Chris Glerum In vroeger tijden waren onze romanhelden wijze rechercheurs. Gedistingeerde heren als Sherlock Holmes zetten zich vol overgave in om criminelen achter slot en grendel te krijgen. Tegenwoordig lijkt die simpele basis niet genoeg voor een detectiveverhaal. De nette heren van weleer zijn vervangen door verlepte zuipschuiten die zich verdrinken in zelfmedelijden, of door mistroostige mannetjes met meer persoonlijke problemen en minder manieren. Een aan lager wal geraakte ex-detective als Kyle Hyde is dus een perfect stereotiep personage om in een moderne detectiveroman te schitteren.
Drie jaar geleden verscheen het eerste verhaal met Kyle Hyde in de hoofdrol, Hotel Dusk: Room 215. Deze game werd vaak omschreven als een interactieve roman, maar eigenlijk is ‘interactieve graphic novel’ een veel passendere omschrijving. Graphic novel omdat beeld en tekst een even belangrijke rol vervullen in de verhaalvertelling. Interactief omdat je, terwijl je de Nintendo DS gekanteld vasthoudt als een boek, via de touchscreen zelf handelingen verricht om voortgang te boeken in het verhaal. Last Window: The Secret of Cape West is een direct vervolg op Hotel Dusk en maakt gebruik van precies dezelfde vertelformule.
Het is december 1980, krap een jaar na de gebeurtenissen van Hotel Dusk (dat je niet gespeeld hoeft te hebben om het verhaal van Last Window te kunnen volgen), als Kyle Hyde te horen krijgt dat hij op zoek moet naar een nieuwe woning. Het appartementencomplex waar Kyle woont, Cape West, is van eigenaar gewisseld en wordt aan het eind van de maand met de grond gelijk gemaakt. Niet dat het Kyle veel kan schelen; als verkoper voor Red Crown is hij veel op reis en maar weinig thuis. Die houding verandert als hij een mysterieuze brief van een geheimzinnige opdrachtgever krijgt, waarin duidelijk gemaakt wordt dat Cape West een groot geheim huisvest.
Kyle’s detectivebloed kruipt waar het niet gaan kan en dus neemt Kyle de opdracht aan. Hij heeft een kleine twee weken om het mysterie te ontrafelen en begint direct te graven in het verleden van zijn medebewoners. Wie is zijn overbuurman nu eigenlijk behalve een muzikaal aangelegde luilak? Wat voor persoon is die ouwe mopperkont die boven Kyle woont op de derde verdieping en ’s nachts vaak herrie maakt? En waarom heeft de bazin des huizes ineens besloten haar geliefde appartementencomplex van de hand te doen? Alleen door vragen, veel vragen kan Kyle achter antwoorden komen.
En dankzij zijn detectiveachtergrond is vragen stellen Kyle’s tweede natuur. Dit betekent dat Kyle zijn dagen in Cape West doorbrengt met het van deur tot deur afgaan van het complex, om overal via vraag-en-antwoordspelletjes met bewoners gesprekken te voeren. Iedereen heeft wel iets op zijn kerfstok en dat merk je in gesprekken wanneer mensen nerveus worden. Een geel driehoekje geeft aan dat je iemand onder druk kunt zetten, zodat er nieuwe vragen opdoemen om antwoorden op te krijgen. Het is overigens niet altijd verstandig om de druk op te voeren, want je wilt mensen niet beledigen. Een beledigd mens praat helaas niet voor twee, maar helemaal niet, dus een misplaatste vraag betekent einde verhaal.
Gelukkig is dit nieuwe avontuur van Kyle wel wat vergevingsgezinder geschreven dan zijn vorige verhaal. Tijdens zijn escapades in Hotel Dusk kwam het vaak aan op trial-and-error om verder te komen en gebeurde het regelmatig dat Kyle met zijn lompe verhoortechnieken iemand zodanig beledigde dat diegene geen contact meer wilde. In Last Window kan Kyle met veel meer dingen wegkomen, waardoor je minder vaak het game over-scherm te zien krijgt. Foute vragen leiden nu (net als in de Phoenix Wright-games) vaak tot een cirkelredenering die je een tweede kans geeft om een andere keuze te maken. Enerzijds zorgt dit ervoor dat je nauwelijks gestraft wordt voor fouten die je maakt en dus op de automatische piloot zonder een al te kritische blik vragen kunt stellen. Anderzijds levert het een veel soepelere spelervaring op die ervoor zorgt dat het verhaal minder vaak onderbroken wordt.
Dat is maar goed ook, want net als in Hotel Dusk komt het verhaal langzaam op gang. De eerste hoofdstukken ben je vooral bezig met het leren kennen van je medebewoners en het aanhoren van hun persoonlijke achtergronden, hier en daar afgewisseld met een simpel puzzeltje. Gedurende de tweede helft van het vijftien uur durende avontuur wordt het verhaal spannender en boeiender, omdat je steeds dichter bij het ontrafelen van de mysteriën van Cape West komt en de puzzels wat lastiger worden. Bij vlagen worden de spanningsbogen iets te ver opgerekt, maar doordat je minder vaak vastloopt in gesprekken is dit minder hinderlijk dan in Hotel Dusk.
Er zijn nog een aantal kleine verbeteringen doorgevoerd die het tempo in de game bevorderen. De animaties zijn bijvoorbeeld veel verfijnder dan in Hotel Dusk. Allerlei beeldovergangen zijn toegevoegd, waardoor je meer het gevoel hebt dat het verhaal één geheel is. Zo wordt iemand die zijn kamerdeur opent eerst half bedekt door schaduw. Pas wanneer een gesprek op gang komt, gaat de deur volledig open en komt de persoon in beeld. Het past heel goed bij de grafische stijl van de game, die een combinatie is van realistische omgevingen en grof geschetste personages. Dit soort kleine verfijningen zorgen ervoor dat Last Window wat prettiger wegleest, uhm, wegspeelt dan Hotel Dusk.