- - Geweld in games verkoopt goed. Niet alleen geweld, het hele sfeertje om het geweld heen is ook bepalend. Criminaliteit, oorlog, sciencefiction, zolang er stoere kerels zijn met stoere uitspraken die op stoere wijze een andere stoere kerel (of stoere alien) doodmaken, zullen er genoeg stoere gamers zijn die het kopen. Logisch, ik ook. Bij het zien van andermans lijden vertelt je brein dat jij er beter voor staat dan de persoon op het scherm, en dat maakt je een beetje gelukkig. Leedvermaak. Maar natuurlijk zijn er nog steeds mensen die anti-games zijn, die geweld in spellen zien als de teloorgang van onze maatschappij. In films is het inmiddels al geaccepteerd, maar games, nee, die zijn interactief en interactie is kwaadaardig. Dat zijn sukkels, who cares? Ik erger me pas echt dood aan de mensen binnen de game-industrie die beperkingen opleggen. Uitgevers en ontwikkelaars die gaan bepalen wat ik wel of niet moet kunnen binnen een spel, gadverdamme!
Laten we Fable II als voorbeeld nemen. De ontwikkelaars beweren dat het een RPG is (we weten intussen dat deze term nergens meer op slaat) en dat jij als speler kunt doen wat je wilt. Jij maakt de keuze. Jij staat aan het roer. Je kunt hele dorpen redden of juist ten onder laten gaan. Je kunt trouwen, kinderen hebben, mensen doodmaken, een sadist zijn of de boeddhist uithangen. Goh wat een vrijheid. Totdat je een shotgun tegen het voorhoofdje van een kind drukt en de trekker over haalt. Dan zie je ineens hoe beperkt jouw daden zijn, hoe ver je vrijheid reikt. “Nee, kinderen mogen niet dood in games, dat is toch een brug te ver, dat willen wij niet.” Fuck jou, laffe hond! Jij wilt een role-playing game maken, jij wilt mij de keuze geven, dan maak ik de keuze om kindjes af te knallen. Is het laf en kwaadaardig? Ja, natuurlijk. Maar als ik laf en kwaadaardig wil zijn in een role-playing game die pretendeert vrijheid te bieden, dan moet die mogelijkheid er zijn. Creëer consequenties, straf me af, doe er wat mee, maar negeer het niet om de toorn van Fox News en boze huisvrouwen te ontwijken!
Kevin
Kevin Eyken is een passievolle gamer die graag over zijn hobby mag schrijven. Hij heeft vaak een ietwat afwijkende mening en uit deze zodanig dat hij met regelmaat in een vurige discussie belandt. Toen hij een ukkie van drie was, heeft hij nog games gespeeld op een Intel 386 en een Atari 2600 Jr. Naast gamen is schrijven één van zijn voornaamste bezigheden. Bekenden van Kevin noemen hem een ‘bunzing en een gentleman’, wat betekent dat hij je in eerste instantie een gruwelijke dood kan toewensen, maar vervolgens je op een biertje trakteert en met je gaat feesten. Of het kan refereren naar alle ontucht die hij pleegt in het openbaar tijdens het uitgaan…
Echt, ik begrijp niet wat het verschil is tussen een kind vermoorden en een volwassene. Ja, leeftijd, duh, maar een leven is een leven. Ik zie niet hoe je digitale moord goed kunt praten en tegelijkertijd kunt zeiken over hoe slecht het is om een kind digitaal te doden. Als ik ervoor kies om iemand in een game te vermoorden, moet het niet uitmaken of de persoon twaalf, drie of twintig is. Als iemand zeventien is, mag ik hem dan niet virtueel vermorzelen? Moet ik dan in-game een weekje wachten tot zijn verjaardag is geweest zodat hij achttien is, waarna zijn sterfanimatie is ingeladen? Als kindjes in deze games niet dood kunnen, waarom sturen ze die dan niet op oorlogspad? Irritanter nog: in Fable II krijg je in de openingsscène te zien hoe jouw minderjarige zusje wordt doodgeschoten door de slechterik, recht voor jouw ogen… Dus Peter Molyneux mag in zijn eigen game wel kleine meisjes tot een gruwelijk eind brengen, maar ik, de speler, de persoon die betaalt voor het spel, mag dat niet.
