Legacy of Kain: Soul Reaver

Het moet ergens in ’99 geweest zijn dat ik als twaalfjarig knaapje de nieuwste Power Unlimited opensloeg en meteen op een recensie van Legacy of Kain: Soul Reaver stuitte. De tekst werd vergezeld door een imposante afbeelding van een duistere engel des doods en op de screenshots werd al snel duidelijk dat deze game een hoop bloed en geweld bevat. Uiteraard zijn dat precies de ingrediënten die je als twaalfjarige graag ziet in een game, en dus besloot ik op dat moment dat al mijn spaargeld voor Soul Reaver bewaard zou worden.

In het oude land Nosgoth begint het verhaal met Raziel, één van de vijf leiders van de vampierclans die Nosgoth bevolken. Raziel en zijn broers evolueren van tijd tot tijd, maar deze evolutie wordt altijd als eerste ondergaan door hun leider en geestelijk vader Kain. Wanneer Raziel echter aan zijn leider laat zien dat hij hem in evolutie is gepasseerd met de komst van een stel vleugels, barst Kain in woede uit. Hij trekt de botten uit Raziel’s vleugels en laat hem in de Lake of the Dead werpen. Raziel wordt verslonden door het vagevuur, maar wordt weer tot leven gewekt door de mysterieuze Elder God. In zijn nieuwe vorm – een soort halfdode schim van zijn vroegere zelf – grijpt Raziel de kans om zich te wreken op zijn broers en vooral op Kain.

Vanaf dat moment krijg je zelf de touwtjes in handen en al snel kom je erachter dat je je in het dodenrijk begeeft. Deze Spectral Realm is een verdraaide en verwrongen versie van de materiële wereld. Raziel kan switchen tussen deze twee dimensies, wat in het spel voor de nodige puzzels zorgt. Soms kom je in een situatie waarin je absoluut geen idee hebt hoe je verder moet, totdat je naar de Spectral Realm switcht, waardoor een pilaar bijvoorbeeld ‘ombuigt’ en zo een nieuw pad voor Raziel vormt.

Naast de bij vlagen frustrerend lastige puzzels (althans, zo ervoer ik dat toen) zit er ook een gezonde dosis actie in de game. Omdat je levensbalk in de materiele wereld langzaam daalt, word je gedwongen om regelmatig de zielen van verslagen vijanden op te zuigen. Helaas zijn vampiers bijna onsterfelijk en daarom moet Raziel goed gebruikmaken van zijn omgeving. Zo is het mogelijk palen en kandelaars van de muur te trekken om de harten van vijanden mee te doorklieven. Een andere mogelijkheid is om vijanden op ijzeren punten aan de muur te gooien, of in het zonlicht. Niks is zo bevredigend als van afstand een spies door het hoofd van een vijand te gooien.

Elk van de vampierbroers heeft zijn eigen gebied met daarin zijn eigen type vampiers. De bossfights zijn interessant en vereisen soms enige creativiteit van de speler. Vooral bij personen als Melchiah, die veel te groot is om face-to-face aan te pakken. Na het verslaan van een eindbaas ontvangt Raziel nieuwe krachten zodat hij weer nieuwe gebieden in Nosgoth kan betreden. Zo beschik je op een gegeven moment over de mogelijkheid om muren te beklimmen, door poorten heen te phasen en te zwemmen. En daarnaast krijg je op ongeveer een derde van het spel de beschikking over de Soul Reaver, een etherisch zwaard waarmee vijanden nog simpeler van hun ziel te ontdoen zijn.