Sil Hendriks Iedere gamer heeft weleens van de term trophy-slet gehoord; een gamer die tijdens het spelen van games veel te veel bezig is met het behalen van trophies of achievements, in plaats van simpelweg te genieten van de game zelf. Ik moet bekennen dat ik er tot op zekere hoogte ook een ben, want ondanks dat ik de PlayStation 2-versie van Ratchet: Gladiator heb liggen, kocht ik Ratchet: Deadlocked (Gladiator HD) simpelweg omdat deze versie trophies had.
Laat me hiermee echter ook direct het boetekleed aan de wilgen hangen en Ratchet: Deadlocked beoordelen voor wat het is: een nieuw deel in de razend populaire action-adventure-serie van Imsomniac Games, waarin onze held wordt ontvoerd om deel te nemen aan een illegale spelshow genaamd DreadZone. In dit gewelddadige televisiespektakel nemen helden vanuit het hele universum het tegen elkaar op in gladiatorengevechten tot de dood, in de hoop zo hun vrijheid te verdienen. En daarmee heb ik eigenlijk al het hele verhaal samengevat.
Less talking, more shooting
Dat Deadlocked niet zwaar beladen is op het verhalende front, is niet direct een minpunt. De originele arenagevechten uit Ratchet & Clank 2 en Ratchet & Clank 3 bevatten immers helemaal geen verhaal en vielen schijnbaar toch goed genoeg in de smaak bij fans om een volledige game te kunnen verantwoorden. Nu lag de kracht van de serie altijd al in diens knotsgekke wapens, dus een game die voornamelijk draait om een trigger happy Ratchet is eigenlijk zo gek nog niet.
Beladen met een klein arsenaal aan gestoorde futuristische wapens, welke je koopt middels een terminal, word je naar verschillende planeten verscheept. Gelukkig ben je hier niet alleen, want je wordt vergezeld door twee hulpbots die met je mee strijden en die je contextgevoelige commando’s kan geven. Denk hierbij aan het hacken van een terminal of het plaatsen van een bom.
Samen met hen dien je missies te volbrengen voor het vermaak van de DreadZone-kijkers, welke je punten opleveren die je ranking in de show bepalen. Een betere ranking betekent toegang tot meer planeten, een hogere gladiatorenrank en brengt je langzaam dichterbij je vrijheid.
In hapklare brokjes
De game in missies opbreken is, net als het minimaliseren van het verhaal, een tactische zet om je als speler zo min mogelijk tijd zonder een pistool in je handen door te laten brengen. De slagvelden zijn bezaaid met vijanden, waardoor je je vinger geen moment van de trekker kunt halen en je dus ook geen moment hoeft te vervelen. Tegelijkertijd is dit echter ook de zwakte van de game.
De Ratchet & Clank-games zijn van oorsprong deels third-person shooter en deels 3D-platformer, met een toefje racing erin gemixt. De platformsecties in Deadlocked zijn echter verwaarloosbaar en de racesecties zijn beperkt tot enkele optionele missies, welke maar weinig tot de verbeelding spreken. Combineer dit met missies die vaak slechts enkele minuten duren en neerkomen op: ‘schiet alles kapot wat beweegt’, en een paar varianten hierop, en de game wordt al erg snel repetitief. Helaas is dit echter niet het enige aspect van de game waarbij de ziel van de serie ontbreekt.
*Gaap*
Voor een Ratchet & Clank-game die de nadruk legt op schieten, zijn de wapens namelijk wel erg…tam. Een sniper, shotgun, turret-pistool en raketwerper spreken allang niet meer tot de verbeelding en zelfs de hunter mines verbleken bij wapens als de Agents of Doom, Quack-O-Ray of de RYNO uit de vorige games. De wapens van Deadlocked zijn veel geschikter voor gladiatorengevechten, maar de lol gaat er gewoonweg sneller vanaf wanneer de wapens niet absurd zijn, zelfs al doen ze levelen om sterker te worden. Gelukkig kun je mods voor je wapens kopen om ze op te leuken, waardoor je kogels bijvoorbeeld tegenstanders bevriezen. Het is niet hetzelfde, maar het maakt wel een hoop goed.
Waar Ratchet: Deadlocked echter pas echt tekort schiet, is op het technische vlak. Ik kan het niet anders beschrijven als dat het een rommeltje is. Tanden van karakters komen door hun gesloten lippen heen, ogen steken door je helm, de framerate stottert met enige regelmaat en cutscenes haperen nagenoeg non-stop. Een game die je in zes uur uitspeelt, moet toch niet zo moeilijk te playtesten zijn dat dit niet boven is gekomen?
In co-op is de game zelfs nagenoeg onspeelbaar, doordat Deadlocked hier niet zelden volledig stilvalt. Je menselijke partner mag dan allicht betrouwbaarder zijn dan de robots die je in de singleplayer vergezellen, maar beter wen je aan ze, want als je Deadlocked wilt spelen zit je hierdoor aan ze vast.
Als laatste wil ik het nog heel kort hebben over de online multiplayer van de game, welke helaas volledig is uitgestorven en daarom niet kan worden meegewogen in deze recensie. Mocht iemand deze echter willen oppakken, dan verneem ik het graag.