Een andere ergernis die ik heb, wat beperkingen in games betreft, is seks. In Amerika is het natuurlijk een veel groter taboe dan hier, en om één of andere reden wordt Amerika al snel gezien als de standaard die iedereen moet aanhouden. Je weet dat je met onderdrukte geesten te maken hebt als ze helemaal flippen bij het zien van een tepel. Maar waarom? Neem Mass Effect. Het eerste deel had een prachtige seksscène waar je voor kon kiezen. Mooi geregisseerd, stijlvol in beeld gebracht, toppie. Maar nee, Fox News wordt pissig, heel drama om niks, uiteindelijk geeft iedereen toe dat het nergens over gaat, einde. Dan komt deel twee uit en merk ik dat BioWare gas terug heeft genomen en hele lelijke, korte seksscènes heeft gecreëerd die totaal niet aanvoelen als een bevredigende climax van een opbloeiende relatie die ontstaat tijdens een spannend avontuur.
Fahrenheit, een game die zich laat spelen als één groot quick-time event, zat vol stijlvolle regie. Waaronder een fantastische scène waarin de hoofdpersoon wordt bezocht door zijn ex-vriendin die nog even wat spullen komt ophalen uit zijn appartement. Jij als speler kunt dan een stukje gitaar spelen dat, als je het goed doet, leidt tot een interactieve seksscène. Een prachtige scène die realistisch blijft, in het verhaal past en begeleid wordt door toffe muziek. Maar goed, in de VS is deze scène natuurlijk geschrapt omdat het spel anders de 18+ rating zou krijgen. Dat deuntje, hoe ging dat ook alweer? Iets met “land of the free and the home of the brave,” toch?
Om nog een stap verder te gaan: feministen hebben hun beklag gedaan over een spel genaamd RapeLay, waarin de speler een moeder en haar twee dochters moet verkrachten. Het doel is om hen te ‘breken’ zodat ze de brave seksslaafjes worden waar elke man over fantaseert maar wat hij nooit toe zal geven. De game bevat stemactrices en alles om het plaatje compleet te maken, en die zure feministische kutten lopen maar te blèren dat het vrouwonvriendelijk is. Maar hoe is het in vredesnaam schadelijk?
Alle medewerkers van de game krijgen betaald, inclusief de vrouwen die de stemmen doen, de uitgever ontvangt de winst en de spelers krijgen hun welverdiende portie verkrachtingsfetisj waar ze goed geld voor betaald hebben. Klaar toch? Het is iets dat de ontwikkelaar wilde maken, een ervaring die ze met ons wilden delen. Of wij dit ook willen, is aan ons, niet aan zeikerige feministen die bepalen of wij wel of niet een spelletje mogen spelen omdat er verkrachting in voorkomt. En dan nog, is verkrachting erger dan moord?
Maar dit alles heeft ook te maken met de ‘grote drie’, Microsoft, Sony en Nintendo, die geen pornografisch of extreem gewelddadig materiaal op hun machines toestaan. Ergens begrijpelijk, maar kunnen we niet met z’n allen besluiten dat iedereen lekker zelf moet weten wat ie uitspookt in een virtuele wereld? Dat is waar ik graag naar toe zou willen: totale vrijheid op het gebied van games. Geen gezeik meer dat iemand een product van een ander maatschappelijk onverantwoord vindt en dat er dus maar iets aan gedaan moet worden, donder op. Gewoon laten gaan, doe jij jouw ding, dan doe ik het mijne. Omdat ik Justin Bieber een walgelijk slechte artiest vindt, betekent dit nog niet dat iemand hem moet bekrassen met roestige spijkers en hem vervolgens door een grizzlybeer moet laten verkrachten… oké, slecht voorbeeld.