nomadius In den beginne was er een legende. Een legende die de komst van de RPG-messias voorspelde, een messias die de mensheid zou verlossen van het juk van de traditionalisten en met zich het nieuwe hemelse RPG-tijdperk in zou luiden. Aan de hand van de tien RPG-geboden toetsten we de kwaliteiten van Dragon Age II in de hoop onze messias gevonden te hebben, maar helaas schoot hij tekort. Hij kwam echter wel verdomd dicht in de buurt bij de ontdekking van de RPG-hemel.
Eigenlijk deed het eerste deel, Dragon Age: Origins, niet bijster veel nieuws voor de Westerse RPG. Sterker nog, de game ging juist terug naar de roots van het genre: het Dungeons & Dragons-bordspel. Afgezien van het middeleeuwse thema compleet met dwergen, tovenaars, ridders en draken spelen ook statistieken en tactiek een grote rol. De spelprincipes zijn stokoud en toch behaalde de game enorm veel succes. Waardoor dan?
Door simpelweg achterlijk goed te zijn in wat het moet doen. Spelmechanieken zijn naadloos verweven met sfeervolle graphics en muziek, sterk characterdesign, boeiende dialogen en een ijzersterk verhaal. Daarnaast is de game duidelijk met ontzettend veel oog voor detail en liefde gemaakt. Als je vervolgens bedenkt dat BioWare wel weet hoe men een volgende stap binnen een serie moet zetten (Mass Effect anyone?), dan is het niet meer dan logisch dat Dragon Age II een hoop verbeteringen doorvoert en de kern van zijn voorganger tegelijkertijd toch behoudt. Niet alles zal de diehard fan welgevallen, maar er zijn toch voornamelijk pluspunten.
Laten we voorop stellen dat Dragon Age II in essentie hetzelfde is als het eerste deel. Het bouwt voort op de wereld die je in Origins achter je gelaten hebt, er zijn diverse oude bekenden te vinden en de manier waarop het verhaal verteld wordt is onmiskenbaar Dragon Age. Wat betreft deze punten hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht. Waar fans als ik het meest huiverig voor waren, was dat het spel teveel op actie georiënteerd zou worden met uitsluitend blitse bewegingen en dat er weinig tot niets van de tactiek uit het eerste deel terug zou keren. Dat de balans teveel richting een toegankelijke consolegame zou gaan in plaats van de PC-game die het eerste deel in hart en nieren was.
Met alle strakke, actievolle filmpjes die aan de release vooraf gingen leek het erop dat men Dragon Age aan de dialyse had gehangen om toch wat van dat PC-gehalte eruit te filteren. Niet gevreesd, deel twee speelt op de PC amper anders dan zijn voorganger. Ja, de actie is wat vlotter, de aanvallen wat spectaculairder en het is allemaal wat bloederiger geworden (vijanden kunnen nu in letterlijk in mootjes gehakt worden), maar tactiek is nog steeds belangrijk. Je kunt weliswaar niet meer zo ver uitzoomen dat het speelveld eruit komt te zien als een schaakbord, maar je kunt nog steeds naar hartenlust pauzeren, het tactische gedrag van je personages instellen en wat al niet meer. Ook de manier waarop je items gebruikt is vrijwel hetzelfde gebleven.
Verhaaltechnisch is deze game niet zomaar een vervolg, maar de moeder aller epische vervolgen. Het speelt zich in het begin nog gelijktijdig met de gebeurtenissen van z’n voorganger af, maar maakt hier en daar sprongen van een jaar tot een paar jaar om je uiteindelijk zo’n tien jaar van het leven van een zekere Hawke te laten doorspelen. Tussendoor krijg je regelmatig te zien hoe een dwerg jouw verhaal navertelt en zich moet verantwoorden tegenover een dame die hem zeer stevig aan de tand voelt. Omdat het hier een verhaal betreft dat naverteld wordt in een ondervraging, nadat Hawke de wereld van Dragon Age op zijn grondvesten heeft doen schudden, voelen de tijdsprongen nergens gek aan. Op deze manier zie je hoe jouw personage de sociale ladder van de stadstaat Kirkwall beklimt om uiteindelijk uit te groeien tot een legendarisch figuur.
