Benjamin Ben De meesten van jullie zullen zijn opgegroeid met een NES,misschien niet zozeer omdat je er thuis een had maar omdat je er voornamelijk veel bij een vriend op speelde. Dit tweede was vooral bij mij het geval, ik speelde vaak bij een vriendje en meestal speelden wij games als Mario, Zelda maar ook Ducktales. Helaas had ik geen NES en kon ik deze titels helaas niet thuis spelen, wél had ik een 386 staan (een oude computer met een TURBO knop!) waar ik wat spelletjes op had staan. Dus hoewel ik de geweldige Ducktales game op de NES maar sporadisch kon spelen, had ik gelukkig wel een eigen game binnen deze franchise op mijn pc’tje staan.
Deze game verschilde behoorlijk met de platformer die ik meer dan eens bij anderen speelde. Die platvormer met een heerlijke soundtrack, een lekker onderzoekende manier van spelen en die was voorzien van een paar bijzonder irritante berggeiten. Nee, ‘Mijn’ Ducktales game speelde echt totaal anders, maar dit wilde niet zeggen dat ik er minder plezier aan beleefd heb. Want hoewel de MS-DOS versie een hele andere ervaring wist te bieden, staat het mij nog als de dag van gisteren bij dat ik deze game met regelmaat oppakte.
In deze game neemt Dagobert Duck het op tegen zijn aartsrivaal Goudglans (Ik was vroeger een Duck-lezer, dus ik gebruik verdorie gewoon de Nederlandse namen) . Ze hebben beiden het doel om op de voorkant van een Bobo-blad oor rijke eenden te komen, en daarvoor zullen ze binnen 30 dagen zoveel mogelijk geld binnen moeten halen. Dit is het verhaal achter de game, en je zult deze strijd dan ook samen met Dagobert, Turbo Mckwek en Dagoberts bekende neefjes en nichtje aangaan.
Deze strijd wordt dan ook vormgegeven in een reeks mini-games.Je bekijkt namelijk iedere wedstrijddag de wereldkaart die achter het bureau van Dagobert hangt. Over deze wereld zijn verschillende mini-games verspreid waar je uit zult kunnen kiezen. Het is dan ook de bedoeling dat je tijdens ieder van deze mini-games, zoveel mogelijk geld probeert binnen te harken.
Het meest toffe aan de hele game, vond ik eigenlijk het gedeelte voordat je daadwerkelijk aan een mini-game begon. Je mocht dan namelijk samen met Turbo Mckwek naar de uitgekozen locatie toevliegen. Dit was gewoon keer op keer vet om te doen, je kreeg namelijk de beschikking over een stuntvliegtuigje waar je al side-scrollend de meest vette loopings mee kon maken. Verder zaten er in dit onderdeel heel wat leuke en cartooney obstakels verstopt (gelanceerd worden door hoogspanningsmasten, iemand?), die vele van mijn vluchten tot een dramatisch einde brachten. Toch genoot ik van iedere seconde in de lucht.
Waar ik ook van genoot, waren de mini-games zelf. Nu ik erover nadenk waren het er eigenlijk niet eens zo veel, maar hadden ze allemaal wel unieke gameplay. Zo mocht je foto’s maken van zeldzame diersoorten, beklom je een berg vol grotten doormiddel van een grijphaak, ging je al platformend door de jungle (pas op voor de panters!) en doorzocht je een grot op schatten terwijl je achtervolgd werd door een mummie (Dit was destijds enger dan het nu klinkt). Deze mini-games hadden echter wel vaak een wisselende inhoud, waardoor je dus niet iedere keer exact hetzelfde spelletje voorgeschoteld kreeg. Toch hadden de makers het assortiment misschien wel wat uitgebreider kunnen maken. Maar wát er was, was prima te pruimen!
Hoewel ik de Ducktales game op de NES nog steeds (een klein beetje) verkies boven deze versie, heb ik toch erg veel plezier aan de game beleefd. Want zowel qua sfeer, muziek en presentatie ademde het gewoon Ducktales uit. Het bekende deuntje bij het opstarten van de game, het van de duikplank afgaan en in je kluis vol geld springen en het op de voorkant belanden van het weekblad voor rijke eenden waren echt mooie game-momenten. Laten we hopen dat ook deze game ooit nog weer eens een remake krijgt, net zoals ze dit met de NES-topper hebben gedaan.