker terug, maar nergens zo goed als in dit eerste gedeelte.
Wat dat betreft het The Wolf van mij best wat meer naar L.A. Noire kunnen kijken. Zodat jij als speler zelf wat meer na zou moeten denken bij de zaak die je in deze game aan het oplossen bent. Jij bent niet de detective, Bigby is dit, daardoor ben je zelf dus ook minder druk met wat je aan bewijsmateriaal binnenhaalt omdat Bigby dit uiteindelijk wel voor je oplost. Wel mag je soms keuzes maken in welke verdachte je achtervolgt en welke plaatsen je het eerst wilt bezoeken, maar verder is er weinig ruimte voor de speler om zelf daadwerkelijk na te denken. Soms heb je namelijk echt momenten waarbij het verhaal aan één stuk door ratelt en jij in 5 minuten tijd slechts een gangpad door hebt mogen lopen. Het kort rondlopen van A naar B en het reageren op quicktime-events vind ik geen gameplay, althans geen goede. Telltale kan meer en dit hadden ze ook gewoon moeten doen, want je hebt nu af en toe het idee écht naar een interactieve serie te kijken. En het is en blijft een game, toch?
Grafisch heeft de game een lekker stijltje, die wederom erg comic-achtig oogt. De verschillende omgevingen en personages zijn erg tof ontworpen en qua uitstraling doet deze game perfect wat het moet doen. Het deed me bij tijd en wijlen erg denken aan de oude Batman Tekenfilmserie op Cartoon Network ; veel donkere stegen vol lantaarnpalen en verlichte neonborden. Ook de animatie is weer van een goed niveau, de personages bewegen realistisch en weten daardoor overtuigend over te komen. Waar Telltale echter wel eens een keer aan mag werken is het bewegen van de mond. Want hoewel de rest van de animatie prima gedaan is, blijven veel personages praten met klapbekkies. Dit oogt gewoon niet realistisch en daar is dan ook veel ruimte voor verbetering te vinden. Vooral als je een game ontwikkelt met zoveel scènes en dialogen als in deze game.
Qua voice-acting steekt de game weer verrekte goed in elkaar. Veel bekende stemacteurs uit eerdere Telltale games keren terug, maar bij praktisch niemand valt de stem te herkennen (Clementines stemactrice wist ik trouwens wel met gemak op te sporen). Ze blazen de personages met hun stemmen weer op een geweldige manier leven in. Daarbij moet ik ook vermelden dat de stemmen voor de verschillende personages weer goed gekozen zijn en perfect passen bij de verschillende figuren. De muziek is ook weer van prima kwaliteit. Je zult veelal rustige melodieën door je speakers horen komen tijdens het onderzoeken van omgevingen, en opzwepende klanken horen wanneer de actie losbarst. Helemaal goed dus.