jdd1nonly Ik wil niet voor iedereen spreken, maar ik geloof dat we allemaal wel eens illegaal muziek downloaden. Als ik een bepaald album goed vind, dan koop ik het. Meerdere malen voer ik met mezelf dan de discussie waarom ik dat doe. Is het omdat ik de artiest graag van geld wil voorzien? Mwoah, dat geld komt waarschijnlijk toch voor het grootste gedeelte bij andere mensen terecht, dus dat is het niet. Is het misschien vanwege de kwaliteit? Ach, geluidsextensies als .flac kopiëren letterlijk de data dus verlies van kwaliteit heb ik digitaal niet zozeer. En het ongemak dat ik geen extra nummers toe kan voegen, maakt het frisbeemedium helemaal al niet koopwaardig. Het moet het boekje dus zijn. Songteksten, wie de muziek heeft gemaakt en bovenal de illustraties die de muziek een extra dimensie geven: die shit is de shit!
Videogames hebben ook boekjes. Daarvan kan ik tegenwoordig niet echt zeggen dat ik daar per se de handleiding van wil lezen. Het lijkt alsof Ubisoft dat weet, want de ontwikkelaar heeft besloten om haar kosten te besparen en het milieu een helpende hand toe te reiken door geen handleidingen meer voor de PlayStation 3- en Xbox 360-games te maken. Minder regenwoud tegen de vlakte en minder inktverspilling, een beter milieu begint inderdaad bij jezelf. In veel gevallen is het tegenwoordig zo dat je meteen de game in je console gooit, dus wat nou boekje? Lezen is tijdverspilling, ik wil die game spelen.
Overigens ben ik eerder zo’n actie tegengekomen waarin de handleiding werd vervangen. Electronic Arts, de uitgever van Little Big Adventure 2, vond een papieren handleiding ook overbodig. Dat kon makkelijk digitaal in een tekstbestandje. Waarom dit dan op een aparte cd-rom werd gebrand, is mij dan weer niet duidelijk. Viel die paar kilobytes niet op de cd-rom te persen waar de gamedata op staat? Aangezien dit spel in 1997 werd uitgegeven, hadden nog maar vrij weinig mensen toegang tot het internet, dus een downloadoptie voor de tekst was nog niet nuttig. Waarschijnlijk was het idee erachter dat mensen het niet zouden vinden op de cd-rom zelf.
Gamehandleidingen kan ik mij vroeger als een essentieel onderdeel herinneren die bij de game geleverd werd. Het voelde altijd als een soort van spoilerboekje. Zo werden bijvoorbeeld de vijanden gepresenteerd. Je kon dan niet wachten tot je één van hen tegenkwam. Ook was het een extra informatielaag bovenop het spel zelf omdat vaak in bijvoorbeeld een Nintendo-, Super Nintendo- of Sega-game de vijanden niet benoemd werden. Dat is geen robotpiranha, dat is een Chopper! Oh shit, een Chopper. Daarnaast was het ook een handig hulpmiddel om je wachtwoorden op neer te pennen, of om cheats op te schrijven. Zo had je altijd de waardevolle gamekennis bij de hand. Niet iedereen had een gametijdschrift, en internet was er op dat moment niet.
Daarover gesproken, het internet is op dit moment natuurlijk een compleet vervangende bron voor je handleiding. Talloze sites bieden walkthroughs, frequently asked questions en cheats voor de game waar je naar op zoek bent. Google is je vriend en Engels je nieuwe moeder(taal). Deze informatie wordt meestal geschreven door de fans van de games zelf, of door een speciaal team van schrijvers dat is aangesteld door de site. Omdat iedereen deze informatie kan plaatsen is het dus zaak dat de website zo goed mogelijk de informatie weet weer te geven, zowel inhoudelijk als qua opmaak. Een voorbeeld van een populaire en goedverzorgde site is bijvoorbeeld GameFAQs.
Daarnaast is er natuurlijk ook nog de Strategy Guide, een boekwerk dat je bij de betere gamewinkels kunt krijgen, speciaal geschreven voor een bepaalde game. Hierin wordt naast de gebruikelijke uitleg over hoe de game precies werkt en waar bepaalde pixels precies voor staan, aangegeven hoe je beter wordt in de game. In feite is de Strategy Guide net zoiets als een website als GameFAQs, alleen dan in boekvorm en vaak met exclusieve game-art. Een originele Strategy Guide is ook door de gameontwikkelaar zelf geschreven. Je kunt dat dus meer zien als een naslagwerk voor de fan: leuk voor de heb.
Niet alleen ontwikkelaars gebruikten een gepimpte versie van de handleiding, ook uitgevers deden hier aan mee. Als voorbeeld is er het Amerikaanse blad Nintendo Power. De redactie van dit blad gebruikte het tijdschrift in de jaren ’90 als een combinatie van nieuws en uitgebreide handleidingen van verschillende games die op dat moment werden uitgegeven. Soms werd dit bijvoorbeeld verpakt in de vorm van een quiz of een strip. Het blad diende er niet voor om gamers in te lichten over de goede en slechte kanten van een game, maar over hoe je de game moest spelen. Ook werd er extra gamekennis aan de oplettende lezer gegeven die wel eens essentieel kon zijn voor het uitspelen van een game. Een voorbeeld is het behalen van de derde Mansion in Castlevania II (ja, met die draaikolk: klik op de plaatjes voor de volledige grootte). Als je niet van het blad afwist, was er een kleine kans dat je er ooit achter kwam hoe je in vredesnaam Castlevania II uit zou moeten spelen.
Het lijkt erop dat de tijd de gamehandleiding heeft ingehaald. Er is geen reden meer om het boekje bij de game te leveren – of tekent iemand nog de plaatjes van de vijanden na? Is er iemand die het tof vindt om met de gamehandleiding naar school toe te komen om tijdens een saaie les te lezen wat voor omgeving de nieuwe Sonic-game voor het volgende level te bieden heeft? Ik geloof het niet. Rust in vrede, tekstuele vriend. Mocht je een goede kennis zijn van de gamehandleiding, dan kun je hier een kopietje van hem of haar ophalen. Helaas is er geen koffie met cake.
Wat vinden jullie van de gamehandleiding? Kijken jullie wel eens in het boekje dat bij je game geleverd wordt of is het inderdaad een waardeloos stuk papier? Kopen jullie wel eens een Strategy Guide, of is een Walkthrough op een website voldoende? Of is het altijd ongeoorloofd om informatie op te zoeken om het grootste voordeel voor jezelf in een game te creëren? Start die discussie en laat je horen voor de handleiding!