Assassin’s Creed: Unity (PC)

Na de Zevenjarige Oorlog (Rogue) en de Revolutionaire Oorlog (AC3) had Frankrijk een enorme schuld opgebouwd. Deze schuld werd afgewenteld via belastingen op de bevolking (klinkt bekend, niet dan?), maar de adel kon zichzelf buiten schot houden. Dit gecombineerd met factoren als hongersnood en ziekte woedde het volk aan tot een opstand tegen Koning Lodewijk XVI en zijn bewind, en de Franse Revolutie zette een golf van politieke hervorming door Europa in. De revolutie waar je in Assassin’s Creed: Unity veel te maken mee zult hebben.

Citoyens, vouliez-vous une révolution sans révolution?
In ACU vecht, sluip en klim je als Arno Dorian door Parijs om zijn doelwitten naar de Vader van Begrip te helpen. En de vrijheid die je krijgt is ouderwets goed. Het opsporen en doden lijkt enigszins op de wijze van AC1. Net als Altaïr heeft Arno de mogelijkheid omstandigheden te beïnvloeden die hem helpen bij de daad of bij de ontsnapping. Zo kan hij wachters afleiden door politieke tegenstanders op hen af te sturen of kan je jezelf als gevangene vermommen om dicht bij het doel te komen. Al deze opties zijn goed, maar het hadden er wel meer gemogen. Ook had deze missieopzet buiten het hoofdverhaal gebruikt mogen worden, want de rest van de missies voelen relatief generiek aan. Interessante uitzonderingen zijn de moordzaken, waar je de verkeerde dader kan aanwijzen, en de enigmaspeurtochten waar je met regelmaat de database erbij moet pakken. Het zou fijn als UbiSoft vaker de speler’s hand losliet. Al deze bezigheden geven de speler geld om het uit te geven aan wapens en wapenrusting. Verschillende types van wapens en wapenrusting geven de speler de ruimte om te spelen naar zijn voorkeur. Geweren hebben meer bereik dan pistolen en tweehandige wapens kunnen een vijand makkelijker omverslaan dan eenhandige. Het ene type kleding geeft meer bescherming terwijl het andere je minder opvallend maakt.  Het verbeteren van je wapens voelt eindelijknuttig gezien vijanden sterker worden naarmate je vordert in de game. Hoofdverhaalmissies geven ook vaardigheidspunten om vaardigheden vrij te spelen. Enkele van deze vaardigheden, die betrekking hebben met opgaan in de menigte of die stomme optionele doeleinden, horen naar  mijn mening meteen beschikbaar te zijn vooriedereen.
Met AC4BF verplichtte UbiSoft de speler om onlineactiviteiten uit te voeren om alles vrij te spelen, en ACU heeft iets soortgelijk. Door middel van de zogeheten Companion App moet je bepaalde verzamelvoorwerpen ontgrendelen. Dus als je geen smartphone of Windows 8 hebt, ben je de pineut. En zelfs dan nog is het niet te accepteren dat externe activiteiten bepalen waar je wel of geen toegang toe hebt in een spel waar je zojuist geld aan hebt besteedt.

