Bert de Vries Grote weerstand. Dat voelde ik, toen ik Five Nights at Freddy’s voor het eerst zou spelen. Niet omdat ik dacht dat de gameplay gaar was en de game overall slecht. Nee, het lag meer aan een lichte fobie voor freaky poppen en een aantal video’s van mensen die zich helemaal de tyfes schrokken van deze game. Nergens voor nodig, natuurlijk; je kapotschrikken op een vijf inch schermpje van je telefoon, dat kan toch bijna niet? Toch?
Five Nights at Freddy’s is goed te vergelijken met een Japanse horrorfilm. Je hoeft alleen de spierwitte overbehaarde meisjes om te wisselen met een stel iets te blij kijkende Chucke-Cheese-achtige robots, van het type zoals je die wel ziet in de wat oudere Amerikaanse clichéfilms over de jaren ’60 en ’70, en je bent klaar. Uitgangspunt voor Five Nights at Freddy’s: less is more.
In de game speel je als nachtwaker in een nogal shady restaurant. Normaliter betekent dit dat je goed scherp moet zijn op dreigingen van buitenaf. In dit restaurant komen de dreigingen vooral van binnenin. Waarom is niet helemaal duidelijk, maar dat de robotpoppen ‘s nachts wakker worden zeker wel.
Aan jou als nachtwaker nu de taak om niet zozeer het restaurant te beschermen, maar je eigen huid.
De robotpoppen van het restaurant staan in de nacht namelijk op “free roaming mode”, oftewel ze lopen vrij rond. De vorige nachtwaker heeft een aantal boodschappen achtergelaten en hint op de eerste, dat de poppen je nog wel eens ruwhandig in een pak willen stoppen. Hint: dat overleef je niet.
Helaas ben je redelijk machteloos tegen de poppen en zit er dus niks anders op dan vanuit je kantoortje via camera feeds goed op te letten waar de poppen zijn. Deze videobeelden, een gaar lampje bij de beide deuren en de mogelijkheid om een veiligheidsdeur naar beneden te laten zoefen zijn de enige middelen die je hebt om de freaky killer poppen buiten de deur te houden.
Ik hoor je denken: waarom niet gewoon die veligheidsdeuren dicht houden? Nou, dat kan helaas niet. Alles wat je doet kost stroom. En daar heb je niet veel van. Je baas heeft waarschijnlijk niet het beste met je voor, wat de aggregaat waarmee je de camera’s, deuren en lampjes van stroom voorziet is bijzonder snel op wanneer je het op safe speelt.
En op safe spelen kan dus niet, je moet je nightshift van twaalf uur middernacht tot zes in de ochtend uitzitten. Stroom eerder op? Dan ben je sowieso de sjaak en draait Freddy de beer je de nek om, met bijpassend kinderdeuntje.
Het zorgt voor een geweldig spannende en angstaanjagende game. Je kunt niet zoveel checken als je wilt en moet soms afgaan op geluid: hoe dichtbij zijn ze? Ze maken namelijk geluid naar mate ze dichterbij komen. Enerzijds handig, anderzijds behoorlijk akelig.
Zoals de titel al een beetje impliceert: het spel is slechts vijf nachten lang. Vijf keer speel je de nogal ongelukkige nachtwaker en dan is het ook klaar. Hoewel je de game zeker niet in één keer zult halen / willen uitspelen omdat je of het loodje legt of de game weglegt om even te ontspannen ben je naar een uur of twee wel klaar met de game. En dat is ook eigenlijk de kracht van het spel: het is een korte intense spelervaring (waarvan deel twee al in de maak is).
Ik vond het zeker geen probleem, zeker niet wanneer je de aanschafprijs van de game laat meewegen. Als je het “volle pond” voor de game betaalt ben je voor de Steam versie € 5 kwijt en € 2,60 voor Android. Wat mij betreft een reden om het aan te schaffen, zo voor aankomend Halloween.
Uitgangspunt less is more, is bijzonder effectief. Less in de game is absoluut more. En met heel akelig gevoel jaar je telefoon staren met dito gezicht? Zeker mogelijk.
Juist omdat de game zo minimalistisch is zonder allerlei afleidende factoren, is het je eigen angstige hersenpan die jou de meeste schrik aanjaagt.
Daarmee lijkt de game op een goede Japanse horror: je hoeft niet alles te zien of te horen. Zolang je maar geprikkeld wordt maakt je grijze massa er wel een compleet fucked up horrorverhaal van, of dat nou strookt met wat er daadwerkelijk gebeurt of niet.
Five Nights at Freddy’s zal oorspronkelijk niet bedoeld zijn als mobiele game, en enkel door het succes van de PC versie ook naar Android geport zijn maar speelt desalniettemin wel erg lekker weg. Mede doordat de gameplay van de game zo simpel is en het geluid bijzonder effectief is doorgevoerd, kun je jezelf ook met de Android versie heerlijk mobiel de pleurus schrikken. En wie wil dat nou niet?