Crew Dit is de gastrecensie van Thethief09, winnaar van de Memberrecensie van de Maand-verkiezing van maart.
Amerikanen zijn een beetje vreemd, dat weten we allang. Verscheidene filmmakers hebben ons dit geprobeerd bij te brengen. Zo leren we in ‘Bowling For Columbine’ dat Amerika geweerverslaafd is en zien we in ‘Super Size Me’ hoe het daar niet vreemd is elke dag vieze vette hamburgers te eten. Maar nu blijkt dat Amerikanen ook geen verstand hebben van games. Want waar InsideGamer Nier nog prees met een mooie negen, ontvangt diezelfde game in de VS slechts magere zesjes en zeventjes. Zit IG deze keer fout, of zijn het simpelweg rare jongens, die Amerikanen?
Waarschijnlijk ging het zo: Amerika start Nier op, schrikt van de graphics en snapt er na een kwartiertje spelen niets van. Toegegeven, de game ziet er niet super uit. Het is zeker niet lelijk, maar valt wel tegen naast de toppers van tegenwoordig. En ook het begin is erg verwarrend. Want na een onduidelijke scene bevindt hoofdpersonage Nier –die overigens elke naam kan krijgen en dus in mijn geval Awesome Alwin heette- zich plotseling in de toekomst, die meer wegheeft van de middeleeuwen. Vervolgens blijkt dat de game maar twee actieknoppen kent en echte combo’s vrijwel ontbreken. Voeg daarbij het standaard mijn-dochter-is-ziek-dus-nu-ga-ik-alles-doodmaken verhaaltje en een middelmatig cijfer is het gevolg. Maar dat is verkeerd gedacht. Onder de tegenvallende graphics en het rare begin schuilt namelijk een absolute parel, die op verscheidene gebieden excelleert.
http://www.insidegamer.nl/playstation3/nier/screenshots/142711
Zoals gezegd, lijkt het verhaal niet veel voor te stellen. Na de beginscene gaat de game verder in de toekomst, waarin vrijwel alle technologie is weggevaagd en men leeft zoals in de middeleeuwen. Een verklaring hiervoor wordt echter nooit gegeven, waardoor enkel de verwoeste bruggen die her en der de horizon sieren, nog aan het verleden doen denken. Helaas blijkt Alwin’s dochter, Yona, ook in de toekomst dodelijk ziek en als goede vader doet hij er alles aan een medicijn te vinden. Hoewel dit wellicht klinkt als een doorsnee verhaal, ontpopt zich al snel een waar epos vol spannende gebeurtenissen en plottwists waarvan je niet had durven dromen.
Gelukkig hoeft Alwin niet alles zelf te doen, want al snel vindt hij enkele metgezellen, waaronder het vuilgebekte vrouwtje Kaine. Deze pittige tante loopt met twee enorme zwaarden en een nachtjapon de hele wereld af te bekken en haar parades zullen meermaals een glimlach op je mond toveren, net als de discussies en scheldpartijen tussen de verschillende karakters. Mede hierdoor ontstaat er een heuse band met de personages, die zonder uitzondering krachtig worden neergezet. Stuk voor stuk worden de achtergronden van de avonturiers uitgewerkt en je leert ze dan ook echt kennen. Tijdens het avontuur hebben zij het wel zwaar te voorduren, dus wees bereid op een flinke portie emoties, vooral van het breekbare jongentje Emile die dikwijls een blik tranen opentrekt.
http://www.insidegamer.nl/playstation3/nier/screenshots/143793
Een andere metgezel is het vliegende, pratende boek Grimoire Weiss. Dit arrogante en vooral erg narcistisch stuk literatuur heeft heel wat te mopperen, maar is desondanks bijzonder nuttig. Hij voorziet Alwin namelijk van verscheidene vormen van magie. Zo maakt Weiss het mogelijk een enorme vuist tevoorschijn te halen om vijanden, Shades genaamd, een flinke klap te verkopen. Ook andere aanvallen, zoals een variant van het machinegeweer en een vlijmscherpe lans kan je gaandeweg het verhaal vrijspelen. Dit magische aspect weet het gebrek aan een echt gevechtssysteem ruimschoots te compenseren door de vele verschillende krachten en manieren om vijanden te doden.
En vijanden zijn er in alle soorten en maten. Natuurlijk heb is er het gewone voetvolk, dat bestaat uit Shades van verschillende omvang en kracht, maar de tofste monsters zijn de eindbazen. Er bevinden zich namelijk verscheidene beeldvullende creaturen in Nier, die stuk voor stuk voor memorabele gevechten zorgen. Denk bijvoorbeeld aan een enorm oog met een dodelijke blik of een groteske robot die rechtstreeks uit Zelda is gewandeld. Deze bossfights worden steevast beslecht met een ontzettend brute cutscene waarbij Alwin het ongelukkige beest op de meest gewelddadige wijzen afslacht. Om het meest van de game –en in het bijzonder de eindbazen- te genieten, raad ik iedereen aan de game meteen op ‘hard’ te spelen. Op de lagere moeilijkheidsgraden wordt de game al snel veel te gemakkelijk en zullen de gevechten nog weinig voldoening geven.
Buiten de vele gevechten zijn er natuurlijk meer dan genoeg zijmissies om te vervullen. Hoewel deze over het algemeen niet erg moeilijk zijn, met opdrachten als ‘zoek iets’ of ‘breng iets weg’, weten ze toch altijd een klein verhaaltje te vertellen, waardoor zelfs deze simpele opdrachtjes leuk worden. Zo is er een zijmissie waarbij je een man moet zoeken, die een serie-vreemdganger blijkt. Dan is het aan jou: vertellen of niet? Als dan ook nog eens blijkt dat hij een moeder bij haar kinderen had weggelokt om samen met hem weg te lopen, zijn de rapen helemaal gaar.
http://www.insidegamer.nl/playstation3/nier/screenshots/143794
Al deze missies voer je uit in een redelijk klein wereldje met een paar dorpjes en stukken wildernis. Het is jammer dat er niet meer te verkennen is, maar Nier maakt dit goed door ontzettend sfeervol te zijn. Elk stukje land heeft een uniek tintje en het is een feest om door de wereld te lopen. Het aanwezige geluid werkt hier aan mee, want niet alleen de voice-acting is ronduit geweldig gedaan, ook de muziek is magistraal. Een vreemd aanstekende mix van instrumenten en stemgeluid brult continu uit de speakers en weet je altijd precies in de juiste stemming te krijgen. Het is zelfs een genot om simpelweg naar de muziek te luisteren, zonder er iets bij te doen.
Naast de bijzondere muziek heeft de game nog een aantal originele elementen, zoals de camerastandpunten. Over het algemeen speelt Nier vanuit een normaal derdepersoons-perspectief, maar af en toen neemt de camera een opvallende positie in. Als je een kamer binnengaat bijvoorbeeld, wordt de game even een ouderwetse sidescroller en af en toe ontstaat er zelfs een klassiek topdown perspectief, waardoor je alles ten allen tijde perfect kan overzien. Tevens zijn de lichteffecten opvallend. Wanneer je vanuit een gebouw komt, of iets als een brug, is het scherm even overbelicht zodat je tijdelijk wordt verblind, wat er natuurlijk erg realistisch uitziet. Hoewel het maar iets kleins is, voegt het enorm veel toe aan de beleving. Eigenlijk voegt elk klein deeltje van Nier toe aan die beleving en dat is uiteindelijk wat Nier zo ontzettend goed maakt.