Chris Glerum Team ICO probeert niet anders te zijn dan andere ontwikkelaars. Team ICO is anders. Dat is de kracht van deze Japanse ontwikkelaar die ons de meesterwerken ICO en Shadow of the Colossus heeft gegeven. Er wordt geen moeite gedaan om met een afwijkend, ‘uniek’ spelconcept op de proppen te komen. Dat past deze bescheiden Japanners niet. Het opwekken van een bepaalde emotie staat in al hun games centraal en er wordt een spelconcept gebruikt dat in dienst staat van het opwekken van dit centrale gevoel. In hun nieuwste project The Last Guardian is dat verbondenheid. Of, preciezer gesteld, de verbondenheid tussen mens en dier.
Dit centrale thema van verbondenheid tussen mens en dier is een uitvloeisel van een succesvol subthema uit Shadow of the Colossus. Veel spelers waren zeer te spreken over de bijzondere band die in Shadow of the Colossus ontstond tussen hoofdpersoon Wanda en zijn paard Agro. Mede daarom is besloten om deze band tussen mens en dier tot het centrale thema van The Last Guardian te maken, zo vertelt Fumito Ueda, de grote man van Team ICO, ons.
Tijdens de algemene presentatie van The Last Guardian maken we kennis met een (nog?) naamloze jongen en de reusachtige lapjeskathond Trico (die bewust is vormgegeven als een kruising van meerdere dieren). Je bestuurt het jochie, maar zonder Trico is het jongetje – dat we voor het gemak maar even omdopen tot ‘Boy’ – behoorlijk hulpeloos. Boy kan geen geharnaste wachters bevechten, enkel vluchten. Boy kan niet ineens naar grote hoogten springen, enkel stap voor stap klimmen en klauteren. Boy kan eigenlijk maar verdraaid weinig, maar weet wel hoe hij Trico voor zijn karretje kan spannen door het beest met diverse voorwerpen naar belangrijke plekken te lokken.
In een korte demonstratie zien we Boy wakker worden terwijl hij opgekruld ligt tegen de zachte vacht van Trico. Een paar zonnestralen vallen naar binnen door de spaarzame openingen in de muur. Witte pluisjes zweven, vlindertjes dartelen door het beeld. Trico’s vacht danst zachtjes op en neer door een zuchtje wind. Boy is wakker, maar Trico slaapt door. Op een onschuldige, speelse manier trekt Boy aan Trico’s reusachtige oor om hem te wekken, maar Trico slaapt door. Om de slaapkop toch wakker te krijgen roept Boy in Trico’s oor en dat heeft succes. Met duidelijk fysiek protest rekt Trico zich overdreven uitgebreid uit, om daarna langzaam overeind te komen. De sfeer is perfect, nog voordat je ook maar één stap met Boy gezet hebt.
Er lijkt niet direct een uitweg uit deze ‘slaapkamer’ te zijn, alleen twee verdiepingen hoger is een deur. Om die te bereiken heeft Boy de hulp nodig van zijn gevederde (toekomstige) vriend. Maar Trico heeft een eigen wil en wandelt doelloos een beetje heen en weer door de kamer. Door de eigenwijze Trico naar een bepaalde plaats te lokken met een goedgeurende urn, kan Boy een uitgang vinden uit de donkere kasteelkamer. In een achterkamertje vindt Boy een bewierookte pot die de sleutel is naar de uitgang. Met wat moeite sleept de kleine Boy de urn twee trappen omhoog, zodat hij vanaf een smal balkon de urn naar de enige deur in de slaapkamer kan gooien. Trico’s dierlijke instincten nemen het vanaf hier over; het beest gaat op zijn achterpoten staan om de pot te besnuffelen en Boy kan de rug van Trico gebruiken om via diens vacht omhoog te klimmen en de uitgang te bereiken.
Fumito Ueda spreekt
Naast een algemene presentatie had ik ook een video-interview met Fumito Ueda. Hierin vertelt hij meer over The Last Guardian, legt hij uit hoe The Last Guardian ontstaan is, bespreekt hij het verschil met de eerdere games van Team ICO en praat hij over de invloed van fans. Bekijk morgen dus zeker het video-interview met Fumito Ueda!
Wat we in de demo zien is een simpel voorbeeld van de samenwerking tussen mens (Boy) en dier (Trico), maar tegelijkertijd illustreert het perfect dat The Last Guardian elementen uit zowel ICO als Shadow of the Colossus samensmelt tot een intrigerend geheel. Het ontdekken van een onbekend kasteel doet direct denken aan de mooiste momenten van het mystieke ICO, terwijl de interactie met een (kolossaal) dier duidelijk geïnspireerd is door Shadow of the Colossus. Dat The Last Guardian hier een eigen draai aan geeft, zien we in de volgende scène van de demo, op het moment dat Boy kennismaakt met bepantserde bewakers.
Omdat Boy door een kleine uitgang in de volgende kamer terecht gekomen is, kan hij niet leunen op de hulp van Trico bij het verslaan van de wachters in deze ruimte. Voorkomen is beter dan genezen, dus Boy probeert om al sluipend ongezien de wachters voorbij te gaan. Dat mislukt en de krachtpantsers komen achter onze jonge held aan. Ineens slaat de sfeer om. Het rustige ronddolen is verdwenen en wordt verruild voor een speelse achtervolging. Terwijl de bewakers Boy proberen in te sluiten, rent het jongetje met een uitdagend loopje weg voor de slome wachters. Het vrolijke viooldeuntje doet voorkomen dat we hier te maken hebben met een speels spelletje tikkertje, in plaats van een achtervolging op leven en dood. Vreemd genoeg past het bij de uitstraling van dit avontuur rondom een ondeugende jongen en een onvolwassen kathond.
Als Boy onverhoopt toch in de val loopt en door een bewaker gegrepen wordt, dan moet hij zich zien los te wurmen voordat hij van uitputting bezwijkt. Een stijlvol balkje laat zien hoeveel Stamina de jongen nog over heeft. Weet Boy niet op tijd los te komen, dan is het game over. Naast een indicatie voor zijn energie is Stamina ook een maatstaf voor alle capriolen die Boy kan uithalen. Zo loopt het balkje rood aan wanneer Boy zich aan richeltjes vasthoudt en muren beklimt om te ontkomen aan de bewakers, maar kost het ook energie als je een zware urn rondsjouwt. Boy kan dus niet tot in het oneindige zware klussen uitvoeren zonder daar de tol voor te betalen.
Na een korte achtervolging over trappen, langs richeltjes en via balkonnetjes is Boy spelenderwijs aan de wachters ontkomen. Bijkomstig voordeel: hij staat ettelijke verdiepingen hoger dan Trico voor een grote poort, op een brede brug die sterk genoeg lijkt om het gewicht van het reuzen(huis)dier te dragen. Boy roept Trico, Trico negeert Boy. Poging twee faalt even jammerlijk als de eerste omdat het eigenwijze beest een puberaal machtsspelletje lijkt te spelen. Gelukkig is drie keer scheepsrecht, Trico laat zijn eigen willetje even varen en springt een paar verdiepingen omhoog naar de brug waar Boy staat. Het opmerkelijke duo loopt samen naar buiten, een onbekende toekomst tegemoet. En ze leefden (hopelijk) nog lang en gelukkig…