Castlevania Seizoen 1 Netflix

Sommige dingen moet je gewoon niet willen combineren : Chocoladesaus op je spruiten, een Ajax en een Feyenoordfan in dezelfde kamer of gingers met roze kleding waardoor ze ogen als een suikerstok : Niet doen! Maar ook films en games blijken niet de meest fantastisch combi. Want vaak staat de film te ver van haar bronmateriaal af waardoor het de naam niet eens mag dragen, soms is het bronmateriaal gewoon niet geschikt om te verfilmen (kuch.. Mario Bross kuch..) of soms heb je een (Duitse) regisseur die de ballen snapt van een franchise en de hele boel naar zijn grootje helpt. Nee, gezien het aantal mislukkingen zouden we misschien maar moeten stoppen met het verfilmen van games. Toch?

Nog maar net op Netflix

Sinds gisteren is namelijk de nieuwe serie gericht op de game-franchise Castlevania op Netflix verschenen. Voor mij is Castlevania een serie die ik altijd heb kunnen waarderen, een enorme fan kun je mij niet noemen maar een liefhebber absoluut! Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik hier, gezien het verleden van game-verfilmingen, behoorlijk weinig heil in zag. Gelukkig was er echter niet gekozen voor live-action (een film/serie met echte acteurs) maar is men het pad der animatie ingeslagen. Voor mij reden genoeg om het in ieder geval een blik waardig te gunnen.

Het viel me dan ook gelijk op dat het eerste seizoen van deze serie maar vier afleveringen kent, die ook nog maar eens een klein half uurtje duren! Hoewel het vervelend is dat het seizoen maar een beperkt aantal afleveringen biedt, vind ik de geringe lengte van iedere aflevering nog niet eens zo storend. Hierdoor kun je namelijk snel even een aflevering kijken zonder er gelijk een uur aan kwijt te zijn. Vooral voor mensen met weinig tijd om handen is deze serie dus een prima tussendoortje.

En?

Na het bekijken van het kwartet aan afleveringen moet ik zeggen dat ik positief verrast ben! De serie weet namelijk valkuilen te ontlopen waar vele andere gamefilms volledig in flikkeren. Na de aftiteling van de vierde aflevering bereikt te hebben voelde ik mij dan ook behoorlijk in de steek gelaten. Ik wilde namelijk maar wat graag verder kijken. Helaas is Castlevania op dit moment dan ook te vergelijken met een karig buffet waar je nog maar één bord van gehad hebt ; je wilt graag meer maar helaas kom je erachter dat het nog even duurt voordat het lekkers wordt aangevuld. Want hoewel seizoen twee er zeker gaat komen, het is ook minstens zo zeker dat dit nog even op zich laat wachten.
Maar geen gedraal! Want tot het zover is mag je puntsgewijs lezen wat ik nu precies van deze serie en al haar aspecten vind!

Allereerst de looks!

De animatie die Castlevania biedt steekt veelal prima in elkaar, en is soms zelfs fantastisch te noemen. Het is precies wat je verwacht van een anime binnen een Gotische fantasy setting: De animaties zijn vloeiend, de achtergronden prachtig vormgegeven en ook bepaalde special effects passen perfect in het geheel. Het zijn met name de actie-momenten waarbij de animatie het beste uit de verf komt. Want niet alleen zijn deze momenten gigantisch over de top, ze zijn ook nog eens sterk in beeld gebracht waardoor goed te volgen is wat er daadwerkelijk gebeurd ( geen fucking shaky cam of fast-editing dus).

Hoewel het visuele aspect veel pracht en praal kent, moet je wel een beetje tegen ‘blood and gore’ kunnen, want hier is Castlevania niet vies van. Ingewanden, gespleten hoofden, verbrande lijken en zelfs doormidden gehakte kinderen passeren de revue. Dit is voor sommigen misschien overbodig, maar ikzelf vond het eigenlijk wel passend bij het duistere sfeertje die deze serie met zich meedraagt. Het toont letterlijk wat er gaande is en dit maakt het geheel des te indrukwekkender. 
Hoewel de vormgeving dus goed in elkaar steekt, kent de serie ook de typische anime luïgheden (dit is geen woord, weet ik). Want vaak genoeg staan levende figuren in de achtergrond stil en worden animaties makkelijk van de hand gedaan door sommige personages in een alles verhullende cape te kleden (welke meer dan eens ook nog eens onrealistisch statisch is geanimeerd). Ook kent de serie soms momenten waarop animaties enkele frames over lijken te slaan. Dit laatste kan natuurlijk een bewuste artistieke keuze zijn, maar het staat wat haaks op de rest van de beelden die zich vloeiend over je scherm voortbewegen.

