Benjamin Ben Retro Gems – Pokemon Red
Ik woonde op een boerderij en ontving televisie via een schotel. Nee, ik had geen kabel die door de grond liep ; alles verliep namelijk via dat grote witte eetbord op mijn dak. De enige zenders die ik via dat eetbord kon ontvangen waren (houd u vast) : Nederland 1,2 en 3! Voor de rest moest ik het doen met Duitse zenders als RTL 2 (in volksmond : ertzeeël zwei!) en Cartoon Network, een tekenfilmzender waar ik meer Engels van geleerd heb dan van de basisschool. ‘Wat de fak heeft dit te maken met Pokemon Red?’ hoor ik je denken. Nou, lees maar even verder zou ik zeggen.
Iedereen in mijn klas had namelijk de zender : Fox Kids! Dus iedereen was op een bepaald moment helemaal bezeten van een fenomeen genaamd ‘Pokemon’. Echt helemaal niemand kon hier op school zijn bek over houden. Terwijl ik keek naar een rood joch met een geheim laboratorium, was de rest van de school verknocht aan evoluerende wezentjes. Ik kon hier niet over mee praten, en was dat hele Pokemon dan ook binnen de kortste keren helemaal zat! Vergelijk het maar met een verjaardag waar iedereen de hele avond praat over een onderwerp waar jij niets van af weet : Saai! Mijn haat voor Pokemon hield dan ook aan totdat ik een klein pakketje van 6 bij 5 centimeter voor mijn verjaardag kreeg.
In dit pakketje zat Pokemon Red, ik had aangegeven een Gameboy game te willen hebben maar niet welke. Mijn moeder had destijds geïnformeerd, en de verkoper (ik ben jou nog steeds dankbaar, jij baby-blauwe bloesjes dragende Intertoys medewerkert) gaf aan dat deze game op het moment erg populair was. Omdat ik zelf helemaal klaar was met Pokemon, keek ik moeder de vrouw na het uitpakken van het presentje dan ook met een zuur gezicht aan. ‘Probeer het toch eerst maar even, als het niet wat is dan ruilen wij hem zo weer om’ zei mijn mams met een knipoog. Proberen is dan ook wat ik heb gedaan. Mijn ervaring : Vanaf het moment dat het eerste kenmerkende muziekje al bliepend uit mijn Gameboy kwam, was ik verslaafd.
Want wat waren Pokemon Red en Blue toen der tijd toch geweldige games! Het universum, het concept, de herspeelbaarheid en de Pokemon zelf waren en zijn nog steeds briljant. Voor mij was deze game juist zo tof omdat ik niet bekend was met de franchise. Wist ik veel welke beesten ik allemaal in de bosjes tegen zou komen en waarin deze zouden evolueren. Ik kan mij bijvoorbeeld nog goed heugen hoe verbaast ik was toen mijn nutteloze goudvis, die ik voor veel te veel geld van een man gekocht had, ineens evolueerde in een krachtig zee-serpent (WOW!). Ik ploeterde dan ook door ieder bosje om te zien welke magische wezentjes ik allemaal kon vinden, fantastisch! De Safari-zone was wat dat betreft helemaal een snoepwinkel.
Pokemon was dan ook geen standaard RPG. Normaal wordt jou, in rollenspellen als deze, namelijk een vaste groep vechters toegewezen. Speel je games als Final Fantasy en Golden Sun na het uitspelen bijvoorbeeld opnieuw, dan zul je wederom met dezelfde personages aan de slag moeten. Het prachtige aan Pokemon is dat je zelf kunt bepalen hoe jouw team eruit ziet, en dat deze samenstelling ook voortdurend blijft wisselen. Dit zorgt niet alleen voor een strategische factor maar ook voor een goede replay-waarde. Met pijn in het hart heb ik sommige Pokemon die achteraf niet zo sterk bleken (sorry Raticate, love you), naar Bill’s BOX verbannen en verruilt voor een nieuwe partner.
