Chris Glerum Als de discussie weer eens oplaait over welk deel uit de The Legend of Zelda-serie het best is, loop ik vaak hoofdschuddend weg. Terwijl het debat gaat over het briljante A Link to the Past tegen het grensverleggende Ocarina of Time denk ik terug aan de enige Zelda-game die het predicaat ‘beste Zelda ooit’ verdient: Link’s Awakening. Er is geen Zelda die zo sfeervol is, zo slim in elkaar zit en zoveel geweldige elementen bevat als deze Game Boy-klassieker.
De eerste keer dat ik met Link’s Awakening in aanraking kwam, was bij een vriendin van mijn moeder. Op haar Game Boy heb ik als zevenjarige Chris urenlang rondgedoold in Mabe Village, het grasveld net voorbij het winkeltje honderden keren met mijn zwaard gemaaid om Rupees te verzamelen, de grijpautomaat tientallen keren leeggetrokken en natuurlijk de kippen en katten woest gemaakt door ze aan te vallen. De doelen in het spel waren me onduidelijk, maar de magie van Link’s Awakening werd overduidelijk overgebracht.
Pas enkele jaren later had ik genoeg zakgeld gespaard om een eigen Game Boy (Pocket) te kopen met Super Mario Land. Een ijzersterke game, maar in de beleving van mijn moeder niet meer dan een spelletje. Toen ik Link’s Awakening haalde, veranderde die houding. Plots mocht ik vanwege de ronduit geniale soundtrack met de volumeknop op maximaal spelen aan de keukentafel. Plots kon ik vertellen over de avonturen die ik met Link beleefde in mijn zoektocht naar de acht instrumenten van de Wind Fish. Plots was mijn moeder daadwerkelijk geïnteresseerd in de game die ik speelde.
Waarom zag mijn moeder in dat Link’s Awakening meer is dan ‘gewoon een spelletje’? Voor een groot deel is dat te danken aan de ongeëvenaarde sfeer die in Link’s Awakening gecreëerd wordt. Zonder al te veel middelen weet de game met simpele zwart-witbeelden en subtiele midi-muziekjes alle randen van het sfeerspectrum te verkennen. Het begint al met de geweldige openingstune van het startscherm, dat mijn moeder zelfs nu nog direct herkent. Daarna is er voor elke seconde in de game muzikale begeleiding die past bij die seconde in de game. Of het nu de zorgeloze sfeer in Mabe Village is, het zenuwachtige gejengel (gehengel?) bij de grijpautomaat, de spanning in een van de inventieve kerkers, het psychedelische riedeltje bij Crazy Tracy of het rustieke van Animal Village, altijd weet het midi-orkest de juiste snaar te raken.
En bij die sfeer begint het pas. Er zitten bijvoorbeeld zoveel memorabele personages in Link’s Awakening dat het onmogelijk is ze allemaal op te noemen. Van de knettergekke heks Crazy Tracy tot de brievenschrijfster die verliefd is op Mr. Write, van de lieve Marle tot de onbetrouwbare Richard, van de zeemeermin tot de harmonieuze dieren in Animal Village. Oh, en vergeet Bow Wow natuurlijk niet, de ijzersterke Chain Chomp die je op een bepaald moment in het avontuur hard nodig hebt.
Beginnen de herinneringen al boven te komen? Weet je dan ook de grappige ruilhandel nog, waar je begint met een Yoshi-knuffel en via onder andere een vishaak en een bezem eindigt met een vergrootglas dat essentieel is bij het bereiken van de laatste eindbaas? Over de hele (grote) spelwereld waren er wel mensen op zoek naar iets en door slim te ruilen kon je iedereen – inclusief jezelf – blij maken met een nuttig voorwerp. De ruilhandel komt vaker voor in de Zelda-serie, maar zo leuk als in Link’s Awakening is het nooit meer geweest.
Misschien wel de grootste prestatie van Link’s Awakening is dat er zo extreem veel variatie in het avontuur zit dat je telkens weer verrast wordt. Tijdens het schrijven herinner ik me gewoon weer talloze geweldige dingen, zoals de vage droomwereld waar je op een gegeven moment de ocarina ontvangt. Of de vuurstaf die je in de achtste kerker vindt, nog altijd één van de vetste voorwerpen uit de hele serie. Of de prachtige muziek bij het hooggebergte van Tal Tal Heights. Of de zoektocht naar de seashells die je al vroeg kon voltooien om zo snel mogelijk een sterker zwaard te krijgen. Of de vaak behoorlijk pittige kerkers, waar je echt moest puzzelen om hem uit te spelen en waar je het kompas, de kaart en de owl beak (goed voor een hint) hard nodig had. Of het feit dat je de winkel in Mabe Village kon beroven omdat 980 rupees voor een pijl en boog gewoon veel te duur is, met als gevolg dat je de rest van het avontuur als “Thief” door het leven gaat. Of de…
…ik kan door blijven gaan, maar het moge duidelijk zijn: Link’s Awakening bevat onnoemelijk veel voer voor verhalen. Het is nog steeds een wonder dat een game op de Game Boy zoveel sfeer, zoveel detail, zoveel variatie en zoveel speelplezier kan bevatten. Zelfs nu dompel ik me eens per jaar onder in de wereld van Link’s Awakening, al is het maar om onderstaand moment weer mee te maken.