Niet alleen maakt deze verhaalopzet het mogelijk om tien jaar uit Hawke’s leven door te spelen, het levert soms ook zeer leuke taferelen op. Zo wil de dwerg nog wel eens overdrijven om de waarheid uit de weg te gaan. Hierdoor speel je bijvoorbeeld eerst een bepaald stuk als een soort superversie van een personage die moeiteloos hele hordes aan vijanden om zeep helpt, om vervolgens onderbroken te worden door de ondervraagster die zegt dat dit wel pure bullshit moet zijn. Hierna kom je dan weer terug in dezelfde situatie en ben je plots niet meer alleen en oppermachtig, maar speel je het waargebeurde verhaal na. Deze manier van vertellen pakt zodanig goed uit dat ik hier niet anders dan een kleine loftrompet wil blazen voor de ontwikkelaar, want hiermee heeft verhaalverteller BioWare zichzelf toch wel een beetje opnieuw uitgevonden.
Natuurlijk zijn er ook weer genoeg nieuwe metgezellen om mee op avontuur te gaan en bouw je met iedereen een relatie op. In tegenstelling tot voorheen hebben ze nu allemaal een eigen hangplek waar je ze altijd terug zult vinden en kun je alleen bepalen welke wapens ze dragen, niet wat voor outfit ze aan hebben. Alle losse bepantsering die je vindt is dus alleen voor jou bestemd. Wel kun je weer allerlei belangrijke beslissingen nemen over de vaardigheden van je vrienden, die grote gevolgen hebben voor jouw gevechtsstrategie.
Invloed
Je kunt een savegame van de eerste game inladen aan het begin van Dragon Age II (zowel van Origins als van uitbreiding Awakening), waardoor je voortborduurt op de keuzes die je daarin gemaakt hebt. Je speelt weliswaar met een heel ander personage, maar je zult alsnog de gevolgen ondervinden van je eerdere acties. Jij hebt dan bepaald wie waar op de troon zit, wat de politieke verhoudingen zijn of hoe er tegen sommige zaken aangekeken wordt. Daardoor heb je het gevoel dat die driehonderd uur die je in het eerste deel gestoken hebt, niet voor niets waren.
Daarnaast zien we nog een aantal andere veranderingen die het geheel net even anders doen aanvoelen als zijn voorganger. Zo zijn de oude menu’s duidelijk op de schop gegaan en is alles strakker vormgegeven. Het maakt de skill-menu’s overzichtelijker en navigeren efficiënter, maar tegelijkertijd wordt de game er ook minder sfeervol van. Natuurlijk zijn de menu’s niet het belangrijkste, maar de handgetekende boekwerken waar je in Origins doorheen bladerde om je laatste quest info te lezen, je skills te ontwikkelen of je items te bekijken, pasten gewoonweg veel beter bij de spelwereld dan wat je nu te zien krijgt.
Over het algemeen dienen al deze aanpassingen wel echt hun doel en is het inderdaad beter geworden. Met name de efficiënte wereldkaart waarmee je door de uitgestrekte spelwereld kunt rondreizen verdient een pluimpje, want van A naar B komen is nog nooit zo makkelijk geweest. Je kunt niet alleen naar centrale gebieden in en om de stad reizen, maar ook direct naar specifieke huizen of gebouwen binnen die gebieden. Dit scheelt vaak een hoop geslenter.
Maar niet alleen de afstanden zijn groter geworden, ook de vijanden zijn regelmatig formaatje pakhuis en zijn vele malen talrijker. Ik heb zitten tellen: regelmatig dien je rond de twintig tegenstanders per gevecht af te maken. Was de game net zo onvergeeflijk als Origins dan zou je geen schijn van kans maken, maar nu hak je jezelf er meestal zonder al te veel moeite doorheen. Dat wil trouwens niet zeggen dat het te makkelijk geworden is, de game lijkt gewoon wat beter in balans dan het bij vlagen veel te moeilijke Origins.
Tenslotte is er nog wel iets dat helaas teveel opviel om niet te noemen. Speel je sidequest na sidequest dan merk je hoe pijnlijk vaak buitenomgevingen, grotten en kerkers gerecycled worden. Hierbij gaat het voornamelijk om minder belangrijke gebieden die dicht bij elkaar gelegen zijn, maar het hergebruik is vreemd en het valt teveel op. Daarnaast blijf je wel erg lang plakken in de gigantische stad Kirkwall. Daar valt weliswaar van alles te beleven, maar na verloop van tijd verlang je wel naar de diversiteit in omgevingen van Origins en raak je een klein beetje uitgekeken op de binnenmuren van Kirkwall.