Chris Glerum De jaren dat Wario schitterde als handheldheld liggen helaas ver achter ons. Na Wario Land 4 heeft hij nooit meer een echt waardig eigen avontuur gekregen, met Wario: Master of Disguise als dieptepunt – en misschien wel de nagel aan de doodskist. Wario is passé, zo lijkt het. De gierige grijpgraag is verzadigd door alle schatten die hij in de loop der jaren bijeen gesprokkeld heeft. En dus lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat we voorgoed vaarwel zeggen tegen een van de beste platformhelden van de jaren negentig.
Goed, Wario krijgt vast nog wel wat gastrolletjes in Mario’s spin-offs, maar hij heeft juist zo hard gevochten om zelf te worden erkend als platformkoning. Nadat hij in Super Mario Land 2: 6 Golden Coins als slechterik de show van Mario stal (en zijn kasteel, maar dat terzijde), buitte hij zijn populariteit uit door de hele Super Mario Land-serie te stelen. Vanaf Super Mario Land 3 veranderde de serie definitief in Wario Land. En terecht, want de Wario Land-serie behoort tot de beste platformseries ooit. Vooral deel één tot drie zijn stuk voor stuk geweldig, met talloze innovatieve ideeën en onconventioneel leveldesign. Tel daarbij op dat de vileine Wario veel stoerder is dan die metroman Mario en een schitterende serie is geboren.
In de eerste Wario Land is onze achterbakse held nog een trauma aan het verwerken. Na zijn smadelijke nederlaag in Super Mario Land 2 wil Wario bewijzen dat hij rijker kan worden dan Mario. Daarom speurt hij als een raaf het land af op zoek naar alles dat glimt. Ondertussen komt Mario af en toe tussendoor om de mooiste schatten met zijn helikopter weg te takelen. Door het verhaal eens van een andere kant te belichten lijkt Wario de sympathieke (anti)held en is Mario de arrogante eikel die op geen greintje respect hoeft te rekenen.
Wat Wario Land zo bijzonder maakt is dat de zoektocht naar schatten plaatsvindt in levels die stuk voor stuk het onderzoeken meer dan waard zijn. Overal zijn dingen verborgen en de grootste geheimen zijn extreem lastig te vinden. Zo is het me tot op de dag van vandaag niet gelukt om het laatste geheime level te vinden, ondanks uren en uren zoeken. Juist die complexiteit van de levels is de charme, want zelfs als je denkt het hele level uit je hoofd te kennen, blijken er soms nog geheime stukjes te vinden.
De levels kunnen zo complex zijn doordat Wario vele power-ups tot zijn beschikking heeft die hem speciale krachten geven. De Vikinghelm die je laat beuken en kontstompen is de standaard upgrade, maar vooral de drakenkop en jetpack zijn geweldig. Dankzij de vuurspuwende gaven van de drakenkop worden de ijslevels een stuk interessanter en dankzij de jetpack ga je elk hooggelegen hoekje verkennen op zoek naar geheime gangetjes. En als je dan zo’n geheim pad naar een nieuw level vindt, dan is de beloning van nóg zo’n schitterend level meer dan passend voor het nauwkeurige speurwerk.
Maar het zijn niet de vele geweldige levels of de toffe power-ups die de game zo goed maken. De kracht van Wario Land zit hem in details. Kleine reacties als iets fout gaat, de eeuwige schaduw van Mario die over Wario hangt, het hilarische ‘double or nothing’-spelletje aan het eind van levels, minigames met Wario’s vijanden als lijdend voorwerp, de game zit vol met dit soort details die Wario tegelijkertijd als krachtig personage en eeuwige loser neerzetten. En daarmee is een nieuwe game(anti)held geboren.
Die status van nieuwe gameheld weet Wario vast te houden in Wario Land II, dat via diverse verhaaleindes gigantisch veel herspeelwaarde heeft. De kroon op Wario’s platformcarrière is de misschien wel meest ondergewaardeerde platformgame ooit: Wario Land 3. In Wario Land 4 laat Wario zich nogmaals van zijn betere kant zien, al kan het Game Boy Advance-avontuur zich niet meten met de drie fantastische Game Boy (Color)-delen. Sindsdien lijkt Wario zijn lijfspreuk “Have a rotten day!” ook toe te passen op zijn games, die niet meer in de buurt komen van de eerdere delen. Maar wij weten beter, Wario, wij weten uit welk land jij werkelijk komt…