Jack O Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet de grootste Zelda-fan of –expert ben, waardoor ik ze al snel links laat liggen. Toch voel ik altijd een soort enthousiaste wanneer er weer iets bekend wordt gemaakt over een nieuwe Zelda, of als ik de échte fans erover hoor praten. Als ik dan vraag welk deel ik dan in ieder geval gespeeld zou moeten hebben om mezelf waardig gamer te mogen noemen, dan krijg ik praktisch alle verschillende delen naar mijn hoofd geslingerd, behalve The Phantom Hourglass. Dit deel dat in 2007 uit kwam voor de Nintendo DS is echter mijn favoriete deel, en ik zal jullie puristen eens vertellen waarom.
Hardware als een puzzel op zich
De DS was een typisch stukje hardware van Nintendo: door de beperkte grafische kracht en innovatieve mogelijkheden werden ontwikkelaars gedwongen om hun games op een andere, slimme manier te maken. We zagen vele misbaksels en games die de plank volledig mis sloegen, maar ook een aantal games zoals GTA: Chinatown Wars die de dubbele schermen en het touchscreen op vindingrijke wijze gebruikte. Nintendo was als uitgever natuurlijk ook dé ontwikkelaar die het goede voorbeeld moest geven en begon aan de taak om Link volledig via het touchscreen te laten besturen.
En juist de manier waarop dit zich uitte vind ik fantastisch. Niemand had namelijk ooit gedacht dat je een game van deze complexiteit, zó vloeiend kon laten besturen op een handheld. Dankzij de stylus kreeg het oh zo irritante vuurvliegje (HEY! LISTEN!!) eindelijk een taak om Link te navigeren door dungeons en over platformen. De combat bestond uit tikken, swipen en cirkels draaien: je had het zo door. Negen van de tien keer deed Link gewoon wat je wilde, en zijn schip door het trekken van lijnen helaas iets minder vaak, maar daar heb ik me nooit écht aan gestoord. Het feit dat je zo makkelijk door een grote wereld kon navigeren was ongekend knap.
Movement en combat was niet de enige manier waarop Nintendo de serie vernieuwde. Ook de wijze van puzzels oplossen was door de hardware van de DS soms erg innovatief. Herinner je nog die puzzel waarvan de kaart op het bovenste scherm naar het onderste scherm gekopieerd moest worden? Na het oneindig uitproberen van andere dingen die ik geleerd had, zoals aantekeningen maken, blazen en roepen door de microfoon (overigens ook de reden dat ik de game niet in het openbaar speelde), bleek dat het simpelweg een kwestie was van je DS dichtklappen om een afdruk te maken. Ook het onthouden en opschrijven van symbolen en het trekken van lijnen om vuur te verplaatsen met je boomerang was voor mij helemaal nieuw. Ondanks dat het een hele andere manier was van een puzzels oplossen, was het gevoel van overwinning niet anders.
Perfect voor de handheld
The Phantom Hourglass is in de basis dan ook gewoon een prima Zelda-game, die aangepast is voor de handheld. De dungeons waren kort: er was immers een tijdlimiet door The Phantom Hourglass die een grote rol speelt in het verhaal. Maar dankzij de niet al te moeilijke puzzels was het voor mij precies uitdagend genoeg om binnen te tijd een paar dungeons te doen. Wilde je meer? Dan kon je op ontdekkingsreis met je schip in de voor een handheld vrij grote overworld om andere eilandjes te ontdekken en rupees te verzamelen. Deze kon je vervolgens weer gebruiken om je schip uit te bouwen tot een ware galjoen. Verder heeft multiplayer, waarin de ene speler drie wachters bestuurt terwijl de ander als link onderdelen van de Triforce verzamelt heeft me genoeg uren met de game bezig gehouden.
Ieder zijn eigen Zelda
De reden dat ik steeds terugkwam om de game te spelen, was het kleurrijke cartoony uiterlijk. De stijl, die velen kennen van The Wind Waker, was een prachtige mogelijkheid om de DS niet minder krachtig te laten lijken dan de Playstation Portable destijds. De grote ogen die Link, de kaptein Linebeck en anderen in de game hebben, zorgden ervoor dat gezichtsuitdrukkingen iets meer inhoud aan de stemloze gesprekken konden geven. De bewoners van de vrolijke eilandjes gaven ook regelmatig wat achtergrondinfo over het mysterieuze Ghostship die je vriendin Tetra had ontvoerd. Het verhaal zelf was erg magertjes, maar de aankleding en de goede soundtrack maakte de sfeer van dit grote avontuur op het kleine scherm helemaal compleet.
Voor mij was deze game dus een vrij bijzondere ervaring en kennismaking met de serie. Ik kan daarom ook begrijpen waarom zóveel verschillende Zelda-games worden genoemd als men vraagt welke nou de beste is. Veel delen in de serie deden hun eigen ding, zoals we van Nintendo ook gewend zijn, dus is het een kwestie van smaak binnen de geweldige formule van deze adventure-puzzelgame. Voor mij zit er dan ook niets anders op dan de delen die ik nog heb liggen een tweede kans te geven, aangezien de Zelda-volgelingen onder ons deze tijdloos achten. Maar wat er ook gebeurt na het spelen van de ‘klassiekers’, The Phantom Hourglass zal altijd mijn favoriete deel blijven.