Jelle van Es Elk jaar word ik op de redactie uitgelachen als ik laat weten uit te kijken naar Pro Cycling Manager (Hahahaha – Red.). Football Manager is tot daar aan toe, maar een managementspel waarin je renners tweehonderd kilometers laat fietsen, dat kan echt niet. En toch doe ik het met plezier, elk jaar weer. Ik ben namelijk een groot wielerliefhebber en vind het heerlijk om de verschillende etappes uit de Giro, de Tour of de Vuelta in de game proberen te winnen.
Vorig jaar zette de serie een goede stap vooruit met de mogelijkheid om een eigen team bij het begin van de carrière samen te stellen. Zo’n stap was nodig, want de jaren daarvoor had ontwikkelaar Cyanide zich het er makkelijk vanaf gemaakt. Dit jaar probeert het bedrijf op het gebied van graphics het verschil te maken. Dankzij een soort blooming/blur-effect krijgt de speler het gevoel dat de renners met een hoger tempo over het asfalt rijden en de camerastandpunten zijn een stuk dynamischer, maar van mij had de focus toch echt op andere punten mogen komen liggen.
Op technisch gebied is de game namelijk nog altijd brak. Ik heb volgens mij nog nooit een Pro Cycling Manager gespeeld die niet om de zoveel tijd crashte. Nu valt het in deze 2010-versie enigszins mee ten opzichte van zijn voorganger, maar als je op het punt staat om met Niballi de zwaarste Giro-rit te winnen en daarmee het roze zo goed als zeker weet te stellen, om vervolgens te zien dat de game crasht op vijf kilometer van de finish, dan knakt er toch wel iets diep van binnen…
Daarnaast is het treurig om te zien hoe weinig moeite er aan de database is gedaan. Het lijkt er op dat het aantal officiële namen per jaar slinkt en je dus moet rijden met namen als Sostre in plaats van Sastre en Evons in plaats van Evans. Ook is het knullig om te zien dat bij de profielfoto’s van de renners, als deze er al zijn, foto’s van soms wel drie jaar geleden worden gebruikt. Renners hebben daarbij doodleuk sponsorkleding aan van een team waar zij al lang niet meer voor rijden…
Het enige waar ik op dit moment echt enthousiast van word, is het feit dat je als aanvaller vaker beloond wordt. Waar ik in de 2009-versie bijna nooit een etappe won door vroeg aan te vallen, lijkt het peloton in 2010 de speler wat meer ruimte te gunnen. Er zijn spaarzame momenten waarop de game door slaat en dan behaal je met een redelijke klimmer als Soler een voorsprong van tien minuten in een Tour-etappe waardoor de overwinning je bijna niemand meer kan ontgaan. Dat klinkt op zich gek, maar wie herinnert zich de elfde Giro-etappe van dit jaar niet, waarin renners als Sastre en Arroyo zo’n dertien minuten pakten op de favorieten.
Een andere toevoeging is de zogenaamde gedetailleerde simulatie. Waar je in de voorgaande versie kon kiezen tussen het rijden van de gehele wedstrijd of het simpelweg simuleren daarvan, is er nu een derde variant waarbij je gedetailleerde instructies mee wilt geven. Denk daarbij aan het punt waarop je jouw kopman wil laten demarreren, vanaf welke kilometer jouw ploeg tempo moet maken om de aanvallers terug te halen of de afstand van de finish waarop je de sprint in wil zetten. De gedetailleerde simulatie is rechtstreeks overgezet uit de online variant van Pro Cycling Manager, waar je op deze manier de wedstrijden reed. Het is een goede toevoeging die ingezet kan worden bij de iets minder belangrijke etappes, maar waar je wel een goed resultaat in wil proberen te halen. Met deze kleine tweaks kun je net een ontsnapping forceren, terwijl de ‘oude’ simulatie soms op een roulettetafel leek en de uitslagen nogal willekeurig waren.