- - RPG staat voor ‘role-playing game’ en de term houdt in dat de spelers een persoonlijkheid creëren binnen een universum of setting, waarbij het vervullen van deze rol bijdraagt aan het verhaal en het einde hiervan. Klinkt vrij simpel, toch? Je vervult een rol en je draagt bij aan/beïnvloedt het verhaal. Maar wat is de consensus onder ontwikkelaars, pers en gamers? Idioot genoeg wordt een levelingsysteem als een RPG-element beschouwd en waarom die Japanse, achterhaalde, lineaire zooi wordt afgekort met ‘JRPG’ is voor mij een raadsel. Het zijn walgelijke misvattingen die ervoor zorgen dat veel makers meer veren in hun reet gestoken krijgen dan ze verdienen. Deze dwalingen zorgen ervoor dat ontwikkelaars gemakzuchtig worden en lui achterover hangen, met het idee dat het RPG-genre weer verbeterd is door hun creatie, wat natuurlijk de dikste onzin is.
Neem Peter Molyneux. Hij noemde Fable 2 een “amazing role-playing game, because most role-playing games are shit.” Nee, meneer Molyneux, ook uw game is shit op het gebied van role-playing, want in Fable 2 zijn er geen werkelijke gevolgen, dus jouw gedrag heeft geen invloed op het verhaal. Je kunt trouwen met een hersenloos stuk A.I. en kinderen krijgen zodat je een gezin hebt dat identiek is aan het gezin aan de overkant van de straat, maar dan? Niets, ‘doen om het doen’ noem je dat. Je kunt alle huizen opkopen en de huur verhogen zodat je kwaadaardiger wordt, waardoor de economie van het betreffende dorp ook instort, beweert Molyneux. Nou, vergeet het maar. Je krijgt enkel in een statistiek te zien dat de economie verrot is en daar blijft het bij.
Geen van jouw daden in Fable 2 heeft een werkelijk gevolg. Ik ben de hele game een smerige hufter geweest, heb alles op de meest sadistische manier opgelost, ik heb overal geld aan verdiend ten koste van anderen, maar het einde is altijd hetzelfde. Je krijgt altijd drie dezelfde keuzes, waaronder de keuze om de halve wereldpopulatie te redden zodat je alsnog de good guy bent. Sterker nog: ik kan met mijn duivelse hoorns en totaal corrupte uiterlijk een simpel dansje doen om de sympathie van de dorpelingen te winnen. Fable 2 is geen RPG, het is gewoon een action-adventure waarin je kunt kloten met de A.I. zonder dat het enig gevolg heeft.
Kevin
Kevin Eyken is een passievolle gamer die graag over zijn hobby mag schrijven. Hij heeft vaak een ietwat afwijkende mening en uit deze zodanig dat hij met regelmaat in een vurige discussie belandt. Toen hij een ukkie van drie was, heeft hij nog games gespeeld op een Intel 386 en een Atari 2600 Jr. Naast gamen is schrijven één van zijn voornaamste bezigheden. Bekenden van Kevin noemen hem een ‘bunzing en een gentleman’, wat betekent dat hij je in eerste instantie een gruwelijke dood kan toewensen, maar vervolgens je op een biertje trakteert en met je gaat feesten. Of het kan refereren naar alle ontucht die hij pleegt in het openbaar tijdens het uitgaan…
En meneer Molyneux kraakt in datzelfde interview Oblivion af door te zeggen dat het een goede game is, maar volgens hem een slechte RPG is omdat de combat zuigt. Is deze eikel echt een gamedesigner? The Elder Scrolls-games zijn slechte RPG’s omdat er geen dialoog in zit! Je vraagt de weg, je vraagt naar quests, je vraagt en vraagt en vraagt, maar nooit sta jij aan het roer van een gesprek, nooit kom je in een werkelijke dialoog terecht waarin meningen uitgewisseld worden. De NPC’s praten continu zonder zich te bekommeren om jou en jouw persoonlijkheid, en daarbij valt hun gespreksstof ook niet te beïnvloeden. Met Fallout 3 vrijwel hetzelfde verhaal. Nul dialoog. Af en toe zijn er wel binaire keuzes, maar om de game daarmee nou als ‘beste RPG ooit’ te bestempelen…
Nog dommer is het gezeik dat JRPG’s en andere lineaire zooi ook als RPG’s gezien kunnen worden, omdat je de rol aanneemt van . Dat doen we in elke game! Of wil je Batman: Arkham Asylum ook een RPG noemen omdat we als Batman spelen? Het gaat om jouw invloed, wat jij creëert en veroorzaakt. Omdat ik in Call of Duty liever de M16 gebruik dan de AK-47, betekent niet dat ik ook maar iets bijdraag aan het verhaal. Hetzelfde geldt voor de meeste JRPG’s: je gedrag beïnvloedt niets, alles is al bepaald. Heel schattig allemaal, maar als ik een boek wil lezen of een film wil kijken, dan koop ik dat wel. Scheelt me weer vijftig euro. Als ik zin heb in een RPG, laat ik alle Japanse meuk links liggen.
Enkel BioWare en Obsidian lijken nog hun best te doen om zich verder te ontwikkelen op het gebied van mijn favoriete genre. In Mass Effect 2, bijvoorbeeld, heeft zelfs je savegame uit het vorige deel permanente impact. Zijn hun games dan perfect qua role-playing? Nee, er zijn nog altijd beperkingen. Bij BioWare hebben ze een cineastische aanpak en willen ze dat de speler totaal wordt opgezogen in de wereld. Dit heeft als gevolg dat de wereld niet zo vrij en open is als mogelijk is. En Alpha Protocol… tja, je hebt invloed op het verhaal door keuzes en daden, maar de gameplay is als een beeldje van stront boetseren: het lukt wel, maar leuk is anders.
Naar mijn mening zijn er simpelweg te weinig echte RPG’s die doen waar ik op zit te wachten en teveel ontwikkelaars die onzin lullen over RPG-elementen. Beweren dat een levelingsysteem een RPG-element is en dat je hiermee een vleugje RPG aan je game toevoegt, is hetzelfde als zeggen dat je met wapens een vleugje First-Person Shooter aan je game toevoegt. Je moet niet alleen een wapen vasthouden, je moet ook een First-Person-perspectief hebben. Iets uit de context rukken van een ander genre en het in je game proppen, betekent niet dat je game automatisch een deel van dat genre met zich meedraagt. Het betekent dat je iets uit de context gerukt hebt en het in je game hebt gepropt. Dit kan zeker een tof effect hebben of zelfs een nieuw genre creëren, maar je tilt het genre waardoor je geïnspireerd bent niet naar een hoger niveau. En titels die lineair zijn, zijn per definitie geen RPG en voegen al helemaal niets toe aan dit segment games.
Lang verhaal kort: ik moet schijten.