Chris Glerum ’s Werelds meest beschaafde puzzelprofessor Hershel Layton en diens puzzelprotegé Luke Triton zijn mannen van het goede leven. Een puzzeltje hier kraken, een probleempje daar oplossen en ondertussen in een aantal spannende situaties verzeild raken. En het mooiste is nog wel dat iedereen ze als geweldige gentlemen beschouwt, waardoor ze overal graag geziene gasten zijn. Maar ook bij feilloze heren loopt er wel eens iets anders dan verwacht, zo blijkt in Professor Layton en de Verloren Toekomst.
Dat begint op een rustige ochtend die net zo onbezorgd is als de meeste andere dagen. De qualitea time wordt verstoord doordat een vreemde brief op de deurmat van de professor ploft. Hij en Luke worden opgeroepen om Londen te redden van een groot gevaar. De afzender? Een jongvolwassen Luke die tien jaar in de toekomst leeft. Het gevaar? Een doorgedraaide professor Layton die met ijzeren vuist regeert over de Engelse hoofdstad.
Dit verhaal biedt genoeg aanknopingspunten voor een spannende reeks van onverwachte gebeurtenissen, maar helaas wordt die potentie nooit ten volste benut. Voor een deel komt dit doordat de gebeurtenissen te traag ontspinnen. Er is niet alleen ruimte voor de hoofdverhaallijn, maar er wordt ook uitgebreid de tijd genomen om Laytons tragische liefdesleven te behandelen. Het lijkt misschien interessant om erachter te komen hoe Layton van tortelduifje in puzzelprof veranderd is, in realiteit blijkt het niet boeiend genoeg om te voorkomen dat de vaart uit het hoofdverhaal gehaald wordt.
Een ander deel van het probleem zit in de Nederlandse vertaling van de game, die minder goed uit de verf komt dan in Professor Layton en de doos van Pandora. Een deel van de Nederlandstalige tekstdialogen is voorzien van gesproken ondersteuning en die is vaak emotieloos en tergend traag ingesproken. Zelfs tijdens de climax van het avontuur lijkt het alsof de geluidsfragmenten een factor anderhalf te traag worden afgespeeld. De gesproken dialogen zijn vaak zo langzaam dat je de tekst al drie keer gelezen hebt voordat de slome stemacteurs uitgekletst zijn. In de prachtige tussenfilmpjes wordt gelukkig vaak wat vlotter gebabbeld, maar die filmpjes zijn er te weinig in vergelijking met de ‘slow-voicing’-dialogen. Hierdoor word je op geen moment echt meegevoerd door de spannende gebeurtenissen in het verhaal, waar dat in the Curious Village en in de Doos van Pandora wel gebeurde.
Layton keert terug
Met Professor Layton en de Verloren Toekomst is de eerste trilogie rondom Layton en Luke afgesloten. Maar er zijn meer Layton-avonturen op komst, want in Japan zijn ze al bijna aan het einde van de tweede trilogie rondom Layton. Waar Layton en Luke in de Verloren Toekomst een sprong vooruit in de tijd maken, gaan ze de komende jaren juist terug in de tijd. De tweede trilogie speelt zich namelijk af voor de avonturen die we al met Layton beleefd hebben. Het vijfde deel is inmiddels al aangekondigd voor de Nintendo 3DS, maar we vermoeden dat we hier eerst nog op het vierde deel getrakteerd worden, vermoedelijk op de ‘oude’ Nintendo DS.
Doodzonde, want eigenlijk zijn in dit slotstuk van de eerste Professor Layton-trilogie (zie kader) alle ingrediënten aanwezig om er een ijzersterke game van te maken. Er zijn meer dan 165 puzzels (plus nog eens wekelijks een nieuwe downloadbare puzzel), waarvan een aantal hersenkrakers weer puur genieten is. Er zitten ook wat raadseltjes tussen die we in iets andere vorm al in de twee eerdere delen gezien hebben, maar die lichte herhaling zou niet zo’n probleem zijn als het totaalplaatje van puike puzzels en een verrassend verhaal in balans zou zijn. Maar dat is het ditmaal dus niet. En daardoor worden kleine missers in verhaal en puzzels die voorheen met de mantel der liefde bedekt werden, ineens storend.
De Verloren Toekomst blijft een Layton-game in hart en nieren en blijft gewoon goed, maar voor de vele Layton-fans is deze verse portie puzzelplezier waarschijnlijk toch een lichte teleurstelling. De twaalf tot vijftien uur aan puzzelplezier is erg leuk, maar niet fantastisch. De minigames met een modelautootje, papegaai en plaatjesboek zijn grappig, maar zijn niet zo briljant als het hamsterspelletje uit de Doos van Pandora. Kleine verbeteringen als de mogelijkheid om in acht kleuren overzichtelijke aantekeningen te maken zijn goed, maar geven geen extra dimensie aan de spelformule die al stond als een huis. Er had meer ingezeten en dat de Verloren Toekomst ten opzichte van de Doos van Pandora als een stapje terug aanvoelt, is simpelweg teleurstellend. Vreemd genoeg komt die teleurstelling voort uit een goede puzzelgame die geen grote steken laat vallen, maar ook nooit boven zijn illustere voorgangers uitstijgt.