Un soldat seralutte longue et difficile pour un peu de ruban de couleur
Wat meteen opvalt is hoe UbiSoft de besturing aanzienlijk heeft veranderd. Waar je voorheen tegen een muur aanrende en de game jezelf omhoog liet klauteren, vraagt ACU wat meer input van de speler. Het lijkt in veel opzichten meer op hoe het in de allereerste AC moest dan hoe het met de recente delen ging. Dit is in sterk contrast met hoe weinig input de game vereist wanneer Arno automatisch naar beneden lijkt te klimmen, waardoor springen in hooiwagens niet meer noodzakelijk is.
Na zeven games lijkt UbiSoft eindelijk een echte poging te hebben gedaan om vechten te verbeteren. De tegenaanval is er eindelijk uit en vijandelijk wapenvuur is nu echt dodelijk. Vijandvarianten hebben daadwerkelijk een andere aanpak nodig. De ene kan niet tegen de grond gewerkt worden terwijl de ander op vreemde wijze Jedi-reflexen heeft en soms immuun is voor wapenvuur. Zolang je tegen NPC’s van je eigen niveau vecht, is er niet vaak een probleem bij gevechten met paar vijanden. Het enige grote probleem is dat de camera te dicht op de actie staat, waardoor je aanvallen vanachter de camera niet kan zien aankomen. En ondanks dat door de verbeteringen vechten beter is geworden, is het niet leuker geworden. Maar de speler kan niet meer als voorheen de halve stadswacht uitmoorden, waardoor sluipen weer een grotere rol speelt. Een algemeen punt van kritiek op de besturing is dat het af en toe log en onresponsief aanvoelt. Arno lijkt niet altijd te reageren op de speler’s input tijdens vechten. Het iconische verborgen mes is alleen te gebruiken wanneer Arno niet ontdekt is, zelfs niet wanneer vijanden verdooft zijn door bijvoorbeeld een rookbom. Een echt gevoel van irritatie komt bij het klimmen. Arno kan niet dezelfde sprongen uitvoeren als in voorgaande delen, of alleen wanneer er punt is om op te klimmen. Ik mag me van de game bijvoorbeeld niet laten vallen van een zekere hoogte zolang er geen klimpunt is om aan vast te houden.
Over de gereedschappen van het vak valt niks bijzonders te zeggen. Arno’s snufjes hebben veel weg van wat er beschikbaar was tijdens de Ezio-trilogie. De enige kritiekpunten zijn dat het spookmes – een soort van kruisboog – een te klein bereik heeft en naar mijn mening te opvallend is voor vijanden. Daarnaast heb je rookbommen en verdovingsgranaten die amper van functie lijken te verschillen.
De enig redelijke vernieuwing in gameplay lijkt de coöp te zijn, waar twee tot vier spelers een missie doorlopen. Het heeft zijn mooie momenten wanneer je een scherpschutter uitschakelt voor hij je bondgenoot kan omleggen, of wanneer je als een SWAT-team te werk gaat wanneer je een meute vijanden verdoofd door een rookbom doodt. Maar over het algemeen voelt coöp aan als de singleplayer met extra spelers, want deze extra spelers lijken regelmatig onnodig. Ik had niet de drang om dit nog eens te spelen lang nadat ik de singleplayer had uitgespeeld en alle beloningen van de coöp had gekregen.

La Ville-Lumière
Hoewel ik achteraf meestal te spreken ben over de omgeving in AC-games, was ik voor ACU sinds lange tijd van tevoren enthousiast. UbiSoft geeft een beeld van de lichtstad dat je tegenwoordig niet vaak ziet. Van de rijke districten tot de wijken die zowat in elkaar storten, de chaos van de Franse Revolutie is overal te vinden. Met de terugkeer naar de oude wereld keren we ook terug naar het beklimmen van hoge kerktorens die een indrukwekkend uitzicht bieden. Een zekere Notre-Dame in het bijzonder. Het landschap is niet zo divers als bijvoorbeeld in ACB, maar niet elke stad kan dezelfde variatie bieden. De nauwe straten en grote marktplaatsen zijn gevuld met menig NPC. Zwervers bedelend voor geld, revolutionairen die je neersteken voor royalisme en grote meutes die bij de paleizen protesteren. Maar waar de Fransen in voorgaande AC-games een dik accent hadden, lijkt deze compleet te ontbreken in ACU. Sterker nog, menig Engelstalige NPC klinkt eerder Brits. Het Franse accent had er niet zo dik op gehoeven, maar een beetje consistentie helpt een hoop.
De verbeterde engine helpt de presentatie zeker, tenminste als het meewerkt. Want UbiSoft blijft een moeilijke verhouding met de PC hebben. Zo nu en dan loopt de game voor enkele seconden vast of crasht in zijn geheel, en de optimalisatie laat wat te wensen over. Tot op de dag van vandaag ben ik er nog niet in geslaagd om zestig frames per seconde te krijgen zonder de graphics dramatisch omlaag te schroeven.
Niet zo lang geleden hadden we Watch_Dogs waar men slechts één save kon hebben. Als je dacht dat niet erg genoeg was, doet ACU er een schepje bovenop. De speler kan niet alleen maar één save hebben, maar moet deze handmatig in de game’s bestanden verwijderen eer hij opnieuw wil beginnen. Hoe is het mogelijk dat UbiSoft zo’n basale functie vergeet?