De reden dat Pokemon vooral bij kinderen zo groot geworden is, komt in mijn ogen grotendeels door de gouden combinatie van factoren die met name voor onze jonge medemens erg aantrekkelijk is : competitie, verzamelen, onderzoeken en een tof universum (en natuurlijk die marketing gerichte maar toch vermakelijke tekenfilmserie). Daarnaast zijn kinderen vaak gek op dieren, en in Pokemon zit het vol met beestjes die je kunt vangen om vervolgens een band mee op te bouwen. Dit assortiment was zo variabel dat iedereen wel een tof team van monstertjes samen wist te stellen. De stoere Nidorino en Gengar voor de jongens, en de lieve Jigglypuff en Vileplume voor de meiden (al was de keuze niet altijd zo zwart-wit). Bij mij thuis was ik in ieder geval altijd gek op al mijn huisdieren, en in mijn kinderlijke beleving waren mijn Pokemon dan ook gewoon levende wezentjes waar ik voor moest zorgen. Ik zou ze trainen en laten uitgroeien tot de meest sterke monsters die het spel te bieden had.
Een andere krachtige toevoeging in de game was het feit dat je echt ergens voor trainde. Natuurlijk had de game die slappe verhaallijn met het beruchte Team Rocket als grote slechterik. Maar de reden dat ik doorspeelde was voor het ultieme doel : Het verslaan van ‘The Elite Four’. Druk trainde ik mijn Pokemon en verzamelde badges om zo op een dag voor deze vier top trainers te verschijnen, en vervolgens alles te geven wat ik had. Er werd in de gehele game amper iets over hen vertelt, waardoor ze een soort mysterieuze en goddelijke status kregen. Het moment waarop jij ze verslaat geeft je dan ook echt een victorieus gevoel van ultieme voldoening. Vervolgens staat het kippenvel dan ook op je armen wanneer jij onder het genot van een episch melodietje jouw Pokemon voorbij ziet komen in ‘The Hall of Fame’.
Hoewel de game gericht was op kinderen, had het toch ook best wat heftige en duistere zaakjes te bieden. Want het vechten met dieren (ook al doen ze dit met ‘liefde’ voor je) is en blijft een heel verkeerd concept. In het echte leven zijn stieren-, honden- en hanengevechten in mijn ogen dan ook hele nare bronnen van vermaak, waarvan het bestaan absoluut niet aangemoedigd zou moeten worden. Maar ook de verhaallijn in ‘Lavender Town’, waarin een Pokemon vermoord zou zijn en terugkeerde als geest was niet mis. Ga trouwens voor de grap ook maar eens in je Pokedex lezen wat voor rare en ronduit griezelige beschrijvingen sommige Pokemon hebben gekregen. Geloof me, daar hebben wat zieke mensen over meegedacht.
Toch denk ik dat kinderen hier totaal langsheen keken, en vooral volwassenen zich hier (onnodig) druk over maakten. Ik zag het vroeger namelijk helemaal niet als een duistere game, maar juist als een heel leuk en vrolijk spelletje. Inmiddels is de game al aardig oud, toch is het vandaag de dag nog steeds erg leuk om te spelen. Tjah, de menu’s zijn erg basic en niet erg gebruiksvriendelijk en ook de afbeeldingen van sommige Pokemon zijn lelijk of soms ronduit lachwekkend (Blastoise ziet eruit als een kale man van hoog in de 50 met een beste bierbuik). Toch heeft de game de tand destijds aardig goed doorstaan. Dus ben je een gamer uit een later tijdperk maar toch gek op deze franchise? Speel dan voor de grap deze oude games nog eens, al is het alleen maar om te ervaren waar het eigenlijk allemaal mee begonnen is.
Nu we het toch over Pokemon hebben : Laat mij in de comments eens weten wat jouw favoriete Pokemon game is en waarom. Crystal is tot op heden mijn topper, ik schreef echter over Red omdat dit mijn eerste kennismaking was.