Dan het verhaal!

Het verhaal zit in het eerste seizoen nog echt in de ‘uitleg’ en ‘we zetten onze lore en personages neer’ fase. Dit is ook niet gek gezien de lengte van dit eerste seizoen (2 uur!). Toch moet ik zeggen dat ik van begin tot eind geboeid was. Het algemene plot is niets nieuws en zal tot dusver absoluut geen Oscar binnenslepen, toch weet het voldoende te bieden om door te kijken.

De reden voor mij om verder te kijken was met name het hoofdpersonage ‘Trevor Belmont’. Hij is zo’n typische held die er eigenlijk niet een wil zijn. Hij heeft schijt aan alles en iedereen en is vaker dronken dan nuchter. Dit zijn over het algemeen dan ook personages waar ik vaak van geniet. Trevor wist meer dan eens een glimlach op mijn gezicht te toveren, maar liet ook sporadisch zijn krachtige kanten zien. Deze momenten zorgen dan ook dat je als kijker respect krijgt voor deze krijger. Want hoewel hij een stuk stront eerste klas is, huist er toch een krachtig personage in deze man.

Ik hoop dan ook dat hij wat dat betreft blijft zoals hij is, en niet later door een romantisch subplot verandert in de stereotype goodguy. Helaas maakt hij in de laatste aflevering wel een bepaalde ontwikkeling door die mij wat dat betreft wat huiverig maakt. We moeten nog gaan zien in wat voor personage Trevor aan het einde van de rit is getransformeerd, maar ik hoop echt dat ze Hollywood clichés lekker uit de weg gaan. Niet ieder hoofdpersonage hoeft namelijk te eindigen met ‘het meisje’, ik vind ze juist interessanter wanneer dit niet gebeurt.

De overige personages doen wat ze moeten doen, maar hebben nog niet de ontwikkeling doorgemaakt die Trevor inmiddels tot een prachtig personage heeft gecrëerd. Laten we hopen dat zij dezelfde behandeling krijgen, en floreren in onze herinneringen als een stel toffe karakters waar wij positief op terugkijken.

Het enige probleem dat ik wel met het verhaal heb is de grote vijand die de naam Dracula draagt. Ik vond dit namelijk helemaal geen vreselijk personage en zie hem niet zozeer als het grote kwaad. Zijn reden om te doen wat hij doet is namelijk best wel gegrond. Hij heeft het recht om boos te zijn na wat hem is aangedaan. Hij is zelfs nog vrij genadig als het gaat om zijn kwaadaardige plannen. Dus ik weet niet of het de bedoeling is dat wij hem als kijker moeten haten, maar dit gevoel van haat gaat bij mij persoonlijk niet naar hem toe (eerder naar enkele andere figuren).

Nog even de sound:

Ik heb de serie in het Engels bekeken, en heb hier geen spijt van gehad. Want hoewel het voor vele anime-liefhebbers heiligschennis is om dit te doen boeit mij dit weinig, ik geef namelijk helemaal niks om dat Japanse gebrabbel waar ik niets van versta. De voice-acting in het Engels is van een prima niveau! Personages worden overtuigend neergezet wat mede door de goede casting tot stand gebracht is. The Hobbit triologie was, ondanks dat ik een grote LOTR fan ben, niet helemaal mijn ding, het enige wat ik echter wel erg kon waarderen was het personageThorin vertolkt door Richard Armitage. Deze acteur verleent in Castlevania zijn stem aan ons hoofdpersonage Trevor, en ik moet zeggen dat hij dit perfect gedaan heeft. De rust, het sarcasme en de laconieke houding van het personage worden door hem geweldig neergezet. Maar ook de momenten van kracht zet hij sterk neer, hij laat daarin zien dat Trevor meer in zich heeft dan de grappen makende dronkaard die we tot een bepaald punt hebben mogen ervaren.

De soundtrack zelf doet wat het moet doen maar is niet bijster spectaculair. Ik had eigenlijk gehoopt op gecoverde versies van nummers uit de soundtrack uit de Nes-games, maar deze heb ik helaas niet mogen horen. Wie weet dat dit nog terugkomt in toekomstige seizoenen, i keep my fingers crossed. 

En uiteindelijk : Trouw aan het bronmateriaal!