Pour rédemption
ACU’s plot volgt Arno Victor Dorian in zijn jacht op de tempeliers. Het verhaal van ACU past de thema’s van de Franse Revolutie toe op de sluipmoordenaars, de tempeliers en hun onderlinge strijd. Je hebt extremisten en gematigden die elkaar de hersens in slaan. De tempeliers zien in de chaos der revolutie een drijfveer om hun ideologie van controle door te drukken, terwijl de sluipmoordenaars hier een opstand van nieuwe leiders voor vrijheid zien. Sommige personages lijken net uit een Frans toneelstuk te zijn getrokken, en blijven nooit lang op de voorgrond. De plotstructuur van ACU heeft veel weg van de originele AC; het wordt voor een groot deel verteld door de ogen van de antagonisten in hun laatste momenten. Maar in plaats van een laatste gesprek met zijn doelwit – wat bij vlagen al ontzettend onrealistisch oogde – kan Arno zijn gedachten lezen. De reden hiervoor is te vinden in optionele expositie, maar dat legt niet uit waarom iedereen dit een normale zaak vindt.

Arno lijkt het zoveelste personage in AC met wraakmotivaties, maar hem zo karakteriseren zou incorrect zijn. De subtiele vloek die over hem hangt geeft hem iets van een tragisch figuur. Via hem krijgen we sluipmoordenaars en tempeliers te zien op hun best en op hun slechtst, voornamelijk door zijn kleurrijke achtergrond waardoor hij beide ideologieën in zekere zin met zich meedraagt. Met Arno krijgen we ook weer een echte eenzame wolf zoals Altaïr was. Zelfstandig, gedreven en niet noodzakelijk ondersteuning nodig heeft. Het is een voorbeeld van hoe gameplay vertelling kan versterken: Arno’s onmogelijkheid om ieder moment bondgenoten op te roepen versterkt zijn status als eenzame wolf.

Er is een modern plot, maar er valt amper wat over te zeggen. De optionele expositie en de insinuaties daarin interesseerden mij bij vlagen meer dan die nietszeggende ontmoetingen – die gereduceerd zijn tot tussenfilmpjes en freerunninguitdagingen door Parijs in alternatieve tijden – met de moderne sluipmoordenaars. Het enige wat er over te zeggen valt is dat de speler wederom één of ander naamloos figuur speelt. En het gebrek aan een (uitgewerkte) rode lijn in het moderne plot begint mij te storen. Zeg wat je wil over de Desmond-sage, maar daar leek tenminste nog een idee achter te zitten. Wat de speler met ACU krijgt is een pretentieuze dame die nooit iets boeiends zegt, en een nieuw plan van Abstergo voor wereldoverheersing dat veel meer uitwerking nodig heeft voordat ik me er druk om ga maken.

De Franse Revolutie en een nieuwe generatie in gaming. Beiden zijn een nieuw begin, en het is haast geen toeval dat UbiSoft juist dit moment kiest om met de AC-serie een grote stap in haar bestaan te nemen. In meerdere opzichten is het geslaagd, maar de technische problemen en het slechtste moderne plot ooit weerhouden het ervan de beste AC ooit te zijn.